Αυτά που συμβαίνουν στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 2010 - 2012, τα καλύπτει το απόφθεγμα «τους φτύνεις και αυτοί λένε πως βρέχει». Εκείνη η περίοδος χαρακτηρίστηκε από την εισαγωγή του πολιτικού χουλιγκανισμού και από την άσκηση συγχρόνως μνημονιακών πολιτικών σε ένα κοινωνικό σώμα που μέχρι τότε είχε μάθει μόνον να εισπράττει.

Έπειτα από μια βαριά εκλογική ήττα, το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας επουλώνει τις πληγές του και προσπαθεί να ανασυνταχθεί, όπως και πολλές άλλες παρατάξεις της σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς στην Ευρώπη, επί ποινή να βρεθεί στα όρια της εξαφάνισης.

Στη μετά COVID εποχή η «κανονικότητα» δεν θα είναι επιστροφή, αλλά μετάβαση σε μια νέα κανονικότητα. Εξαίρεση, παρά τις σφοδρές αντιστάσεις που θα προβληθούν, δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε η πολιτική κανονικότητα. Τα κόμματα δεν θα μπορέσουν εύκολα να συνεχίσουν να κρύβονται πίσω από τις γενικές ιδεολογικές τους ταυτότητες και τις πολιτικές τους, κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές, ταμπέλες.

Οι εξελίξεις στον πολιτικό χώρο που κυριαρχούσε το ΠΑΣΟΚ και που σήμερα φιλοξενεί όσους το ακολούθησαν κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων βαπτίσεων του σε Ελιά, σε Δημοκρατική Συμπαράταξη και σε ΚΙΝΑΛ, έχουν ήδη δρομολογηθεί. Οι εξελίξεις αφορούν την εκλογή αρχηγού και μόνο. Διότι, τα υπόλοιπα θα εξαρτηθούν από τις εξελίξεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ γεύτηκε την εξουσία, σαγηνεύτηκε από τα κάλλη της και τώρα προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιστρέψει ακόμα και ως συνεταίρος. Από το τίποτα καλύτερος είναι ο συνεταιρισμός. Ονειρεύεται «προοδευτική» διακυβέρνηση με την απλή αναλογική, αν και γνωρίζει πως το δεύτερο με το τρίτο κόμμα στην Ελλάδα δεν μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση.

Αντιδρώντας στην έκπτωσή του από το αξίωμα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΙΝΑΛ ο Ανδρέας Λοβέρδος έριξε το σύνθημα με το οποίο, αν δεν τον παρερμηνεύω, ρίχνει ταυτόχρονα και τον κύβο της υποψηφιότητάς του για την ηγεσία του κόμματος του: «Το στοίχημα που το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν δικαιούται να χάσει είναι ο υπερδιπλασιασμός των ποσοστών του».

Είναι γεγονός, όχι ευχάριστο, πως η διαφορά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ παραμένει παγωμένη. Παρά τα γνωστά προβλήματα αντιπολιτευτικής τακτικής που αντιμετωπίζει η αξιωματική αντιπολίτευση, φαίνεται πως το ΚΙΝΑΛ αδυνατεί να επωφεληθεί. Αδυνατεί να δημιουργήσει μια δυναμική σμίκρυνσης της διαφοράς που χωρίζει τα δύο κόμματα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπάρχει ανεπάρκεια ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ; Γίνονται λάθη τακτικής;

Ανδρέας Παπανδρέου κατά Κωνσταντίνου Καραμανλή. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατά Ανδρέα Παπανδρέου. Κώστας Καραμανλής κατά Κώστα Σημίτη. Μεγάλες αναμετρήσεις του παρελθόντος. Τώρα τι; Αλέξης Τσίπρας κατά Κυριάκου Μητσοτάκη; Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο αναμφισβήτητος ηγέτης της αριστεράς. Η αριστερά είναι ένα πράγμα σαν τον Παναθηναϊκό: Θα προσπαθεί στα επόμενα χρόνια να αποδείξει ότι μπορεί ακόμη! Θα το έλεγε κανείς και εκδίκηση του κορμοράνου! 

Παρακάμπτοντας ακόμη και το ίδιο το συνέδριο που προετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να επιβάλλει εκ των προτέρων αποφάσεις αλλά και να προχωρήσει σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών με φίλους και συντρόφους. Το ερώτημα είναι κατά πόσο αυτό θα οδηγήσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο να υλοποιήσει το θεσμικό του ρόλο.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο άλλος πόλος του πολιτικού μας συστήματος. Η εκλογική ήττα του στις εθνικές εκλογές ήταν μεγάλη, αλλά όχι συντριπτική. Συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κεντρική πολιτική σκηνή για να μείνει.Το ζητούμενο για την ηγετική ομάδα του και τα στελέχη του δεν είναι πλέον αυτό, αλλά αν θα μπορέσει να διεκδικήσει την εξουσία την επόμενη τετραετία.

Το κλίμα είναι πολεμικό στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, τα στρατόπεδα παρατεταγμένα, δεν βρίσκονται πλέον με το «όπλο παραπόδα», αλλά έχουν περάσει στην  «εφ΄όπλου λόγχη». Η ουσιαστική αιτία οφείλεται στην βαριά έως εκρηκτική ατμόσφαιρα που υπάρχει με αφορμή τη διεύρυνση. <b>Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης. </b>

Με κενόηχη ρητορεία υπερφίαλου ηρωισμού ο Αλ.Τσίπρας προσπάθησε να μπαλώσει τη ρακένδυτη ιδεολογία του μετά τη μνημονιακή υποταγή, κατά την ομιλία του στην Επιτροπή Αναπαλαίωσης (συγγνώμη, Ανασυγκρότησης) του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια η «συλλογική διάνοια» κάθε άλλο παρά ομονοούσα ήταν. Η αριστερή πτέρυγα των «53+» είναι εξοργισμένη με την ταχύρρυθμη δεξιά μετατόπιση του κόμματος στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς εσωτερική συζήτηση και απόφαση των οργάνων, επειδή έτσι αποφάσισε ο Πρόεδρος. <b>Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης.</b>

Στις νεκρολογίες οι άνθρωποι, κύριε Πρόεδρε, συνηθίζουν να λένε καλά πράγματα για τον (την) εκλιπόντα(-ούσα). Είναι εύκολο να δείχνει κανείς μεγαλόψυχος, την ώρα που ο «απέναντί» δεν μπορεί να τον βλάψει! Αυτά έγραφα και σε μία έκθεση στο σχολείο, σε ηλικία 13 ετών. Τα ίδια λέω και σήμερα! Απόδειξη ότι οι άνθρωποι δεν αδειάζουν τις αποσκευές στο ταξίδι τους. Τις κρατούν καλά σφιγμένες στην αγκαλιά τους και συνήθως τις παίρνουν μαζί τους και στον γνωστό μακρινό προορισμό! <b>Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.</b>

Απορεί κανείς τι μπορεί να σκέφτονται οι σύνεδροι στις συναντήσεις του ΠΑΣΟΚ, όταν οι ομιλητές βρίσκονται στο βήμα. Τι μπορεί επίσης να έχει στον νου του κάθε νέο μέλος του «κινήματος», κάθε φορά που η Φώφη Γεννηματά εξωτερικεύει την «αποφασιστικότητά» της, για να πείσει το ακροατήριο της.

Τα του ΠΑΣΟΚ είναι γνωστά - είχε άλλωστε τον Αντρέα. Του ΣΥΡΙΖΑ όχι, μια και ο κόσμος τον γνώρισε με τη θηριώδη προεκλογική υποσχεσιολογία των εκλογών του 15, τότε που μοίραζε αβέρτα τσάμπα λεφτά και έσκιζε μνημόνια. Όμως είχε προϋπάρξει το συνέδριο του 2013 όπου έγινε το γιγαντιαίο βήμα με την κατάργηση των «Συνιστωσών» και τη δημιουργία ενιαίου κόμματος. <b>Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης.</b>

Η παλιά λάμψη δεν επανέρχεται, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατορθώνει να εξάψει τον ενθουσιασμό στην Κεντροαριστερά. Γι’ αυτό και στο ΚΙΝΑΛ ευελπιστούν ότι κατέχουν ακόμη ρόλο στον χώρο, παρόλο που ο νοσταλγικός συναισθηματισμός έχει καταλαγιάσει, ενώ και η Φ. Γεννηματά έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει αμφισβήτηση. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται… μίτος της Αριάδνης για να αντεπεξέλθει κάποιος στον λαβύρινθο των εσωκομματικών διαδικασιών... <b>Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης. </b>

Μια μέρα μετά τη συντριπτική νίκη του συνδυασμού της κεντροαριστεράς στις προκριματικές εκλογές της Αργεντινής ο πρόεδρος της Βραζιλίας Ζαΐχ Μπολσονάρου δήλωσε πως φοβάται ένα κύμα μαζικής μετανάστευσης των πολιτών της Αργεντινής προς τη χώρα του.

Στην αναβολή της συζήτησης για την πρόταση μομφής της Λέγκα κατά του Ιταλού πρωθυπουργού Κόντε αναφέρεται άρθρο της Deutsche Welle με τον ιταλικό Τύπο να κάνει λόγο για ήττα του Ματέο Σαλβίνι στο «πρώτο ματς» καθώς υπερίσχυσε η γραμμή των Πέντε Αστέρων και της κεντροαριστεράς.\r\n\r\n

Ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν έχει σοσιαλδημοκρατικές συμπεριφορές ενός μετριοπαθούς κεντροαριστερού κόμματος. Ούτε θεσμικό λόγο και θεσμική ηθική. Το ψέμα, η διπλή γλώσσα και η πολιτική αναισχυντία, έδιωξε μακριά μετριοπαθή τμήμα του κόσμου της κεντροαριστεράς. Σε αυτόν τον κόσμο κάνει τη νέα «απεύθυνση», αλλά οι συμπεριφορές του είναι αναλλοίωτα οι παλιές. <b>Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης.</b>

Ο Αλ. Τσίπρας λάμπει ως πολιτικό πρόσωπο, μόνο όταν μπορεί να καταγγέλλει. Όταν ορίζει τους αντιπάλους του ως εχθρούς. Χθες στην ομιλία του στη Βουλή ήταν μουντός, προσπαθώντας να είναι συγκρατημένος. Ένας αρχηγός που προσπαθεί να παρουσιάσει το νέο προσωπείο, της λελογισμένης Κεντροαριστεράς, αλλά προς το παρόν, τουλάχιστον, δεν του βγαίνει. <b>Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης.</b>

Για να πετύχει αυτή η κυβέρνηση, χρειάζεται ένα πολιτικό περιβάλλον ισορροπιών. Όχι μόνο για να αποφευχθεί η οποιαδήποτε αλαζονεία της εξουσίας, αλλά και για να εξασφαλισθεί ένα μέτωπο απορρόφησης των κραδασμών που θα προκύψουν από τις αναμενόμενες αντιδράσεις του συστήματος. Και για έναν άλλο πολύ σοβαρό λόγο: να μην μπει η χώρα σε νέες περιπέτειες εξαιτίας της εμφάνισης καινούργιων «αντισυστημικών» φαινομένων τύπου Βαρουφάκη ή Βελόπουλου.\r\n\r\n

Κακό χωριό τα λίγα σπίτια και το ΚΙΝΑΛ αρχίζει να βρίσκεται σε περιδίνηση, που δεν αποκλείεται να γίνει διαλυτικός ανεμοστρόβιλος. Η εκλογική στασιμότητα δημιουργεί φυγόκεντρες τάσεις σε στελέχη που βλέπουν να στενεύει το πολιτικό τους μέλλον. Ήδη τα μηνύματα προς την ηγεσία εντείνονται όπως και η κριτική για το αποτέλεσμα που για στελέχη κρίνεται αρνητικό. <b> Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης. </b>

Δεν έχουμε πλέον να πούμε πολλά πράγματα. Ό,τι ήταν να ειπωθεί, ειπώθηκε. Βρισκόμαστε στο τέλος μιας διαδρομής. Την Κυριακή το βράδυ κλείνει το κεφάλαιο της Mεταπολίτευσης και ξεκινάει ένα άλλο: Της Ελλάδας της ανάπτυξης! Είναι όρος επιβίωσης. Η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων ψυχών δεν έχει άλλη επιλογή, από το να αφήσει το παρελθόν πίσω της και να επενδύσει στο μέλλον.

Με αφορμή τις τραγωδίες με τις γέφυρες στη χώρα, δεν έχουν φωτιστεί δυο σημαντικές παράμετροι της γέφυρας των 105 με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μία είναι ότι από τους 105 τους 85 δεν τους ξέρει κανείς εκτός από το στενό τους περίγυρο. Και η δεύτερη ότι ένας από τους βασικούς δημιουργούς της είναι εγγράφως αντίπαλος της πολιτικής των επιδομάτων και της ιδεολογικής πολιτικής τους κινήματος διεκδίκησης αυτού του είδους της οικονομίας. Δηλαδή, είναι εχθρός της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ!\r\n\r\n