Και ξαφνικά όλοι, λόγω της επετείου της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, θυμήθηκαν να γίνουν όψιμοι φιλοευρωπαϊστές. Σε αυτό συνέβαλε και η πρόταση της Κομισιόν για τα 32 δισ. ευρώ. Διότι πάντα η σχέση της Ελλάδας και Ευρωπαϊκής Ένωσης, περνούσε μέσα από τις ενισχύσεις όπως ήταν τα ΜΟΠ, τα πακέτα Ντελόρ, τα Leader, τα ΚΠΣ και τα ΕΣΠΑ.
Η Ελλάδα εισέπραξε από την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ) 1985-1989, 2,5 δισ. ευρώ, (τότε σε ECU) από το Πρώτο Πακέτο Ντελόρ 1989-1993, 7,1 δισ. ευρώ, από το Β΄ ΚΠΣ 1994-1999, 13,9 δισ. ευρώ, από Γ΄ ΚΠΣ 2000-2006, 22,7 δισ. ευρώ και από τα ΕΣΠΑ πάνω από 40 δισ. ευρώ. Στα χρήματα αυτά, δεν συμπεριλαμβάνονται οι αγροτικές επιδοτήσεις. Σύμφωνα με παλαιότερα στοιχεία της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα, μαζί με τις αγροτικές επιδοτήσεις και άλλες επιχορηγήσεις, υπολογίζεται ότι τα συνολικά χρήματα που εισέρρευσαν στην Ελλάδα ξεπερνούν το ποσό των 210 δις ευρώ. Και φυσικά, το γεγονός αυτό, χαρακτηρίστηκε ως μεγαλειώδης επιτυχία της διαπραγματευτικής δεινότητας των ελληνικών κυβερνήσεων. Και δη, των αντιευρωπαϊκών.
Στον καθρέφτη του αντιευρωπαϊσμού, πέρα από τη σταθερή κορνίζα της κομμουνιστικής ορθοδοξίας και των ακροδεξιών άκρων, εναλλάσσονται τα είδωλα του Πασόκ και του Σύριζα. Διότι για όσους έχουν την στοιχειώδη μνήμη, η αντιευρωπαϊκή πολιτική του Σύριζα, αποτελεί ένα κακέκτυπο αντίγραφο της πολιτικής του Πασόκ. Οι προσπάθειες εναγκαλισμού με τη Ρωσία, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, το Ιράν, τη Βενεζουέλα, την Κούβα και τις Παλαιστινιακές αρχές ακολουθούν την τριτοδρομική και αντιδυτική πορεία του Πασόκ.
Ας θυμηθούμε κάποιες πτυχές της αντιευρωπαϊκής βεντάλιας του Πασόκ.
Τις συγχαρητήριες δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, τον Φεβρουάριο του 1977, για τον δικτάτορα της Ουγκάντα Ίντι Αμίν Ντάντα : «Μάχεται εναντίον των μητροπολιτικών κέντρων της Δύσης και ο ίδιος αποτελεί στόχο τους. Αυτό από μόνο του τον τοποθετεί, στην παγκόσμια σκακιέρα, στον χώρο των αντι-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων».
Τις δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου για τον Μουαμάρ Καντάφι στην Λιβύη του 1977, σύμφωνα με τις οποίες το καθεστώς «δεν ήταν στρατιωτική δικτατορία, το αντίθετο μάλιστα, πρόκειται για μια διακυβέρνηση στα πρότυπα του δήμου των αρχαίων Αθηναίων».
Την αποκήρυξη του κινήματος και των προσπαθειών του Πολωνού ακτιβιστή (και μετέπειτα προέδρου της Πολωνικής Δημοκρατίας) Λεχ Βαλέσα, έναντι του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Πολωνία και τις φιλικές σχέσεις με τον Στρατηγό Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι.
Οι ευθύνες του Ανδρέα Παπανδρέου και του Πασόκ, δεν είναι μόνο ότι είχε αρνητική θέση για την ένταξη της Ελλάδα στην ΕΟΚ. Το χειρότερο είναι ότι χρησιμοποίησε αργότερα ως κυβέρνηση, τον πακτωλό χρημάτων από την ΕΟΚ, τόσο μέσω των πακέτων, όσο και μέσω των αγροτικών επιδοτήσεων, προς ίδιον όφελος. Όλα αυτά τα χρήματα, τα κατηύθυνε στην κατανάλωση, σε διορισμούς, σε αλόγιστες σπατάλες, σε άχρηστες επιδοτήσεις και ελάχιστα στις υποδομές και στην ανάγκη για προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας στο ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό περιβάλλον. Με τα κοινοτικά και ευρωπαϊκά χρήματα, δόμησε το δικό του πελατειακό σύστημα, διόρισε τις ορδές των «πρασινοφρουρών» που κατέκτησαν τον κρατικό μηχανισμό και έκτισε τα δικά του επιχειρηματικά τζάκια.
Το Πασόκ ήταν σθεναρά κατά της ΕΟΚ μέχρι και το 1979, την οποία χαρακτήριζε ως "τον λάκκο των λεόντων”. Από το 1979 μέχρι το 1981 υποστήριζε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος. H υιοθέτηση των συνθημάτων "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" και “Όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων, ναι στην Ευρώπη των λαών”, είχε οδηγήσει στην παραίτηση Σημίτη από την Ε.Γ. του ΠΑΣΟΚ και του αποκλεισμού του από τα ψηφοδέλτια της “Αλλαγής” των εκλογών του 1981, διότι θεωρήθηκε ότι ήταν εκτός της επίσημης αντιευρωπαϊκής γραμμής, εκφράζοντας φιλοευρωπαϊκές θέσεις.
Και δεν είναι τυχαίο, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δήλωνε επίσης ότι η Ελλάδα θα έχει περισσότερα οφέλη, αν καλλιεργούσε και ανέπτυσσε τις σχέσεις της με τον Αραβικό κόσμο παρά με την ΕΟΚ. Σε συνέντευξη του πρότρεπε η χώρα να αναζητήσει δανεισμό στις αραβικές χώρες και όχι στην Ευρώπη. Και προφανώς κάτι μας θυμίζει αυτό, από την πρόσφατη ιστορία του τόπου.
Μετά από 41 χρόνια συνύπαρξης της Ελλάδας μέσα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, ο απολογισμός είναι απολύτως θετικός, τόσο με πολιτικά, όσο και με οικονομικά κριτήρια. Και για όποιον έχει αμφιβολίες, ας διερωτηθεί, που θα μας είχαν οδηγήσει άραγε οι τριτοδρομικές εξάρσεις του Πασόκ του Ανδρέα Παπανδρέου και οι δραχμολάγνες πολιτικές του διαδόχου του στον αντιδυτικό άξονα, Αλέξη Τσίπρα; Ευτυχώς τα ζιβάγκο και τα παιχνίδια με τις γραβάτες, αποτελούν πλέον κάποιες γραφικές παρενθέσεις. Η πραγματική ιστορία γράφει ότι στις 28 Μαΐου 1979, άλλαξε η πορεία της Ελλάδας. Και αυτή η πορεία συνεχίζεται.
