Τα επιχειρήματα του τύπου «κατηγορήστε τη Δύση» σχετικά με τους πολέμους στο εξωτερικό διατυπώνονται συχνά από διάφορες ομάδες, με την αντιαποικιακή αριστερά συνήθως να πρωτοστατεί. Όσον αφορά την Ουκρανία, ωστόσο, κυρίως εκπρόσωποι της παράδοσης της «Realpolitik» είναι εκείνοι που παρέχουν πνευματική υποστήριξη στην ιδέα ότι η Δύση, και όχι η Ρωσία, ευθύνεται πραγματικά για τη σύγκρουση. <b>Γράφει ο Bashshar Haydar</b>

Η αντιδυτική υστερία στην Κίνα έχει προσλάβει διαστάσεις. Όμως, παρά τον πολιτικό και ιδεολογικό εναγκαλισμό Πεκίνου - Μόσχας, η Κίνα δεν επιθυμεί μια κατά μέτωπον σύγκρουση με τη Δύση - κυρίως για οικονομικούς λόγους. Η ομοβροντία δυτικών κυρώσεων στη Ρωσία έχει θορυβήσει το Πεκίνο που βλέπει ότι η «παρακμάζουσα Δύση» - κατά την πεποίθηση πολλών Κινέζων αξιωματούχων - διατηρεί ισχυρά όπλα και είναι ικανή να επιβάλει πολύ υψηλό κόστος σε αντιπάλους.

Αντιμέτωπη με εντελώς νέο σκηνικό σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά αλλά και τις περιφερειακές συνεργασίες και ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή της Αναντολικής Μεσογείου - Μέσης Ανατολής - Κόλπου βρίσκεται η Αθήνα, καθώς η Τουρκία αναβαθμίζει τον ρόλο της ελπίζοντας ότι σύντομα θα το εξαργυρώσει. Η Άγκυρα έχοντας να αντιμετωπίσει τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου, από την πρώτη στιγμή και με τις ευλογίες του Β. Πούτιν επεδίωξε να έχει ένα ρόλο ενδιαμέσου σε αυτή την κρίση.

Παράνομες και αντιπαραγωγικές χαρακτήρισαν τις κυρώσεις της Δύσης κατά της Μόσχας, οι υπουργοί Εξωτερικών Ρωσίας και Κίνας μετά τη συνάντηση που είχαν. Σύμφωνα με το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών οι δύο υπουργοί συμφώνησαν ότι οι δύο χώρες θα συνεχίσουν να ενισχύουν τη στρατηγική τους συνεργασία και να μιλούν για τις παγκόσμιες υποθέσεις «με μια ενωμένη φωνή».

Η σύσφιξη των ενεργειακών δεσμών μεταξύ ΗΠΑ κι ΕΕ που ανακοινώθηκε πρόσφατα από τον Αμερικανό πρόεδρο είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά διαθέτει κυρίως γεωστρατηγικά κι όχι κατ&apos; ανάγκη οικονομικά οφέλη. Η ρωσική βαρβαρότητα γέννησε μια ιστορική συνθήκη για μια εκ νέου συσπείρωση της Δύσης που δε θα αυτοπεριορίζεται σε αμυντικά στρατιωτικά δόγματα, αλλά θα επεκτείνεται και σε θετικούς οικονομικούς συνασπισμούς &#8211; είθε να μη μείνει ανεκμετάλλευτη.

Την ενόχλησή του με τη Γερμανία και τη Δύση εξέφρασε δημόσια ο σύμβουλος του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, Μιχαΐλο Ποντολιάκ, αφού η υπουργός Άμυνας της Γερμανίας Κριστίνε Λάμπρεχτ επανέλαβε την πάγια θέση της Δύσης ότι το ΝΑΤΟ δεν θα δημιουργήσει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στην Ουκρανία. «Κάθε τέτοια δήλωση από Ευρωπαίους πολιτικούς ενθαρρύνει τη Ρωσία σε σφαγή στην Ουκρανία», υπογράμμισε.

«Η Δύση ώθησε την ουκρανική κυβέρνηση προς αυτόν τον πόλεμο», ανέφερε ο πρόεδρος της Λευκορωσίας, Αλεξάντερ Λουκασένκο σε συνέντευξή του. «Ο πόλεμος μπορεί να τελειώσει πολύ γρήγορα αν ο Μπάιντεν κάνει ένα τηλεφώνημα, αν οι ΗΠΑ πάρουν θέση υπέρ της εγκαθίδρυσης της ειρήνης στο ουκρανικό έδαφος», υπογράμμισε.

Ο δήμαρχος του Κιέβου Βιτάλι Κλίτσκο έκανε έκκληση στους συμμάχους της Δύσης να συνεχίσουν την αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία στον πόλεμό της κατά της Ρωσίας. «Σας παρακαλώ, στηρίξτε μας», δήλωσε ο πρώην επαγγελματίας πυγμάχος σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera που δημοσιεύεται σήμερα. «Είμαστε σε θέση να κλείσουμε μόνοι μας τον εναέριο χώρο μας», δήλωσε,«αλλά σίγουρα χρειάζεται να έχουμε τα σωστά όπλα».

Σε ένα παλαιό αρχείο των επιπτώσεων του κραχ του 1929, ο καπιταλισμός κατέρρευσε και οι Σοβιετικοί πανηγύριζαν γιατί το δικό τους σύστημα αποδείχθηκε το καλύτερο. Έτσι ξεκίνησε η αιώνια πάλη των τάξεων και οι θεωρίες των μεγάλων φιλοσόφων έδιναν και έπαιρναν, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι έχουν δίκαιο. Ότι δεν κατάφερε το κραχ του 29 θα γίνει σήμερα. Οι ίδιες ομάδες σε ένα συνεχές αγώνα για υπερίσχυση. Ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει και η καλύτερη ομάδα είναι αυτή που έχει το σιτάρι και το αέριο στις αποθήκες της.

Η επιλεκτική βυζαντινή κληρονομιά, η άρρηκτη διασύνδεση Εκκλησίας και Κράτους, οι ρωσικές θρησκευτικές σέκτες και κινήματα που δεν υποστήριξαν φιλελεύθερες πολιτικές ιδέες (όπως πχ ο προτεσταντισμός στη Δύση), είναι μερικά από τα στοιχεία που διαχωρίζουν ιστορικά τη Ρωσία από τη Δύση. Η σοβιετική εμπειρία κατέδειξε τη συνέχεια αρκετών παραδοσιακών προεπαναστατικών ρωσικών μοντέλων, ενώ μετά τη πτώση του κομμουνισμού, παρά τις πολλές λαϊκές κινητοποιήσεις, η εισαγωγή δημοκρατικών θεσμών έγινε από το κράτος και όχι από την κοινωνία των πολιτών.

Τη λανθασμένη επιλογή της Δύσης να κάνει μπίζνες με δικτάτορες είναι που πληρώνει σήμερα ο ουκρανικός λαός, η Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της και ο καθένας από εμάς χωριστά, στους λογαριασμούς της Ενέργειας και διαβίωσης. Ο Πούτιν, αντίθετα από τον Μακρόν, τον Σολτς, τον Ντράγκι, τον Ρούτε, τον Μητσοτάκη, δεν λογοδοτεί εδώ και καιρό απολύτως σε κανένα οπότε σήμερα οι πολιτικές των οικονομικών κυρώσεων για να είναι αποτελεσματικές πρέπει να πονέσουν πρώτα πολύ αυτούς που τις επιβάλλουν. Η Δύση πληρώνει το τίμημα των σχέσεων με τους δικτάτορες.

Σε «ασφυκτικό κλοιό» βρίσκεται η οικονομία της Ρωσίας εξαιτίας των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί από τη Δύση και άλλες χώρες για την εισβολή που έχει ξεκινήσει κατά της Ουκρανίας. «Η οικονομία μας βιώνει ένα σοκ και υπάρχουν αρνητικές επιπτώσεις» παραδέχτηκε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, ο οποίος ωστόσο υποστήριξε ότι «αυτές θα ελαχιστοποιηθούν». H διεθνής οικονομική απομόνωση, εγείρει το εύλογο ερώτημα αν θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία.

Είναι ίδιον των Δυτικών δημοκρατιών να αυτομαστιγώνονται. Την επιθετική συμπεριφορά αυταρχικών καθεστώτων να την αποδίδουν σε δικές τους αβελτηρίες και παραλείψεις και όχι στη φύση αυτών των αυταρχικών καθεστώτων. Έτσι, με αφορμή την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, άρχισαν να ακούγονται και πάλι οι φωνές που υποστηρίζουν πως για την επιθετική συμπεριφορά του Πούτιν ευθύνεται η Δύση, γιατί στις προηγούμενες δεκαετίες δεν περιέβαλλε τη μετακομμουνιστική Ρωσία με σεβασμό, αναγνωρίζοντας τον παγκόσμιο ρόλο της.

Με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία να προσλαμβάνει διαστάσεις στρατηγικής αντιπαράθεσης μεγάλης διάρκειας, και ενώ η στρατιωτική επικράτηση της Ρωσίας με τα σημερινά δεδομένα θεωρείται η πιθανότερη έκβαση, είναι σαφές ότι αυτή η σύγκρουση δεν θα αφήσει πίσω της παρά μόνο ηττημένους. Μια Ρωσία κατεστραμμένη οικονομικά, μια Ουκρανία ισοπεδωμένη και μια Δύση με την πιο σημαντική πρόκληση: τη διαμόρφωση ενός νέου συστήματος διεθνών σχέσεων.

Βαθιά είναι η ρήξη μεταξύ Δύσης και Ρωσίας εκτιμά ο βουλευτής της ΝΔ και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Δημήτρης Καιρίδης, τονίζοντας ότι ο τελικός στόχος του Βλ. Πούτιν είναι η ανασύσταση μιας ρωσικής αυτοκρατορίας, στο πλαίσιο ενός ρεβανσισμού για τη σοβιετική ήττα στον Ψυχρό Πόλεμο. Όπως αναφέρει, όλα δείχνουν ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα και σε κάθε περίπτωση η Ευρώπη οφείλει να είναι σε εγρήγορση. <b> Συνέντευξη στον Γιάννη Παλιούρη. </b>

Κάθε παγκόσμια κρίση θέτει διλήμματα που αφορούν τις συμπεριφορές και τις αξίες που διέπουν τις δυτικές δημοκρατίες. Για πρώτη φορά μετά τον την κρίση της Κούβας η ανθρωπότητα κυριαρχείται από την αβεβαιότητα, εφ&apos; όλης της ύλης. Αβεβαιότητα ακόμα και για την ύπαρξη της. Συνεπώς, όλα τα διλήμματα που τίθενται αποβλέπουν πρωτίστως στη διαφύλαξη του δυτικού τρόπου ζωής.

Φραστική επίθεση κατά της Δύσης εξαπέλυσε ο πρόεδρος της Ρωσίας, κάνοντας λόγο για «αυτοκρατορία της ψεύδους», κατά τη διάρκεια συνάντησης με κορυφαίους αξιωματούχους, τη Δευτέρα, για τις επιπτώσεις στη ρωσική οικονομία μετά την επιβολή σαρωτικών κυρώσεων κατά της Μόσχας.

Ο όρος νέος «ψυχρός πόλεμος» τείνει να χρησιμοποιηθεί ως clich&#233; για να προδιαγράψει την κλιμακούμενη αντιπαράθεση της Δύσης με τη Ρωσία μετά τη εισβολή της τελευταίας στην Ουκρανία. Ο ισχυρισμός, ωστόσο, ότι η νέα διαμορφούμενη κατάσταση στην Ευρώπη προσδιορίζεται ως ο νέος ψυχρός πόλεμος είναι τουλάχιστον ατυχής, ανακριβής και μη ανταποκρινόμενος στη νέα πραγματικότητα, καθώς ο Πούτιν απειλεί πια την Ευρώπη και τον κόσμο.

Ναυσιπλοούμε σε ταραγμένα νερά με πολλές αβεβαιότητες. Όμως, η Ευρώπη δεν έχει την πολυτέλεια να σαμποτάρει ξανά τον εαυτό της. Πλέον κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε. Η εποχή των μισόλογων και των ημίμετρων, της διπλωματικής ασάφειας, της στρατηγικής αφέλειας, της a la carte αντιμετώπισης της ωμής χρήσης βίας και της επιτήδειας ουδετερότητας, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η ιστορία θα είναι αμείλικτη με όσους δεν αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Η χαύνωση της δυτικής δημοκρατίας και η υπαναχώρησή της, έναντι των φανερών και κεκαλυμμένων εχθρών της, τελειώνει στο πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας. Η εγκατάλειψη της Ουκρανίας στη μοίρα της, όπως εμμέσως επιζητούν οι θαυμαστές ή οι απολογητές του Ρώσου προέδρου θα ήταν η υποστολή της σημαίας για τη δημοκρατική Ευρώπη. Την Ευρώπη η οποία παρά τις αβελτηρίες της, τις αγκυλώσεις της, τις δυσκολίες της και τις στραβοτιμονιές της, προσφέρει εδώ και πολλές δεκαετίες τη μόνη δημοκρατία που πραγματικά σώζει το λαό.

Δυτικά ινστιτούτα αλλά και Έλληνες αναλυτές, κάνουν ψυχογραφήματα του Πούτιν, αν είναι παρανοϊκός, αν έχει καταληφθεί από μεγαλομανία κλπ. Δηλαδή πάλι με κλειδί τα δικά τους δυτικά κριτήρια προσπαθούν να ξεκλειδώσουν αλλότριες συμπεριφορές που εκπορεύονται από διαφορετικούς αξιακούς κώδικες. Θα έπρεπε να ξέρουν ότι η Ρωσία θα αντιδράσει έτσι, αλλά άφησαν τους Ουκρανούς στου χάρου τα δόντια. Ο Ζελένσκι περίμενε αρμάδες και του έστειλαν&#8230; κράνη. Γι&apos; αυτό και δήλωσε ότι τους άφησαν μόνους.

Ένας νέος «μακαρθισμός» τείνει να επικρατήσει. Όποιος αποδίδει τα της Δύσης στη Δύση και τα της Ρωσίας στη Ρωσία, είναι οπαδός του δικτάτορα Πούτιν. Και κατά συνέπεια λογίζεται ως αριστερός ή ακροδεξιός, επειδή όντως ακροδεξιά κόμματα και αριστερίστικες γκρούπες στην Ευρώπη είναι υπέρ του Πούτιν (και Έλληνες βέβαια για τους γνωστούς λόγους περί ομόδοξου ξανθού γένους). Η μετριοπαθής, έστω και λανθασμένη, γνώμη «απαγορεύεται».

Αν και το πρώτο πακέτο κυρώσεων από τη Δύση εναντίον του ρωσικού καθεστώτος για την αναγνώριση των ουκρανικών επαρχιών που αποσχίστηκαν ήταν περιορισμένο, το πάγωμα του Nord Stream 2 φαίνεται να ενόχλησε τη Μόσχα. Παρά τις διαβεβαιώσεις του ΝΑΤΟ, για την επιχειρησιακή ετοιμότητα των δυνάμεων του, είναι σαφές πως η απειλή για ισχυρότερες κυρώσεις αποτελεί τη τελευταία γραμμή άμυνας της Δύσης.

Η Μόσχα πριν λάβει την απόφαση για την αναγνώριση των «δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, όπως δήλωσε ο ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, προσφέρει στη Δύση σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρχηγού της Υπηρεσίας Εξωτερικής Κατασκοπείας (SVR) μια τελευταία ευκαιρία, προτείνοντάς της να υποχρεώσει το συντομότερο δυνατόν το Κίεβο να εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μινσκ.