Πριν πέντε χρόνια, ο καλομαθημένος Έλληνας στήθηκε πρώτα στην ουρά των ΑΤΜ για να πάρει 420 ευρώ την βδομάδα κι έπειτα κατευθείαν πήγε και ψήφισε δαγκωτό Σύριζα. Ήταν η εποχή που κι ένα τσουβάλι χρυσές λίρες να έστελναν στον καθέναν οι Σαμαροβενιζέλοι, οι ψηφοφόροι θα το επέστρεφαν βρίζοντας και θα έτρεχαν στην ηρωική φτώχεια που τους πρόσφερε ο Αλέξης. Ε τώρα συμβαίνει το ανάποδο.

Όταν αυξάνει τον ΦΠΑ, βάζει τον υπουργό Οικονομικών να το κάνει ψιθυριστά και δίχως τον ίδιο στο πλάνο. Όταν τον επαναφέρει εκεί που τον παρέλαβε, το κάνει με ταρατατζούμ στο Ζάππειο. Όταν πάει διακοπές στο Ροδάκινο Ρεθύμνου το ανακοινώνει με καραμούζες, όταν πάει σε βίλα στο Σούνιο ή σε κότερο, το κρατά κρυφό για λόγους ασφαλείας και ιδιωτικότητας. Συμπέρασμα; Ο τύπος ξέρει να κυβερνά.

Μόνο που δεν χοροπηδούσε από την χαρά του ο Αλέξης, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να ολοκληρώσει τον δρόμο από την Αγία Βαρβάρα στον Απομαρμαρά Ηρακλείου. Σιγά το κατόρθωμα πρωθυπουργέ μου. Δεκάξι χιλιόμετρα όλα κι όλα είναι ο δρόμος αυτός, δεν ανοίξατε δα και την σήραγγα της Μάγχης για να κοκορεύεστε τόσο.

Οι φοιτητές πολιτικών επιστημών του μέλλοντος θα διδαχθούν πολλά για την περίοδο Τσίπρα. Δυστυχώς για αυτόν (και για μας), θα πρόκειται για έναν μνημειώδη οδηγό όσων πρέπει να αποφεύγει ένας ηγέτης για να μην αποτύχει παταγωδώς. Θα μου πείτε πως ακόμα κι έτσι ο Αλέξης θα μείνει στην ιστορία. \r\n

Κόσμο και κοσμάκη είδαμε αυτές τις μέρες. Που μπορεί να ήταν Πασχαλινές, ήταν όμως εκ των πραγμάτων και προεκλογικές. Και ο Έλληνας ακόμα κι όταν λέει «Χριστός Ανέστη», θα βρει τον τρόπο να πετάξει την πολιτική του σπόντα. Οπότε όλοι μας πήραμε χαμπάρι προς τα πού πάει το κλίμα. Δεν ξέρω τι αντιληφθήκατε εσείς, εγώ πάντως τους Συριζαίους δεν τους βρήκα πουθενά.\r\n\r\n

Έχω συναναστραφεί στην Κρήτη πολλούς άξιους ανθρώπους. Ευθυτενείς, λιγόλογους, περήφανους και ντόμπρους. Είχα και έχω μπαρμπάδες, ξαδέρφους, συμμαθητές, γείτονες, συγχωριανούς, που μπορεί να έχουν όλα τα ελαττώματα του κόσμου, αλλά ένα πράγμα έχουνε διδαχτεί από τα χούγια του τόπου που αξιώθηκαν να γεννηθούν: Έχουν σέβας.

Το 2014-15, υπήρχε κόμμα της μόδας για την πιτσιρικαρία: Υπήρχε και ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα υπάρχει κόμμα της μόδας για τα νεαρά παιδιά; Όχι, κανένα. Ας το πάμε αντίστροφα λοιπόν: Σήμερα υπάρχει κόμμα που η πιτσιρικαρία το χλευάζει, που θεωρεί ψιλοξεφτίλα να δηλώνει οπαδός του; Ναι, υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μιλούσα με κάποιον μικρομεσαίο υποψήφιο των ΑΝΕΛ. «Είμαι εναντίον της παγκοσμιοποίησης» μου είπε με στόμφο. «Κι εγώ είμαι εναντίον του νόμου της υδροστατικής» του απάντησα σοβαρά. Με κοίταξε διστακτικός. Δεν θυμόταν τον νόμο της υδροστατικής. Αναρωτήθηκε τι ν’ απαντήσει και στο τέλος ξεφούρνισε την σαχλαμάρα του: «Οκ, άποψη σου. Εγώ πάντως δίνω μεγαλύτερη σημασία στον αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης».\r\n\r\n

Εμμένοντας στους χαρακτηρισμούς περί «σιχαμάτων και σκουπιδιών», ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης επιτέθηκε για άλλη μια φορά στο δημοσιογράφο Δημήτρη Καμπουράκη μετά το άρθρο του τελευταίου στο liberal.gr.

Άνοιξες πάλι τον βόθρο σου Παυλή. Συγχαρητήρια. Και μάλιστα, αυτή τη φορά ανοίγοντας το καπάκι με αναβάθμισες. Με είχες πει «κακορίζικο», τώρα με βάφτισες «σίχαμα». Και μάλιστα, σίχαμα που έπεσε στον απόπατο του μίσους και του ρατσισμού. Σου είχα γράψει να μην τα βάζεις μαζί μου γιατί δεν σε παίρνει, αλλά εσύ το βιολί σου. Προφανώς, όπως όλοι οι φανατικοί, έχεις άγνοια κινδύνου.

Χθες, επόμενη μέρα της εκδήλωσης στο Γαλάτσι, πήρα ραδιοφωνική συνέντευξη από τον Στέφανο Τζουμάκα. Του φέρθηκα με δημοσιογραφική γαλαντομία. Έκανα τις ερωτήσεις μου και άφησα το κοινό να κρίνει τις απαντήσεις του δίχως να τον διακόψω ή να αντιπαρατεθώ μαζί του. Μετά τον πήρα και τηλέφωνο. Χρόνια είχαμε να μιλήσουμε. Εδώ γράφω με ειλικρίνεια τα συναισθήματα μου.

Τα Εξάρχεια κύριοι, είναι μικρά: Καλλιδρομίου, Μπουμπουλίνας, Τοσίτσα, Πατησίων, Ακαδημίας, Χαριλάου Τρικούπη, έκλεισε ο κύκλος. Με την πλατειούλα στη μέση, που κι αυτή την επόμενη πενταετία θα γίνει περιφραγμένος λάκκος για σταθμό του μετρό. Μια σταλίτσα τόπος τα Εξάρχεια. Σιγά το πρόβλημα κι αν είναι αυτόνομο κρατιδιάκι.

Ας μην βαυκαλιζόμαστε. Το σκάνδαλο Πετσίτη δεν πρόκειται να κάνει καμιά σοβαρή ζημιά στον Τσίπρα, όπως δεν έκανε ζημιά στον Σαμαρά η υπόθεση του Παπασταύρου. Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε την περιέφερε στις ρούγες των μέσων ενημέρωσης ως καραμπινάτη απόδειξη διαπλοκής του ίδιου του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, όμως η «απόδοση» του ήταν μηδαμινή. Άλλα πράγματα μέτρησαν τελικά.\r\n\r\n

Ο φίλος (και συμπαραγωγός μου στο ραδιόφωνο) Βασίλης Λυριτζής που έφυγε ξαφνικά χθες, είχε σαφή πολιτική άποψη: Στήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Όμως, δυο χρόνια δίπλα του στο κοινό μικρόφωνο, δεν τον άκουσα ούτε μια φορά να σιγοντάρει ή να καλοπιάνει υπουργό. Συχνά-πυκνά, στις συνεντεύξεις του ήταν σκληρότερος από μένα, απέναντι σ’ αυτούς που κατ’ ιδίαν ονόμαζε «συντρόφους».

Οι ψυχολόγοι λένε πως ένας κανονικός άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει επί μακρόν σε συνθήκες δυισμού. Άλλα να πιστεύει κι άλλα να κάνει, αλλού να δείχνει κι αλλού να στρίβει, άλλα να ξέρει κι άλλα να υποστηρίζει, άλλα να λέει μέσα στο σπίτι του κι άλλα έξω, άλλα να νιώθει κι άλλα να ομολογεί. Αυτά αντέχουν για μικρό διάστημα ως δεξιότητα ή ως παιχνίδι, αλλά μακροχρόνια φέρνουν συνέπειες.

Ναι, την ημέρα του Ευαγγελισμού βγήκε πολύς κόσμος στις ταβέρνες για να φάει μπακαλιάρο σκορδαλιά. Την Καθαρά Δευτέρα επίσης, είχαν φρακάρει οι δρόμοι από τον κόσμο που κυνηγούσε την λαγάνα και τον χαλβά. Χαμός στις εξόδους της πόλης, πήχτρα τα ουζερί, άρα ζήτω η ανάπτυξη που ήρθε και η ευημερία που θρονιάστηκε στην χώρα.

Ας ξεκινήσω με μια απλή παραδοχή: Όποιος απ’ τους απλούς πολίτες τούτης της χώρας υποστηρίζει την συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι προδότης κι όποιος αντιτίθεται σ’ αυτήν δεν είναι Χρυσαυγίτης. Αυτή η αυτονόητη αρχή είναι απαραίτητη για να μην υπάρξει επικίνδυνος και άκρως επώδυνος διχασμός μέσα στις λαϊκές μάζες. Οι ηγεσίες όμως τι κάνουν;\r\n\r\n

Εξ αιτίας μιας ανεξήγητης εσωτερικής μου παρόρμησης, παρακολούθησα ολόκληρες και τις δύο εκπομπές του Λαζόπουλου στο Open. Αναρωτιέμαι γιατί μου συμβαίνει αυτό το αναπάντεχο και συμπέρασμα δεν βγάζω. Σαν το κουνούπι που πλησιάζει την φωτιά, κι ενώ αντιλαμβάνεται ότι θα καεί συνεχίζει να πλησιάζει, έτσι κι εγώ παλουκώνομαι μπροστά στην τηλεόραση κάθε Τρίτη.

Μαθαίνω ότι εσχάτως ο Παύλος, τρέχει όλο και λιγότερο στα Χανιά όπου οι ζημιές απ’ τις πλημμύρες στέκουν ακόμα σαν ανοικτές πληγές και εμφανίζεται όλο και συχνότερα σε καφενεία της Β’ Πειραιά. Ήταν λέει γιατρός στο Τζάνειο, οπότε έχει «οργανική» σχέση με την περιοχή, η οποία ως βαθύτατα «λαϊκή» ταιριάζει και με το πολιτικό προφίλ του Πολάκη. Χαριτωμένο…\r\n\r\n

Στον παλιό δικομματισμό, υπήρχε ένα δόγμα που πλήρωσαν ακριβά (τότε) όσοι το αψήφησαν: Ο Καραμανλισμός στην ΝΔ και ο Παπανδρεϊσμός στο ΠΑΣΟΚ είναι ανίκητοι. Μητσοτακισμός ως πανελλαδικό πολιτικό φαινόμενο δεν θεμελιώθηκε (ακόμα τουλάχιστον) διότι ο Κων. Μητσοτάκης δεν ήταν ιδρυτής μεγάλου κόμματος. Εφεξής διαθέτουμε και τρίτο ιδρυτή στο πολιτικό σκηνικό, με το λογικό του συνεπαγόμενο: Τον Τσιπρισμό.

Ο Τσίπρας ψάχνει με αγωνία ενδείξεις που θα του λένε πως αν πάει μόνο σε ευρωεκλογές τον Μάιο, θα έχει μια διαχειρίσιμη ήττα. Το πολύ διαφορά πέντε μονάδων δηλαδή. Για κάποιο ακατανόητο (σε μένα λόγο) θεωρεί πως αυτές οι δυνητικές πέντε μονάδες μπορούν να φέρουν το παιχνίδι στα ίσα τον Οκτώβριο στις εθνικές εκλογές. Πρόκειται για σενάριο και αφελές και απραγματοποίητο.

Θαρρώ πως δεν υπάρχει αντιπροσωπευτικότερη ακτινογραφία της εποχής μας (κοινωνική, πολιτική, μορφωτική, πολιτιστική) από την ειλικρινή δήλωση του Ντάνου (κατά κόσμο Γιώργου Αγγελόπουλου) σε κανάλι: «Ξέρω ότι το βιβλίο μου είναι καλό, γιατί έχω διαβάσει οκτώ (!) βιβλία και μπορώ να συγκρίνω». Ίσως δεν αποδίδω την φράση του motamo, σας βεβαιώνω όμως πως δεν προδίδω διόλου το νόημα της. Κυρίως τον αριθμό οκτώ.

Δηλώνω ευθαρσώς τον θαυμασμό μου για τα χαλκέντερα στελέχη που δρουν στα επιτελεία του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου. Κάθε βδομάδα βάζουν μπροστά κι από ένα σχέδιο δημοσκοπικής ανάκαμψης, που μόλις καταβυθιστεί αύτανδρο παρουσιάζουν το επόμενο. Ανεξάντλητοι οι τύποι. Μου θυμίζουν μια ιστορία που έλεγαν οι Αμερικανοί για τον πόλεμο του Βιετνάμ.\r\n\r\n

Έγραψα πρόσφατα ότι αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού μπορεί να κάνει μόνο ο νικητής, όχι ο ηττημένος. Και ο Τσίπρας πάει για βαρβάτη ήττα. Συνεπώς, κάθε προσπάθεια που εκπορεύεται σήμερα από το Μαξίμου, δεν έχει σκοπό την δημιουργία ενός βιώσιμου κεντροαριστερού χώρου αλλά τη διαχείριση της ήττας του Σύριζα. Αυτή είναι δηλαδή η αποστολή της κεντροαριστεράς; Ωραία…\r\n\r\n