Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ας υποθέσουμε ότι ο Ερντογάν αποφασίζει ότι έφτασε στην τελευταία στροφή. Ότι ήρθε η στιγμή να ανεβάσει ρυθμούς και να ξεπεράσει τον Κεμάλ στην μεγάλη κούρσα για την κατάκτηση της Ιστορίας. Ας υποθέσουμε ότι ένα πρωί του Οκτωβρίου - να φύγουν πρώτα οι τουρίστες- περνάει τα Δαρδανέλλια ένα γεωτρύπανο και πάει να τρυπήσει στο Καστελόριζο. Για να καταλάβουν πλέον οι πάντες ότι πετρέλαια στο Αιγαίο χωρίς τους Τούρκους δεν υπάρχει περίπτωση να βγουν...
Ο καθένας τότε αντιλαμβάνεται πως όλοι ψάχνουν γρήγορα, τα συρτάρια τους. Άλλοι για τα φύλλα πορείας κι άλλοι για τα διαβατήρια...
Και ταυτόχρονα, ξεκινούν οι συσκέψεις. Σε ΚΥΣΕΑ, σε έκτακτες συνόδους Κορυφής, σε πεντάγωνα και ΟΗΕ. Αλλά το γεωτρύπανο συνεχίζει κόστα κόστα να κατηφορίζει προς τα κάτω και να πλησιάζει τη Ρόδο.
Ό, τι και να πουν οι Αμερικάνοι, ό, τι κι αν ανακοινώσουν οι Ευρωπαίοι εμείς μια επιφυλακή θα την κάνουμε. Τον στόλο θα τον βγάλουμε πιο νότια, τον πρέσβη στην Άγκυρα θα τον ανακαλέσουμε. Γιατί κάτι πρέπει να στείλουμε ως μήνυμα και στους απέναντι.
Από εκεί και πέρα, τι άλλο μπορούμε να αντιπαρατάξουμε, προκειμένου να δείξουμε την αποφασιστικότητά μας; Μπορoύμε να πάμε σε επιστράτευση; Nα ζητήσουμε από τον λαό να εμπιστευτεί την ηγεσία του, τους αξιωματικούς του, τις ένοπλες δυνάμεις του; Mπορούμε να πάμε στις Βρυξέλλες, στο ΝΑΤΟ ή στην Ουάσινγκτον και να τους πούμε ότι είμαστε έτοιμοι να ισοπεδώσουμε τα διυλιστήρια της Σμύρνης αν χρειαστεί; Ότι εμείς στην ΑΟΖ μας- που δεν έχουμε οριοθετήσει (!)- δεν έχουμε σκοπό να επιτρέψουμε ούτε ξένη βάρκα για έρευνες;
Ο Θουκυδίδης κάπου γράφει ότι «Ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμη του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του». Αν θέλουμε λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε που ανήκουμε ποιοι είμαστε και πόσο μπορούμε, θα πρέπει να μετρηθούμε.Γιατί ζούμε σε έναν τόπο που είναι το σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Που δεν ησύχασε ποτέ από πολέμους και προκλήσεις στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας του. Και που όλες του οι νίκες και όλες του οι καταστροφές ήταν αποτέλεσμα ικανότητας ή αδυναμίας. Σωφροσύνης ή ηλιθιότητας. Υπεροχής ή αυτοκτονικής διάθεσης.
Το 1897 οι Τούρκοι σταμάτησαν στο Δομοκό κι αν δεν τους γύριζαν πίσω οι σύμμαχοι, θα έφταναν στον ισθμό της Κορίνθου. Από το 1893 είχαμε χρεοκοπήσει... Στους Βαλκανικούς, διπλασιάσαμε την επικράτεια. Γιατί από το 1898 είχαμε "μνημόνιο" (ΔΟΕ) με όλα τα μονοπώλια στην διαχείριση των ξένων. Κι έναν Βενιζέλο στο τιμόνι της κυβέρνησης. Το 1922 πέρασαν το Αιγαίο 1,3 εκ πρόσφυγες. Το 1920 καταψηφίσαμε αυτόν που επέστρεφε θριαμβευτής από τις Σέβρες και φέραμε πίσω τον Βασιλιά. Το ΄40 νικήσαμε τους Ιταλούς. Από το 1936, η οικονομία είχε σταθεροποιηθεί και είχαν ιδρυθεί 566 νέες βιομηχανίες..!
Τώρα, μετά από μία δεκαετία κρίσης, με ένα τεράστιο χρέος, με μία οικονομία σε αντιαναπτυξιακή επιτήρηση, με μία κοινωνία χτυπημένη από τον λαϊκισμό και με μία απερχόμενη κυβέρνηση που πιστεύει ότι οι εκλογές είναι τελικός μεταξύ Μπαρτσελόνα και Λίβερπουλ... πόσες πιθανότητες έχουμε να κερδίσουμε έναν πόλεμο;
Με μία πολιτική ατζέντα που ακόμα μονοπωλείται από επιδόματα και αιτήματα συμβασιούχων, με τις ένοπλες δυνάμεις έκθετες στην αναξιοκρατία και στις διαθέσεις των κομμάτων, τι περιθώρια αποφασιστικότητας μας απομένουν;
Να θυμίσω μόνο εδώ ότι ο Ελ. Βενιζέλος για να υπογράψει ο Ινονού την Συνθήκη της Λωζάνης, απείλησε πάλι με πόλεμο. Αλλά οι Τούρκοι- και κυρίως οι σύμμαχοι- γνώριζαν ότι η στρατιά του Έβρου είχε ανασυγκροτηθεί και ήταν έτοιμη να ξεκινήσει για την Κωνσταντινούπολη...
