Του Δημήτρη Καμπουράκη
Οι φοιτητές πολιτικών επιστημών του μέλλοντος θα διδαχθούν πολλά για την περίοδο Τσίπρα. Δυστυχώς για αυτόν (και για μας), θα πρόκειται για έναν μνημειώδη οδηγό όσων πρέπει να αποφεύγει ένας ηγέτης για να μην αποτύχει παταγωδώς. Θα μου πείτε πως ακόμα κι έτσι ο Αλέξης θα μείνει στην ιστορία. Προφανώς εζήλωσε την καριέρα και την υστεροφημία του Ηρόστρατου.
Ο οδηγός αυτός (προς προνοητικούς ηγέτες) θα λέει ότι ο πολιτικός δεν πρέπει να υπόσχεται πέραν κάποιου ορίου διότι ο κόσμος ψηφίζει μεν, αλλά θυμάται κιόλας. Θα γράφει ότι ο πολιτικός δεν κάνει διαπραγμάτευση με ισχυρότερους δίχως επίγνωση των συσχετισμού των δυνάμεων, διότι συνήθως τον τσαλαπατάνε. Επίσης πως όποιος τα βάλει με την μεσαία τάξη της χώρας του τον παίρνει ο διάολος. Τελευταίο κεφάλαιο του πονήματος θα είναι πως οι παροχές λίγο πριν τις εκλογές στρέφονται εναντίον αυτού που τις δίνει.
Αυτά βέβαια δεν είναι ούτε καινούρια, ούτε καινοφανή. Απλώς η Συριζαϊκή πενταετία αποτελεί μια σπάνια ιστορική περίοδο, κατά την διάρκεια της οποίας μια κυβέρνηση έκανε όλα μαζί τα λάθη, το ένα πίσω απ' το άλλο. Κι έτσι κατανάλωσε ένα πελώριο πολιτικό κεφάλαιο μέσα σε σχετικά μικρό χρόνο, διότι η αλήθεια είναι πως αν ο Τσίπρας διέθετε στοιχειώδη πολιτική ικανότητα (στην θέση της θηριώδους επικοινωνιακής πονηριάς του) είχε όλες τις προϋποθέσεις να παραμείνει επί μακρόν στην εξουσία.
Ειρήσθω εν παρόδω, εγώ δεν πιστεύω ότι ο Τσίπρας έχει χάσει την επαφή του με τον έξω κόσμο, όπως λένε ορισμένοι. Το ένστικτο παραμένει οξυδερκές, απλώς η εμμονή του σε ξεπερασμένες μεθόδους (ακραία πόλωση με αστείες αφορμές ή Μαυρογιαλούρικες παροχές στο παρά πέντε) οφείλεται στην παντελή έλλειψη επιλογών. Θα ήθελε να κάνει κάτι άλλο, αλλά –φευ- αυτό το άλλο δεν υφίσταται στις στρατηγικές διαχείρισης επερχόμενης ήττας.
Η παγίωση της κοινωνικής πεποίθησης ότι ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ο αυριανός ηττημένος, δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών στον Αλέξη. Αν δεν κάνει αυτά που κάνει, θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας να χάσει. Οι παλιές παλαιοκομματικές συνταγές είναι μονόδρομος γι αυτόν. Όπως και οι συνεχείς αναγνώσεις της πραγματικότητας με χαζά υποκειμενικό τρόπο.
Για παράδειγμα, κατηγορούν τον Πολάκη (οι γύρω από τον Τσίπρα, όχι ο ίδιος αφού τα κουτσοπίνουν παρέα στο Ροδάκινο κάνοντας χαβαλέ) ότι με την χοντράδα εναντίον του Κιμπουρόπουλου, ο «αψύς» άλλαξε την ατζέντα φρενάροντας απότομα την πετυχημένη κυβερνητική αντεπίθεση. Πρόκειται για Συριζαική φαντασίωση ανάξια σχολιασμού. Καμιά νικηφόρα κυβερνητική αντεπίθεση δεν ήταν σε εξέλιξη και καμιά βίαιη αλλαγή ατζέντας δεν έγινε λόγω Πολάκη.
Η πραγματική ατζέντα είναι πολύ απλή: Ο Κυριάκος πάει για πρωθυπουργία και ο Αλέξης σκορπά τσάμπα εκατομμύρια που ο Κυριάκος θα τα βρει μπροστά του ως αναχώματα. Και μόνο το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση κάθεται χάσκοντας σαρδόνια και κοιτάζει την ΔΕΗ να καταρρέει, είναι η απόλυτη απόδειξη της πραγματικής κυβερνητικής ατζέντας. Και του επίλογου που θέλουν να γραφτεί σ' αυτό το πόνημα για τους μελλοντικούς πολιτικούς επιστήμονες: Ο σπόρος της μελλοντικής επανόδου, χρειάζεται καμένη γη για να φυτευτεί.
