Για να πετύχει αυτή η κυβέρνηση, χρειάζεται ένα πολιτικό περιβάλλον ισορροπιών. Όχι μόνο για να αποφευχθεί η οποιαδήποτε αλαζονεία της εξουσίας, αλλά και για να εξασφαλισθεί ένα μέτωπο απορρόφησης των κραδασμών που θα προκύψουν από τις αναμενόμενες αντιδράσεις του συστήματος. Και για έναν άλλο πολύ σοβαρό λόγο: να μην μπει η χώρα σε νέες περιπέτειες εξαιτίας της εμφάνισης καινούργιων «αντισυστημικών» φαινομένων τύπου Βαρουφάκη ή Βελόπουλου.\r\n\r\n

Αναρωτιέμαι τι θα έκανε η σοβιετική Αγκιτπρόπ αν είχε στη διάθεσή της τη σημερινή πραγματικότητα. Αν είχε πρόσβαση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή μηχανισμούς διάδοσης fake news. Το πιθανότερο είναι πως όλα θα λειτουργούσαν εναντίον της, αφού οι δυνατότητες αυτονόμησης των δικτύων θα οδηγούσαν το κεντρικό σύστημα σε πλήρη κατάρρευση. Και για αυτόν τον λόγο, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να επιτραπεί η διάδοση της τεχνολογίας της ενημέρωσης όπως την ξέρουμε σήμερα.\r\n\r\n

Ένα στοιχείο που δεν συζητιέται όσο πρέπει είναι ότι ακόμη και όταν δεν ίσχυε το πανεπιστημιακό άσυλο, η αστυνομία δεν ήταν τόσο έτοιμη να εισβάλει στα πανεπιστημιακά κτίρια. Γιατί στην Αστυνομία πάντα πίστευαν ότι οι επιχειρήσεις ενέχουν τον κίνδυνο να εξελιχθούν στο ακριβώς αντίθετο: αντί να αποκαταστήσουν την τάξη μπορεί να διεγείρουν τα πάθη, να εξάψουν τα ένστικτα και να συσπειρώσουν διάφορες ομάδες που μέχρι τώρα, είναι ανενεργές.\r\n\r\n

Υπάρχει μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Αν το ΚΙΝΑΛ άλλαζε όνομα και γινόταν ΠΑΣΟΚ, με βεβαιότητα, θα διεμβόλιζε τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και το ποσοστό του θα ήταν τουλάχιστον διψήφιο. Επειδή όμως, μαζί με το «ένδοξο» παρελθόν του, θα επανέφερε και τις αμαρτίες του, δεν πρόκειται να το κάνει.

Μέχρι τώρα, έχω μετρήσει τρεις αντιπολιτευόμενους για κάθοδο διαμαρτυρίας στους δρόμους. Ο Κουρουμπλής, ο Γιώργος Τσίπρας και ο Πάνος Ρήγας. Γνωστή τακτική, ρητορική και φιλοσοφία της Αριστεράς που την είχαμε ξεχάσει εδώ και 4,5 χρόνια. Όχι μόνο γιατί ο «λαός» έκρινε ότι δεν υπήρχε λόγος αντιπαράθεσης με ένα λαοπρόβλητο καθεστώς αλλά κυρίως επειδή οι πάντες είχαν βαρεθεί να επαναλαμβάνουν μεθόδους διαμαρτυρίας άλλων εποχών.

Ένα λάθος που κάνουν πάντα οι Φιλελεύθεροι είναι η απαξίωση της γοητείας. Η άρνηση του μύθου στην επικοινωνία και η αποθέωση της λογικής ως μόνης δύναμης να σώσει πολιτικά τις κοινωνίες και τους πολίτες. Ασφαλώς και δεν είναι έτσι. Γιατί οι κοινωνίες δεν αποτελούνται μόνο από άτομα και πολίτες αλλά και από ανθρώπους.

Οι κυβερνήσεις αλλάζουν όπως οι προσδοκίες των κοινωνιών που τις εκλέγουν. Πάντα οι άνθρωποι κάτι περιμένουν από τα νέα πρόσωπα, τα σχέδιά τους, τις φιλοσοφίες τους και κυρίως την δυναμική που απέκτησαν από τους προηγούμενους ρόλους τους. Τίποτε όμως δεν επαναλαμβάνεται.

Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας είναι σαφέστατα πολύ σημαντική. Και η αυτοδυναμία που εξασφαλίζει αποτελεί αναμφίβολα, ένα ισχυρό κίνητρο για το πολιτικό σύστημα να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε ένα νέο όραμα για το μέλλον. Οι πολίτες της χώρας αποφάσισαν να γυρίσουν την πλάτη στους λαϊκιστές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Ο Αλέξης είναι νέος ο ίδιος, αλλά δεν αγαπάει τους συνομηλίκους του. Και κυρίως, αδιαφορεί για τους επόμενους. Ολους αυτούς τους χαμογελαστούς εφήβους που ξεκαρδίζεται μαζί τους, όταν τον συναντούν. Του αρέσει να κάνει παρέα με νέους, να λέει αστειάκια, να κάνει χαρούλες, αλλά μέχρι εκεί.

Ο Αλέξης δεν άλλαξε ποτέ. Κι ούτε πρόκειται ποτέ να αλλάξει, όσο οι συγκυρίες που απολαμβάνει στη ζωή του ευνοούν, εκ του ασφαλούς, την σταθερότητα του χαρακτήρα του. Έναν χαρακτήρα ο οποίος δεν χτίστηκε ούτε πάνω στην ανάγκη της επιβίωσης ούτε στην τριβή της επιχειρηματικής αναζήτησης. Αντίθετα, αναπτύχθηκε «υδροπονικά» μέσα στο αστικό θερμοκήπιο της οικογένειας, του συνδικαλισμού και της Αριστεράς.

Στην περίπτωση της Αριστεράς, ισχύουν οι «θρησκευτικές» αρχές. Είναι πασίγνωστο το μοτίβο της απόρριψης κάθε ιδεολογίας ή πολιτικής θέσης που δεν συνάδει με το δόγμα της «θρησκειολογίας» της. Όποιος δεν είναι δικός μας είναι με τους άλλους και όποιος διαμαρτύρεται εξυπηρετεί σκοτεινά συμφέροντα ανατροπής μας.

Πολλοί από μας, έχουν ζήσει σχεδόν όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης. Κάθε φορά, κάτι περιμέναμε να αλλάξει, κάτι να βελτιώσει τις υποδομές, τις υπηρεσίες, τις συνθήκες της καθημερινότητάς μας. Ο καθένας βέβαια από την σκοπιά του. Ανάλογα με τα μικροσυμφέροντα της οικογένειας, της συντεχνίας ή της προσωπικής του πελατειακής ευδοκίμησης.

Τον Μάιο του 2017 ο δασάρχης (!) Πειραιά έκανε μία φοβερή ανακάλυψη στα νότια της Αθήνας. Με συγκρατημένη αλλά ικανοποίηση που δεν κρύβεται, διαπίστωσε ότι στην περιοχή του παλιού αεροδρομίου στο Ελληνικό, υπάρχει δάσος! Τα «δασικά» 37 στρέμματα αν και αποτελούσαν μικρή έκταση στο σύνολο των 6.200 που έχουν παραχωρηθεί, προκάλεσαν τελικά, σοβαρό πρόβλημα στον επιχειρησιακό σχεδιασμό της επένδυσης.

Γιατί έπρεπε να επιβληθούν capital controls; Γιατί έπρεπε να υποστούμε ένα τεράστιο πλήγμα στις τράπεζες, στην επιχειρηματικότητα, στην οικονομία, στην παραγωγικότητα; Όλα συνέβησαν για δύο λόγους: πρώτον, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν ως απειλή στην εξουσία και δεύτερον, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε, εν τέλει, στην εξουσία.

Τα σενάρια για την 8η Ιουλίου είναι πολλά. Αν θέλει όμως κάποιος να εκτιμήσει λογικά, την πολιτική κατάσταση μπορεί να διακρίνει δύο: αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και μη αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Όσο για το ενδεχόμενο συνεργασιών - με το ΚΙΝΑΛ προφανώς- δεν είμαστε ακόμα σε θέση να ορίσουμε παραμέτρους από τη στιγμή που δεν γνωρίζουμε τα ποσοστά του.

Είμαι σίγουρος πως αν ο Γιάνης Βαρουφάκης συναντούσε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, θα τον αγκάλιαζε και συγκινημένος θα προσπαθούσε να ενώσει τα μεγαλεία τους. Έχει άλλωστε, έναν καταπληκτικό τρόπο να οικειοποιείται οτιδήποτε αντιπροσωπεύει λαϊκές κατακτήσεις, σημαντικές διακρίσεις ή παλαϊκά πρότυπα…

Αναρωτιόμουν πάντα πως είναι μια άγαμη θυγατέρα. Είχα βέβαια μία εικόνα στο μυαλό μου αλλά δεν ταίριαζε πολύ με τα αισθητικά δεδομένα της εποχής μας. Φανταζόμουν κάτι σαν την Βασιλειάδου σε μία ελληνική ταινία που προσπαθεί ανεπιτυχώς, ο δυστυχής αδερφός Αυλωνίτης να την παντρέψει. Η κάτι σαν την απόμακρη και βυθισμένη στην ρομαντική ποίηση, κόρη πάμπλουτης αλλά νευρωτικής οικογένειας.

Ας υποθέσουμε ότι ο Ερντογάν αποφασίζει ότι έφτασε στην τελευταία στροφή. Ότι ήρθε η στιγμή να ανεβάσει ρυθμούς και να ξεπεράσει τον Κεμάλ στην μεγάλη κούρσα για την κατάκτηση της Ιστορίας. Ας υποθέσουμε ότι ένα πρωί του Οκτωβρίου - να φύγουν πρώτα οι τουρίστες- περνάει τα Δαρδανέλλια ένα γεωτρύπανο και πάει να τρυπήσει στο Καστελόριζο. Για να καταλάβουν πλέον οι πάντες ότι πετρέλαια στο Αιγαίο χωρίς τους Τούρκους δεν υπάρχει περίπτωση να βγουν...

Δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται ακάθεκτος προς την ήττα, με απώτερη κατάληξη στο μέλλον, τα παλιά μονοψήφια ποσοστά. Τώρα όμως που γινόμαστε πιο σοφοί και γνωρίζουμε καλύτερα, τις «αρετές» της Αριστεράς, μπορούμε να διαγνώσουμε και τον χαρακτήρα της.

Δεν έχω διαβάσει χειρότερη πονηριά στη ζωή μου από το περίφημο «Όταν θελήσεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν όλο θα συνωμοτήσει για να γίνει η επιθυμία σου πραγματικότητα». Ίσως γιατί είναι παραπλανητικό, ίσως γιατί τις περισσότερες φορές αισθάνεσαι ότι «Όταν θελήσεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν όλο θα συνωμοτήσει για να μην γίνει η επιθυμία σου πραγματικότητα»...

Οι «αθώοι» δημόσιοι υπάλληλοι μένουν συνήθως στη γωνία και παρατηρούν με αμήχανα βλέμματα. Όλος ο φορολογικός χαμός γίνεται γι’ αυτούς, αλλά οι ίδιοι «νίπτουν τας χείρας τους». Εκτός από τον εξωπραγματικό αριθμό του ενός εκατομμυρίου (είναι τόσοι μαζί με τους συμβασιούχους!), αν βάλουμε και τις οικογένειές τους ανεβάζουν το νούμερο στα 2 εκατ. ανθρώπους που έχουν έννομο συμφέρον στις προσόδους από τα κρατικά ταμεία!

H Ελλάδα είναι χώρα, είναι πατρίδα ή είναι brand; Είναι μήπως ιδέα η πραγματικότητα, σύμβολο, αλήθεια ή καθημερινότητα; H Ελλάδα είναι πολλά πράγματα μαζί και για τον καθένα ξεχωριστά, αυτό ακριβώς που εξυπηρετεί τις επιθυμίες του. Η ειδοποιός διαφορά της οντότητας μιας χώρας εξαρτάται από το πώς την βλέπουν οι εξουσίες.

Ο Ρασπούτιν διέγραψε μία θρυλική διαδρομή στις αυλές των τσάρων για να καταλήξει «άγιος» αλλά δολοφονημένος στον ποταμό Νέβα. Είχε όμως πριν ανακατέψει με τις δολοπλοκίες του μία ολόκληρη αυτοκρατορία και είχε εξωθήσει στο έγκλημα και στη ακολασία εκατοντάδες μέλη της ρωσικής αριστοκρατίας.

Πολυάννα είναι το όνομα μιας νουβέλας του 1913 της Ελεάνορ Πόρτερ. Πρόκειται για τον φανταστικό χαρακτήρα ενός μικρού κοριτσιού που προσπαθεί να μοιράσει θετική ενέργεια και καλή διάθεση σε όλο τον κόσμο που βρίσκεται γύρω του. Και μολονότι όλα καταρρέουν, η Πολυάννα συνεχίζει χαρούμενη και γεμάτη αισιοδοξία!