Του Δημήτρη Καμπουράκη
Χθες, επόμενη μέρα της εκδήλωσης στο Γαλάτσι, πήρα ραδιοφωνική συνέντευξη από τον Στέφανο Τζουμάκα. Του φέρθηκα με δημοσιογραφική γαλαντομία. Έκανα τις ερωτήσεις μου και άφησα το κοινό να κρίνει τις απαντήσεις του δίχως να τον διακόψω ή να αντιπαρατεθώ μαζί του. Μετά τον πήρα και τηλέφωνο. Χρόνια είχαμε να μιλήσουμε. Εδώ γράφω με ειλικρίνεια τα συναισθήματα μου.
Ντράπηκα και στενοχωρήθηκα. Για μένα, όχι γι αυτόν. Ο Στέφανος χθες, ήταν τόσο βαθιά και ειλικρινά οργισμένος με το ΠΑΣΟΚ, ώστε δεν μπορούσα να απαιτήσω εκ μέρους του τέτοια δευτερεύοντα και πολιτικά κατώτερα συναισθήματα σαν αυτά που ένιωσα εγώ ακούγοντας τον. «Να μην ξανάρθουν τα τομάρια του ΠΑΣΟΚ που κατέστρεψαν την χώρα» ήταν φράση που βγήκε από το στόμα του. Σαν τι θα μπορούσα να αντιπαραθέσω ή να νιώσω εγώ μπροστά σε μια τέτοια δήλωση του Στέφανου Τζουμάκα;
Μόνο να στεναχωρηθώ μπόρεσα. Μη ζητάτε να σας εξηγήσω, αναγνώστες μου, τον λόγο. Μόνο εγώ και ο Τζουμάκας καταλαβαίνουμε. Απλώς εκείνος κι εγώ νιώθουμε διαφορετικά. Γι αυτό, παρότι δεν θα μπορέσω ποτέ να αντιπαθήσω ή να θυμώσω μαζί του, δεν θα του ξαναπάρω συνέντευξη. Αν το θελήσει, θα μεσολαβήσω σε άλλους συναδέλφους να του δώσουν βήμα, αλλά εγώ όχι. Με ξεπερνά.
Επίσης δεν θα ξαναμιλήσω ποτέ μαζί του στο τηλέφωνο. Ούτε αυτός μ' έχει ανάγκη, ούτε εγώ τον έχω. Θα πορευτούμε ξεχωριστά, εγώ με την θλίψη μου για όσα βλέπω κι ακούω, αυτός με την οργή του εναντίον των τομαριών που κατέστρεψαν την χώρα του. Εγώ με την ύβρη μου κι αυτός με την δική του…
