Ο κόσμος του Κέντρου έχει μία τραυματική εμπειρία από τις δύο μεγάλες παρατάξεις. Όντας μειοψηφική αλλά καθοριστική δύναμη για την έκβαση των εκλογών, ήταν η πολύφερνη νύφη σε κάθε προεκλογική περίοδο. Κι όταν η προτίμησή του και χάριζε την εξουσία στον εκλεκτό, τότε οι «ιδιοκτήτες» της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ ευχαριστούσαν τους κεντρώους για την ευγενική συνεισφορά τους και τους θύμιζαν ότι ήταν μουσαφίρηδες...
Μέχρι που φτάσαμε στο 2012, όταν τα κόμματα κατέγραψαν άλλα ποσοστά σε σχέση με εκείνα του παρελθόντος, σπάζοντας κατεστημένες αντιλήψεις δεκαετιών και σηματοδοτώντας το τέλος της μεταπολίτευσης. Η «παραδοσιακή» Νέα Δημοκρατία «προσγειώθηκε» ανώμαλα στο 18% και το ΠΑΣΟΚ συνετρίβη. Στην πραγματικότητα το 2012 το παραδοσιακό σκηνικό που είχε δημιουργηθεί μέχρι τότε καταστράφηκε και δημιουργήθηκαν νέα δεδομένα. Η Νέα Δημοκρατία δεν ήταν το κόμμα κληρονόμος της μετεμφυλιακής Δεξιάς, αλλά μετατράπηκε εκ των πραγμάτων στον βασικό πυλώνα της συγκρότησης του μετώπου αντιμετώπισης του λαϊκισμού, της ψεκασμένης Δεξιάς και Αριστεράς. Ο κεντρώος χώρος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο σε αυτή την μεταμόρφωση, αφού εγκατέλειψε σταδιακά την «απαίτηση» για την δημιουργία ενός αυτόνομου φιλελεύθερου κόμματος και ενσωματώθηκε στην Νέα Δημοκρατία. Και κάπως έτσι, μέσα από σκληρές αντιπαραθέσεις με την Δεξιά των Καμμένων και την Αριστερά του Ρουβίκωνα, η Νέα Δημοκρατία άλλαξε ηγεσία και κέρδισε την εξουσία, ενσαρκώνοντας το όνειρο για την επανάσταση του αυτονόητου ή αλλιώς για μία ουσιαστική μεταρρύθμιση σε όλους τους κρίσιμους τομείς της κοινωνίας και της οικονομίας.
Η σημερινή Νέα Δημοκρατία δεν έχει σχέση με εκείνη προ της κρίσης. Είναι ένα άλλο κόμμα που η επιρροή του φτάνει μέχρι την κεντροαριστερά. Ασφαλώς και παραμένει ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, με την διαφορά ότι το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί προς τα αριστερά, ενσωματώνοντας έτσι την συντριπτική πλειοψηφία των κεντρώων δυνάμεων. Η Δεξιά εξακολουθεί μέσα σε αυτό το σχήμα να είναι η πλειοψηφία κι αυτό δεν θα αλλάξει. Αλλά και το Κέντρο έχει πλέον ουσιαστικό ρόλο και δεν είναι ο «μουσαφίρης».
Η σύγκρουση σε όρους πολιτικής δεν είναι πια μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Αλλά μεταξύ μεταρρυθμιστών και αντιμεταρρυθμιστών. Η Νέα Δημοκρατία εκπροσωπεί τις δυνάμεις του εκσυγχρονισμού. Ο αντίπαλος είναι οι δυνάμεις του λαϊκισμού. Η ήττα των Συριζανέλ ήταν μία σημαντική στιγμή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο λαϊκισμός νικήθηκε, ότι ξεμπερδέψαμε με δαύτον. Απλά, περιμένει την ευκαιρία να εκδηλώσει την αντεπίθεσή του. Και τότε θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι… Καμμένοι που θα νιώσουν ασφυκτικά μέσα στο περιβάλλον μιας μεταρρυθμιστικής Νέας Δημοκρατίας. Ωστόσο, οι λαϊκιστές είναι σήμερα μειοψηφία στο κυβερνών κόμμα. Ανεξάρτητα αν οι τελευταίοι επιχειρούν να κερδίσουν «πόντους» επικαλούμενοι την κομματική τους ταυτότητα.
Κι αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Να αγνοήσει τις κομματικές ταυτότητες και να επιμείνει στην διεύρυνση προς το κέντρο. Όχι γιατί η Νέα Δημοκρατία θα αλλάξει έτσι «χαρακτήρα», αλλά διότι η αλλαγή προσανατολισμού της χώρας απαιτεί μία ηγέτιδα πολιτική δύναμη με μεγαλύτερο εύρος επιρροής.
Έχει η Νέα Δημοκρατία ιδιοκτήτη; Ασφαλώς! Τους πολίτες που την οδήγησαν στην πρόσφατη εκλογική νίκη και σε εκείνους που θα την οδηγήσουν και στις επόμενες. Αυτοί ορίζουν τους κανόνες του παιγνιδιού και όχι οι παραδοσιακές βαρονίες του κόμματος. Κι αυτή είναι η συνταγή επιβίωσης της Νέας Δημοκρατίας. Η μετατροπή του σε ένα κόμμα πολιτών, σε σχέση με το κόμμα βαρονιών που ήταν στο παρελθόν.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
