Είναι κοινός τόπος πως η πολιτική, όπως και η ζωή, δεν είναι ένας αγώνας ταχύτητας. Είναι ένας αγώνας μεγάλων αποστάσεων. Σε αυτόν τον αγώνα κερδίζει αυτός που θα αντέξει, αυτός που θα έχει στρατηγική, αυτός που θα κάνει ορθολογική διαχείριση των δυνάμεων του, αυτός που θα έχει πιο καθαρό μυαλό από τους αντιπάλους του, αυτός που θα υποπέσει, κατά την διάρκεια του αγώνα, στα λιγότερα λάθη.
Η Ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα πολιτικών που, ενώ όλοι θεωρούσαν τελειωμένο τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο, αυτοί άντεξαν στην φθορά και μετά από είκοσι ή και εικοσιπέντε χρόνια, έγιναν πρωθυπουργοί. (Γεώργιος Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Αντώνης Σαμαράς).
Σήμερα η κυβέρνηση δείχνει μιαν αξιοθαύμαστη αντοχή, παρά τα προβλήματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Υπάρχει βέβαια η διαπίστωση πως και η κυβέρνηση του Γιώργου Α.Παπανδρέου, μέχρι και το τέλος του 2010 άντεχε, όπως έδειξαν τα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, και μετά κατέρρευσε.
Μήπως μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε ένα παρόμοιο φαινόμενο; Μήπως τελικά η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υποστεί ρωγμές υπό το βάρος των προβλημάτων, που θα μετατραπούν σε ένα μεγάλο ρήγμα;
Σήμερα, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε κληθεί να διαχειρισθεί μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Και τα μέτρα που έλαβε ήταν πρωτόγνωρα για την ελληνική κοινωνία της Μεταπολίτευσης.
Πότε άρχισε να καταρρέει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου; Όταν ένα μεγάλο μέρος των πολιτών συνειδητοποίησε πως με τα μέτρα που ελήφθησαν υποβιβαζόταν το επίπεδο της ζωής του. Όταν όλοι οι τηλεοπτικοί αστέρες της πρωινής ζώνης διαγκωνίζονταν ποιος θα εκφέρει τον πιο ακραίο αντιμνημονιακό λόγο. Όταν στα ραδιόφωνα, τα βαριά ονόματα της δημοσιογραφίας, σάλπιζαν την εξέγερση κατά της «χούντας των μνημονίων». Όταν αυτό το κλίμα το ανέδειξαν περιθωριακά συλλογικά υποκείμενα που, εξ αυτού του λόγου, θέριεψαν.
Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα απ΄όλα αυτά.
Η κυβέρνηση έχει καλύψει το 1/3 της απόστασης του μαραθωνίου της πολιτικής στο μισό χρόνο από αυτόν του βασικού της αντιπάλου. Τον έχει αφήσει πολύ πίσω. Και το κυριότερο, από τον διασκελισμό της δεν φαίνεται πως μπορεί να παραπατήσει.
Αλλά εδώ προκύπτει και το ερώτημα: μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αντέξει σε αυτόν τον μαραθώνιο; Έχει τις δυνάμεις και την ικανότητα να καλύψει αυτήν την οφθαλμοφανή διαφορά;
Η ιστορία δείχνει πως η ριζοσπαστική Αριστερά αναδείχθηκε σε καλό δρομέα μικρών αποστάσεων. Μπόρεσε και πήρε, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κεφάλι, και πέτυχε αλλεπάλληλες νίκες. Όταν η κούρσα μετατράπηκε σε αγώνα αντοχής κατέρρευσε. Ένας κατοστάρης δεν μπορεί να τρέξει στα 10 χιλιόμετρα. Γνώρισε και γνωρίζει συνεχώς ήττες.
Μέχρι στιγμής δεν φαίνεται πως μπορεί να καλύψει την διαφορά που τον χωρίζει από την Νέα Δημοκρατία. Τα κυβερνητικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν βαρίδια δεμένα στα πόδια του.
Η κυβέρνηση τρέχει μόνη της. Βιώνει την μοναξιά που αισθάνονται οι Κενυάτες δρομείς των μεγάλων αποστάσεων που, κάπου-κάπου, κοιτάζουν πίσω να δούν πού βρίσκονται οι αντίπαλοι τους και δεν βλέπουν κανένα. Βρίσκονται όλοι εκτός του οπτικού τους πεδίου.
Ο μόνος αντίπαλος της κυβέρνησης είναι αν υποκύψει στην αλαζονεία της εξουσίας, στην αλαζονεία που προκαλεί η έλλειψη αντιπάλου. Γιατί οι πολίτες δεν τιμωρούν μια κυβέρνηση για κάποια αντιλαϊκά μέτρα που αναγκάζεται να λάβει, αλλά για το πώς διαχειρίζεται την εξουσία. Την προκλητική άσκηση της, τιμωρούν.
