Του Δημήτρη Καμπουράκη
Στον παλιό δικομματισμό, υπήρχε ένα δόγμα που πλήρωσαν ακριβά (τότε) όσοι το αψήφησαν: Ο Καραμανλισμός στην ΝΔ και ο Παπανδρεϊσμός στο ΠΑΣΟΚ είναι ανίκητοι. Μητσοτακισμός ως πανελλαδικό πολιτικό φαινόμενο δεν θεμελιώθηκε (ακόμα τουλάχιστον) διότι ο Κων. Μητσοτάκης δεν ήταν ιδρυτής μεγάλου κόμματος. Εφεξής διαθέτουμε και τρίτο ιδρυτή στο πολιτικό σκηνικό, με το λογικό του συνεπαγόμενο: Τον Τσιπρισμό.
Ο Τσιπρισμός δεν έχει μπει ακόμα στην πολιτική μας ορολογία, μην έχετε όμως την παραμικρή αμφιβολία ότι θα χορτάσουμε απ' αυτόν στο εγγύς μέλλον. Ο Αλέξης τον έχει ήδη κατασκευάσει και θα τον βλέπουμε να περιφέρεται ολοζώντανος τις επόμενες πενταετίες. (Αυτό θα πιστωθεί στον Αλέξη, ανεξαρτήτως της άποψης που έχουμε γι αυτόν.) Απλώς ο Τσιπρισμός προς το παρόν δεν χρειάστηκε να κάνει κάποια επίδειξη δύναμης για να τον δούμε σ' όλη του την μεγαλοπρέπεια.
Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των –ισμών; Πρώτον, οι φορείς τους είναι ιδρυτές των κομμάτων τους. Και ο Τσίπρας που πήγε το περιθωριακό 3% στην εξουσία είναι στην πραγματικότητα ιδρυτής. Δεύτερον έχουν απεριόριστη δύναμη (ουσιαστικά δικτατορική) στο εσωτερικό των κομμάτων που έφτιαξαν. Τρίτον, έχουν ασκήσει εξουσία στην χώρα, έχουν δηλαδή δοκιμαστεί στην μάχιμη πολιτική από την ανώτατη θέση. Τέταρτον, διαθέτουν ισχυρό έρεισμα σ' ένα κομμάτι των λαϊκών μαζών και μισούνται θανάσιμα από το υπόλοιπο κομμάτι.
Πέμπτον, ηγούνται κομμάτων με ελλειπή θεσμική συγκρότηση, με αποτέλεσμα η προσωπική τους στρατηγική να ταυτίζεται, με την κομματική στρατηγική. Έκτον, ο χαρακτήρας και η πολιτική άποψη των ιδρυτών, μετατρέπεται στην πραγματικότητα σε ιδεολογική πλατφόρμα του κόμματος τους. Υπάρχει κι ένα έβδομο που ο Τσίπρας δεν το διαθέτει ακόμα, αλλά το 'χει κατά νου: Μετά την πρώτη ιστορική τους περίοδο και μια ήττα, υπάρχει ολική επαναφορά τους στην εξουσία.
Μην δυσανασχετείτε θεωρώντας ότι ανεβάζω τον Αλέξη σ' ένα βάθρο που δεν του αξίζει. Η πραγματικότητα κινείται ερήμην των προσδοκιών και των διαθέσεων μας. Ήδη, σ' όλο το εσωτερικό του Σύριζα και σ' ένα κομμάτι των ψηφοφόρων υπάρχουν ολοφάνερα σημάδια καθαρής προσωπολατρίας για τον Τσίπρα. Ας μην κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Φυσικά ο Αλέξης θα ηττηθεί στις εκλογές, με τον Τσιπρισμό όμως δεν θα ξεμπλέξουμε. Θα είναι οιονεί εχθρός για πολύ-πολύ καιρό.
Το χειρότερο όλων είναι ότι οι ιδρυτές κατασκευάζουν την εσωτερική συνείδηση του κόμματος τους πανομοιότυπη με τον χαρακτήρα τους. Τα προτερήματα τους επενδύονται για την αύξηση της (εσωκομματικής και λαϊκής) προσωπολατρίας και τα ελαττώματα τους μετατρέπονται τεχνηέντως σε προτερήματα. Όπως ολόκληρη η ΝΔ λειτουργούσε για χρόνια σαν ένας παράλληλος Καραμανλής και ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ σαν ένας παράλληλος Παπανδρέου, έτσι και ο Σύριζα λειτουργεί πια (και θα λειτουργεί στο μέλλον) σαν ένας παράλληλος Τσίπρας.
Η ανυπαρξία πολιτικών και ιδεολογικών αρχών του Αλέξη, ο κυνισμός του, ο αμοραλισμός του και η εξουσιαστική του βουλιμία, τα δομικά δηλαδή χαρακτηριστικά του Τσιπρισμού, είναι πλέον και δομικά υλικά του ίδιου του Σύριζα. Αυτό το κόμμα δεν θ' αλλάξει για τουλάχιστον μια γενιά ακόμα, αντιθέτως όλο και περισσότερο θα ιδεολογικοποιεί τα προσωπικά χαρακτηριστικά του αρχηγού και ιδρυτή του. Γι αυτό και ο Τσιπρισμός, θα αποδειχθεί μακράν ο χειρότερος και πιο επικίνδυνος –ισμός απ' όλους και θα τον έχουμε μπροστά μας…
