Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Για να πετύχει αυτή η κυβέρνηση, χρειάζεται ένα πολιτικό περιβάλλον ισορροπιών. Όχι μόνο για να αποφευχθεί η οποιαδήποτε αλαζονεία της εξουσίας, αλλά και για να εξασφαλισθεί ένα μέτωπο απορρόφησης των κραδασμών που θα προκύψουν από τις αναμενόμενες αντιδράσεις του συστήματος. Και για έναν άλλο πολύ σοβαρό λόγο: να μην μπει η χώρα σε νέες περιπέτειες εξαιτίας της εμφάνισης καινούργιων «αντισυστημικών» φαινομένων τύπου Βαρουφάκη ή Βελόπουλου.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι η αντιπολίτευση, στην οποία θα κυριαρχεί ο Αλέξης Τσίπρας, θα πρέπει να κινείται μέσα σε ένα πλαίσιο κανονικότητας. Ότι δεν θα είναι αντιευρωπαική, δεν θα είναι αντιμπεριαλιστική, δεν θα είναι αντιεξουσιαστική και δεν θα είναι ριζοσπαστική. Και ασφαλώς δεν θα μπορεί να είναι αντισυστημική αφού, ο βασικός κορμός του νέου κόμματος θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα για 4,5 ολόκληρα χρόνια.
Η αντιπολίτευση όμως, του πρώην πρωθυπουργού μπορεί να είναι κεντροαριστερή. Και μάλιστα, όπου υπάρχει δυνατότητα αριστερή!
Τι ακριβώς είναι η Κεντροαριστερά; Τι είναι η Αριστερά; Τι είναι τέλος πάντων όλοι αυτοί που συνασπίζονται εναντίον του «νεοφιλελευθερισμού» που νομίζουν ότι πρεσβεύει ο Μητσοτάκης; Αν τους ρωτήσεις, μέχρι τώρα τουλάχιστον, θα σου γράψουν ακατάληπτα συνθήματα έκθεσης ιδεών ενός βερμπαλιστή μαθητή. Αν επιμείνεις, μπορεί να σου μιλήσουν για κράτος πρόνοιας και για υπεράσπιση των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων. Μόνο που το κράτος πρόνοιας που έχουν στο μυαλό τους, λειτουργεί με τις χειρότερες υπηρεσίες, με δαπάνες και χωρίς έσοδα. Μόνο που οι δικοί τους φτωχοί είναι καλοί όταν παραμένουν φτωχοί και εξαρτημένοι. Και χωρίς καμία προοπτική να μην είναι στο μέλλον φτωχοί…
Από την άλλη, υπάρχει ένας κόσμος που τον πολεμούν. Όχι γιατί αγωνιούν για την κοινωνία αλλά γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν την υπόστασή τους. Γιατί τρέμουν στην ιδέα ότι θα καταρρεύσουν οι ιδεοληψίες τους μπροστά στην αποκάλυψη της πραγματικότητας. Στην ουσία, το πολιτικό σύστημα, αυτή τη στιγμή, χωρίζεται σε δύο πόλους. Από τη μία η Νέα Δημοκρατία, που έτυχε να διαθέτει μία φιλελεύθερη ηγεσία κι από την άλλη, οι αμετανόητοι κρατιστές που προσπαθούν να σηκώσουν τείχος αντίδρασης στην απελευθέρωση της χώρας. Από τη μία, οι δυνάμεις που επιθυμούν την προσαρμογή οικονομίας και κοινωνίας στον αναπτυγμένο κόσμο και από την άλλη, οι οπαδοί του συντηρητισμού και της επιδοτούμενης απραξίας.
Και για να λυθεί η απορία κάποιων περί δήθεν διαφοροποίησης ΣΥΡΙΖΑ - «Κεντροαριστεράς», φτάνει να αντιληφθούν ότι οι πάντες θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τον Τσίπρα, αν είχε τον τρόπο να τους εξασφαλίσει συμμετοχή σε σχήματα εξουσίας στο μέλλον. Απλά, προς στιγμήν, εξαιτίας της απώλειας της εξουσίας, δεν διαθέτει ούτε κύρος ούτε δύναμη ούτε άμεση προοπτική για να τους πείσει.
Δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ και Κεντροαριστερά. Υπάρχει μόνο ένα μέτωπο κρατισμού που προσπαθεί να σωθεί πάνω σε γέφυρες που καταρρέουν από την απώλεια της εξουσίας. Ειδάλλως, όλοι μαζί θα έβρισκαν τον τρόπο να πολεμήσουν τον «νεοφιλελεύθερο» Μητσοτάκη. Όχι μόνο για το σαρκίο τους αλλά και για λογαριασμό όσων επιθυμούν η χώρα να καταντήσει μία Βενεζουέλα της Μεσογείου.
Η νέα ιδεολογία του κόμματος Τσίπρα θα είναι μόνο κρατικιστική. Μία διαρκής και αγωνιώδης προσπάθεια διάσωσης του παλιού κράτους το οποίο συνεχώς θα θρυμματίζεται από τις αναμενόμενες κινήσεις της πολιτικής Μητσοτάκη. Χωρίς ιδιαίτερες προτάσεις και χωρίς κάποιες καινοφανείς ιδέες περί εκδημοκρατισμού της αριστερής πολιτικής.
Όπου θα γκρεμίζει ο Μητσοτάκης θα τρέχει ο Τσίπρας να μαζεύει τα μπάζα για να τα μεταπουλήσει στους ψηφοφόρους του. Όπου χτίζει η νέα κυβέρνηση θα σπεύδει ο Τσίπρας να πουλήσει γκαζόζες στους οικοδόμους. Και θα συνεχίζει ταυτόχρονα να σκιαγραφεί μάγους και σκιές "νεοφιλελευθερισμού" εξάπτοντας την φαντασία των ψηφοφόρων του.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα παραμείνει ο ίδιος. Ένας Ντόριαν Γκρέυ του πολιτικού συστήματος. Ταγμένος στην αειθαλή παραπλανητική σαγήνη, την ίδια στιγμή που μέσα του σαπίζουν τα πάντα από τον συντηρητισμό και την ανεύθυνη ιδεοληψία.
