Όλοι θεωρούσαν τον περίφημο μήνα του μέλιτος μεταξύ λαού και κυβέρνησης ως κάτι πεπερασμένο, όλοι δήλωναν ότι ήταν λογικό και αναμενόμενο κάποια στιγμή να τελειώσουν οι γλύκες και ν’ αρχίσουν τα προβληματάκια, όταν όμως το είδαν να γίνεται στην πράξη κατ’ ευθείαν στραβομουτσούνιασαν. Στους κυβερνητικούς και στους κομματικούς Νεοδημοκράτες αναφέρομαι, έτσι;
Δεν τα γράφω τυχαία. Υπάρχει μια προϊστορία σ’ αυτό το κόμμα, προϊστορία κάθε άλλο παρά κολακευτική και ελπιδοφόρα, για αυτό καλά θα κάνουν οι Νεοδημοκράτες να κάνουν πρώτα μια βουτιά στις αναμνήσεις τους πριν αρχίσουν τις μουρμούρες και τις δήθεν αναλύσεις. Η ΝΔ έχει κάκιστη εμπειρία από εσωκομματικούς πολέμους, ίντριγκες, ομαδοποιήσεις και κάθε λογής φίλιες υπονομεύσεις των αρχηγών της. Κάθε φορά που βρισκόταν στην εξουσία, αντί να της κάνει την ζημιά η αντιπολίτευση τα πυρά έρχονταν πρωτίστως από το εσωτερικό της μέτωπο. Συχνότατα αυτό συνέβαινε και όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε εδώ προσκλητήριο υπονομεύσεων, διασπάσεων και ερίδων. Πολλοί απ’ αυτούς που πρωτοστάτησαν είναι ακόμα παρόντες στο πολιτικό σκηνικό. Αυτό πάντως που οφείλω να επισημάνω ήταν ότι η σύμπνοια και η ομόνοια δεν ήταν ποτέ το σήμα κατατεθέν της ΝΔ. Τώρα λοιπόν που φεύγουν σιγά-σιγά τα μέλια κι αρχίζουν τα δύσκολα της διακυβέρνησης, ας μην ξαναδούμε τα ίδια. Διότι βλέπω δείγματα που δεν μ’ αρέσουν.
Ο δαιμόνιος Αλέξης το είχε παρατηρήσει αυτό το φαινόμενο. Το έκανε λοιπόν βιομηχανία. Μια ζωή προσπαθούσε να κάνει την ΝΔ (και το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, αλλά για την ΝΔ μιλάμε εδώ) δυο και τρία κομμάτια. Το άνοιγμα του στον δήθεν Καραμανλισμό, ο σχεδιασμός της «λύσης» του Μακεδονικού, η διαρκείς αναφορές του στην «ανταρσία» Σαμαρά, αυτό τον στόχο είχαν. Να διασπάσουν και να αδυνατίσουν την ΝΔ.
Ο Κυριάκος ευφυώς πράτων, δεν του έκανε την χάρη. Τον ξεδόντιασε σε όλες του τις προσπάθειες και κράτησε το κόμμα του μεγάλο και ενωμένο. Ε αυτό είναι που φοβάμαι τώρα, δεδομένης της Νεοδημοκρατικής προϊστορίας. Τώρα που ο Τσίπρας δεν έχει πλέον καμιά επιρροή, μήπως οι υπουργοί, οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη βρουν τα πλατιά τους και ξαναθυμηθούν τα παλιά τους χούγια. Την υπόγεια μουρμούρα, την διαρκή αποστασιοποίηση από πλευρές και άτομα που δεν πολυγουστάρουν, τις διαρκείς βιτριολικές διαρροές προς τον τύπο για τους συναδέλφους τους, τις αναζωπυρώσεις των προσωπικών στρατηγικών που προηγούνται του κοινού καλού.
Γνωστά πράγματα δηλαδή που είχαν σταματήσει για ικανό χρονικό διάστημα μπροστά στον κοινό εχθρό και στην προσμονή της εξουσίας. Τώρα όμως, τα βλέπω πάλι ένα-ένα να σκάνε μύτη κάθε τόσο. Δειλά-δειλά ίσως, αλλά αυτές οι πρακτικές είναι σαν τα ζιζάνια στα χωράφια. Μεγαλώνουν γρήγορα και κατακυριεύουν το χωράφι μέχρι να πεις κύμινο. Παλιότερα, στα δέκα τηλεφωνήματα που έπαιρνα, τα εννιά ήταν για να αποκαλύψουν τις αθλιότητες του Σύριζα. Τώρα τελευταία, τέσσερα στα δέκα είναι για να μου συκοφαντήσουν ή να λοιδωρήσουν έναν συνάδελφο τους. Δεν είναι καλά δείγματα αυτά κουμπάροι. Κι είμαστε ακόμα στην αρχή…
