Ένας νέος «μακαρθισμός» τείνει να επικρατήσει. Όποιος αποδίδει τα της Δύσης στη Δύση και τα της Ρωσίας στη Ρωσία, είναι οπαδός του δικτάτορα Πούτιν. Και κατά συνέπεια λογίζεται ως αριστερός ή ακροδεξιός, επειδή όντως ακροδεξιά κόμματα και αριστερίστικες γκρούπες στην Ευρώπη είναι υπέρ του Πούτιν (και Έλληνες βέβαια για τους γνωστούς λόγους περί ομόδοξου ξανθού γένους).
Η μετριοπαθής, έστω και λανθασμένη, γνώμη «απαγορεύεται». Γράφαμε π.χ. στις 15 Φεβρουαρίου για το Ουκρανικό, ότι είναι αντεστραμμένη η κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962, όταν οι σοβιετικοί εγκατέστησαν 42 βαλλιστικούς πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές, στο νησί, οι οποίοι μπορούσαν μέσα σε λίγα λεπτά να πλήξουν τις ΗΠΑ. Την ανάπτυξή τους είχε επιτρέψει ο Φιντέλ Κάστρο, φοβούμενος αμερικανική επέμβαση.
Την παραλληλίζαμε με την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την πρόθεση ανάπτυξης βαλλιστικών πυραύλων στο έδαφός της, ελάχιστα λεπτά από τη Μόσχα. Ως εκ τούτου θεωρούσαμε ως αναμενόμενη την αντίδραση της Ρωσίας, πέραν αρχών διεθνούς δικαίου, και χωρίς να εντασσόμαστε στο ηθικολογικό ερώτημα «είσαι με τον πόλεμο;» (κανείς δεν είναι με τον πόλεμο), ή «είσαι υπέρ του Πούτιν;».
Δεν διεκδικούμε δόξαν ειδικού, που δεν είμαστε (άλλωστε τόσοι ειδικοί έπεσαν έξω διαβεβαιώνοντας ότι δεν θα υπάρξει επίθεση), αλλά παρατήρησης της πρόσφατης ιστορίας και της κοινής λογικής.
Η Ρωσία είχε φτάσει σε πόλεμο στη Γεωργία (Πόλεμος της Νότιας Οσετίας) και τώρα με την Ουκρανία, γιατί ένιωθε ότι περικυκλωνόταν. Είναι παλιά της αγωνία από την εποχή του κομμουνιστικού καθεστώτος. Και όταν μια χώρα νιώθει ότι περικυκλώνεται θα αντιδράσει, χωρίς να βαδίζει by the book με τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Πολύ περισσότερο όταν έχει πρόεδρο έναν Πούτιν. Δεν είναι δικαιολόγηση της αντίδρασης. Είναι φυσικός νόμος.
Και δυστυχώς την αίσθηση περικύκλωσης τη δημιούργησαν οι δυτικοί, με αρχηγέτες τους Αμερικανούς. Αντιμετωπίζουν τη σημερινή Ρωσία με το μένος που αντιμετώπιζαν τη Σοβιετική Ένωση (μπορεί να υποκρύπτεται και ευρύτερος μακροπρόθεσμος σχεδιασμός, δηλαδή να στοχεύει η Αμερική να αποδυναμώσει την ΕΕ).
Πάντως το να διατάζει ο Μπάιντεν κυρώσεις που κυρίως θα πλήξουν τα ευρωπαϊκά κράτη (π.χ. Nord Stream), καθώς η Αμερική έχει ελάχιστες οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία (άρα και ελάχιστες οικονομικές επιπτώσεις), δεν θα ονομαζόταν ισομερής ανάληψη συμμαχικών ευθυνών. Πολύ περισσότερο που η αποκοπή του ρωσικού αερίου από την Ευρώπη θα είναι κερδοφόρος για τις ΗΠΑ (θα έχουν κέρδη από την πώληση του δικού της αερίου LNG στην Ευρώπη)!
Αυτό που υφίσταται η Ουκρανία είναι και ευθύνη Δυτικών. Το 2014 ξέσπασε στη χώρα η «Επανάσταση της αξιοπρέπειας». Τόση δημοκρατική «αξιοπρέπεια» η οποία απομάκρυνε τον φιλορώσο μεν, νόμιμα εκλεγμένο δε, πρόεδρο Γιανουκόβιτς, και ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνησή του. Και όχι ειρηνικά φυσικά, αλλά με έκτροπα που στοίχισαν τη ζωή 130 πολιτών και 18 αστυνομικών.
Και όλα αυτά υπό τις δοξαστικές ιαχές της Δύσης, των πολιτικών και των ισχυρών Μέσων Ενημέρωσης για την «έκρηξη της δημοκρατίας». Εν ουσία ήταν πραξικόπημα που το ονόμασαν επανάσταση.
Η Δύση τότε υποσχόταν ένα ευτυχές περιβάλλον οικονομικής ευδαιμονίας στους άπειρους, και εξ αυτού αφελείς, Ουκρανούς ηγέτες. Δεν την ένοιαζε που βρισκόταν στο στόμα του λύκου. Οι δε Ουκρανοί, έχοντας δεινοπαθήσει από τους Ρώσους επί κομμουνισμού, νόμιζαν ότι βρήκαν τους ιδανικούς απελευθερωτές.
Οι δυτικοί τους έδιναν πομφόλυγες υποσχέσεις ενώ ήξεραν, ή θα έπρεπε να ξέρουν, ότι δεν θα μπορέσουν να τους συμπαρασταθούν εμπράκτως (και ενόπλως) σε μια επιθετική κίνηση της Ρωσίας. Αποδείχτηκε χθες…
Τα μέτρα που αποφασίστηκαν, με τον Βρετανό πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον να προτείνει χθες τα πιο δρακόντεια, το μόνο αποτέλεσμα που θα έχουν να απομακρύνουν τη Ρωσία από τον ευρωπαϊκό γεωστρατηγικό χώρο και να τη ρίξουν στην αγκαλιά της Κίνας. Έτσι η Αμερική στην «αυριανή» διαμάχη της με την Κίνα πρόσθεσε έναν ακόμη αντίπαλο, ενώ η Ευρώπη, και απέδειξε τη γεωστρατηγική της αδυναμία, και θα υποστεί τις οικονομικές επιπτώσεις. Γκραν σουξέ!
Αυτά εν ολίγοις με βάση την απλή δημοσιογραφική παρατήρηση.
Στα καθ’ ημάς:
Στα καθ' ημάς, η οικονομική δυσπραγία, δεν είναι σίγουρο πλέον ότι θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην κυβέρνηση. Πριν τον πόλεμο το αναμέναμε, καθότι η ακρίβεια μπορούσε να ερμηνευτεί και ως κυβερνητική ανικανότητα, πέραν του διεθνούς ζοφερού περιβάλλοντος. Ο πόλεμος είναι σοκ που αλλάζει τα αξιολογικά κριτήρια των πολιτών.
Δεδομένου ότι Πούτιν και Ερντογάν έχουν κάποιες παραπλήσιες αναθεωρητικές συμπεριφορές, και επειδή το μέγιστο πρόβλημά μας είναι ο Τούρκος Πρόεδρος, στην αξιολόγηση των πολιτών θα εμφιλοχωρήσει και η αξιολόγηση της προσωπικότητας του πολιτικού ηγέτη. Με ποιον θα νιώθει περισσότερη ασφάλεια.
Και παράλληλα ο λαός ίσως (σε αυτό λέμε ίσως), υπό το σοκ του πολέμου που δεν επιτρέπει πλέον αμφισβήτηση για την αιτία της ακρίβειας, ίσως να είναι πιο ανεκτικός και μετριοπαθής. Θα δείξει!
