Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι κυβερνήσεις αλλάζουν όπως οι προσδοκίες των κοινωνιών που τις εκλέγουν. Πάντα οι άνθρωποι κάτι περιμένουν από τα νέα πρόσωπα, τα σχέδιά τους, τις φιλοσοφίες τους και κυρίως την δυναμική που απέκτησαν από τους προηγούμενους ρόλους τους.
Τίποτε όμως δεν επαναλαμβάνεται. Κάθε φορά που ορκίζεται ένα νέο κυβερνητικό σχήμα, όσα περιμένουν οι πολίτες είναι διαφορετικά από όσα περίμεναν πριν από τέσσερα χρόνια. Γιατί πάντα η αποτυχία μιας δεδηλωμένης προσδοκίας ανοίγει χώρο για την διεκδίκηση μιας καινούριας. Διαφορετικής ίσως, σε περιεχόμενο, σε ιδεολογική βάση ή σε κουλτούρα πολιτικών ενδιαφερόντων. Πάνω από όλα όμως, εντελώς ξεχωριστή σε επίπεδο συμφερόντων.
Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, πανηγύρισαν την προσωπική νίκη - γιατί περί αυτού πρόκειται- του Αλέξη Τσίπρα τρεις φορές. Περιμένοντας τα ίδια όμως πράγματα από δύο συνεχόμενες κυβερνήσεις: προστασία των κεκτημένων, αντίσταση στην πολιτική εξορθολογισμού των μνημονίων και αντίδραση στις μεταρρυθμίσεις.
Στην πλειοψηφία τους, ήταν οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι οι οποίοι ψήφισαν και την προηγούμενη Κυριακή τον ΣΥΡΙΖΑ. Με λίγες διαφοροποιήσεις προς το κόμμα του Γιάνη Βαρουφάκη και αυτό της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Οι δε ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας είναι προφανές ότι πλέον δεν περιμένουν ούτε αυτό που περίμεναν οι νικητές του 2015 ούτε και αυτό που περίμεναν οι ψηφοφόροι του Κώστα Καραμανλή το 2017. Γιατί πλέον η ωρίμανση των συνθηκών επέφερε και την ωρίμανση των ψηφοφόρων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπεισε το 40% των ψηφισάντων να τον εμπιστευτεί. Δεν είναι και λίγο, αν σκεφτεί κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με μία αταλάντευτη μάζα πολιτών (κοντά στο 60%) η οποία αισθάνεται ότι δεν την αφορά ούτε αυτό που ονομάζει η ΝΔ ανάπτυξη ούτε αυτό που ο καπιταλιστικός κόσμος θεωρεί ελεύθερη αγορά.
Αυτό επομένως το 40% των Ελλήνων που θα παρακολουθήσει την σημερινή ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης έχει συνειδητές και πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες από το μέλλον της στην διακυβέρνηση της χώρας. Αξιολογεί και ιεραρχεί τις προτεραιότητες σε επίπεδο αξιών (κράτος δικαίου, θεσμοί κτλ) , σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων (παιδεία, φορολογία, ασφαλιστικό κτλ) και σε επίπεδο ανάπτυξης (επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας κτλ).
Το 40% που ψήφισε Νέα Δημοκρατία αυτή τη φορά ξέρει πολύ καλά τι ψήφισε. Ίσως πρόκειται για την πιο συνειδητοποιημένη ψήφο σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, αφού οι πάντες έχουν ήδη αντιληφθεί ότι ο νέος πρωθυπουργός δεν επαγγέλεται καμία άνευ όρων προστασία του κράτους, όπως οι προκάτοχοί του, καμία υπεράσπιση της προηγούμενης παθογένειας και καμία εμμονή στην απαλλαγή των πολιτών από την προσωπική τους ευθύνη.
Αντίθετα, σκοπεύει να κυβερνήσει τη χώρα και όχι απλά να καταλάβει την εξουσία. Και μετά να υφαρπάζει περιουσίες στο εξωτερικό και να επαιτεί θρασύτατα στο εξωτερικό.
Το νέο υπουργικό σχήμα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των ψηφοφόρων. Διαθέτει πρόσωπα τα οποία συμπληρώνουν και το πολιτικό και το τεχνοκρατικό προφίλ μιας σύγχρονης κυβέρνησης . Όχι μόνο επειδή ο ίδιος ο Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται πως πρέπει να κυβερνηθεί μία δυτική χώρα αλλά κυρίως επειδή επιθυμεί πραγματικά να την κυβερνήσει! Να διορθώσει κακώς κείμενα και να ενεργοποιήσει δυνάμεις που παρέμεναν παθητικές εξαιτίας του κρατισμού που καταδυναστεύει την κοινωνία.
Είναι πράγματι η μεγάλη στιγμή να αλλάξουν τα πάντα. Είναι η ώρα που το 40% θέλει σε μεγάλο ποσοστό να αλλάξει. Ποτέ τόσοι πολλοί Έλληνες δεν πίστευαν σε μεταρρυθμίσεις. Το μόνο που μένει είναι ο Κυριάκος να μην δειλιάσει πουθενά και να τηρήσει τον λόγο του…
