Ναι, την ημέρα του Ευαγγελισμού βγήκε πολύς κόσμος στις ταβέρνες για να φάει μπακαλιάρο σκορδαλιά. Την Καθαρά Δευτέρα επίσης, είχαν φρακάρει οι δρόμοι από τον κόσμο που κυνηγούσε την λαγάνα και τον χαλβά. Χαμός στις εξόδους της πόλης, πήχτρα τα ουζερί, άρα ζήτω η ανάπτυξη που ήρθε και η ευημερία που θρονιάστηκε στην χώρα.
Μ' αρέσει ν' ακούω τους Συριζαίους να λένε κάτι τέτοια. Να θριαμβολογούν με όπλο έναν ατζαμίδικο εμπειρισμό που περιορίζεται σε όσα βλέπουν τα δικά τους μάτια και μόνο. Βλέπουν ουρές αμαξιών στους δρόμους, άρα η οικονομική ανάκαμψη είναι εδώ. Ακούνε γέλια στις καφετέριες, άρα ο λαός είναι ξανά ευτυχισμένος. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα.
Μου θυμίζουν κάτι πολιτευτές, που όταν οι δημοσιογράφοι τους επισημαίνουν ότι οι δημοσκοπήσεις κατατάσσουν το κόμμα τους κάτω απ' τα τάρταρα, αυτοί απαντούν «δεν ξέρω εγώ τι λένε οι δημοσκοπήσεις, εγώ ξέρω τι μου λέει ο κόσμος που με χαιρετά στον δρόμο». Παρηγοριά στον άρρωστο, ώσπου να βγει η ψυχή του.
Απόδειξη για την ανάπτυξη δεν είναι η δυσκολία να βρεθεί τραπέζι σ' ένα ουζερί που μοιράζει κουπόνια προσφορών μέσω internet. Αυτά άλλωστε τα 'λεγε και η άλλη πλευρά το 2014 που κάτι πήγαινε να κινηθεί στην αγορά, με τους Συριζαίους να τους χλευάζουν τότε στα όρια του διασυρμού. Γι αυτό άλλωστε, ορισμένοι σώφρονες κυβερνητικοί σήμερα, ενθυμούμενοι τι έλεγαν τότε, μιλούν για «θετικές ενδείξεις» κι όχι για αποδείξεις.
Αφού λοιπόν το ρίξαμε στην εμπειρική παρατήρηση, ξέρετε πότε θα καταλάβω εγώ ότι η οικονομία πήρε πραγματικά την πάνω βόλτα; Πρώτον, όταν συναντήσω πέντε τυχαίους φοιτητές και οι τρεις απ' αυτούς μου πουν τι είδους δουλειά σκοπεύουν να κάνουν εδώ στην Ελλάδα όταν πάρουν το πτυχίο τους. Διότι σήμερα, οι πέντε στους πέντε μιλούν ακατάπαυστα για αναχώρηση στο εξωτερικό.
Δεύτερον, όταν θα μιλήσω με πέντε τυχαίους μεσαίους νοικοκυραίους και οι τρεις απ' αυτούς θα μου πουν ότι έχουν τακτοποιήσει το δάνειο τους και το εξυπηρετούν κανονικά. Διότι σήμερα, οι πέντε στους πέντε αναστενάζουν από βάθους καρδίας και σου αρχίζουν δραματικές ιστορίες για δόσεις που δεν βγαίνουν, για υπαγωγές στον νόμο Κατσέλη που δεν έγιναν, για εισπρακτικές που τους παίρνουν τηλέφωνο μεσημεριάτικα στο σπίτι και για συσσωρευμένα χρέη σε εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία που αναμένουν τις περιβόητες 120 δόσεις μήπως και μπουν σε μια σειρά.
Οι σουβλακερί που γεμίζουν τα Σαββατοκύριακα και οι καφετέριες που κάθε έξι μήνες αλλάζουν όνομα ιδιοκτήτη, δεν είναι ανάπτυξη. Ξεγελάμε τη φτώχεια μας και ανακυκλώνουμε την μιζέρια μας. Κι όσο δεν έχω πρόβλημα να πω ότι κι αυτή η αναιμική ανάπτυξη του 2% κάτι είναι, άλλο τόσο απαιτώ από τους κυβερνώντες να αναγνωρίσουν ότι «επιτεύγματα» τους μοιάζουν με μια μοναδική μπουκιά φαγητού σε κάποιον που είναι χρόνια υποσιτισμένος. Δεν θα συνέλθει ποτέ μ' αυτούς τους ρυθμούς.
