Όσοι έχουν διδαχθεί την τέχνη της πολιτικής επικοινωνίας στις ΗΠΑ, και πιο συγκεκριμένα στο αμερικανικό Ινστιτούτο Ηγεσίας (Leadership Institute), μαθαίνουν ότι το πολιτικό μήνυμα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την εξίσωση Μ=EC3. Η εξίσωση αυτή μπορεί να θυμίζει την διασημότερη εξίσωση όλων των εποχών, E=MC2 , αλλά δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον Einstein ή την ατομική βόμβα.

Σε Ευρώπη και Αμερική παρατηρείται ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Πριν όμως συζητήσουμε για το φαινόμενο αυτό, ας κάνουμε κάποιες παραδοχές. Ο ρατσισμός, η ομοφοβία, η τρανσοφοβία και ο σεξισμός κατά των γυναικών είναι φαινόμενα που ενώ φθίνουν σε γενικές γραμμές, αποτελούν ακόμα και σήμερα ανοιχτές πληγές ακόμα και στις πιο προοδευτικές δυτικές κοινωνίες.

Από το 1821 μέχρι σήμερα η Ελλάδα έχει επεκτείνει τα σύνορά της, έχει κάνει σπουδαία βήματα εκσυγχρονισμού, έχει συνταχθεί με τους νικητές σε δύο παγκόσμιους πολέμους και ήταν ανάμεσα στους νικητές και του ψυχρού πολέμου. Με άλλα λόγια, από νεοσύστατο κράτος μέχρι και σήμερα η χώρα μας είχε την τύχη ή την ευτυχία να είναι με τους νικητές στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Το ξέρατε ότι στην Ελλάδα το makeleio.gr έχει περισσότερη επισκεψιμότητα από το Instagram? Ότι το pentapostagma.gr έχει περισσότερη επισκεψιμότητα από το υπουργείο οικονομικών, τα Νέα, και το site της Εθνικής Τράπεζας (πηγή: alexa.com); Αν όχι, ίσως να σας έλουσε κρύος ιδρώτας. Αν ναι, ίσως να συμφωνείτε μαζί μου στο ότι αυτοί οι δείκτες συνάδουν απόλυτα με τη διάδοση των fake news και της συνωμοσιολογίας στη χώρα μας.

Στην Ελλάδα ευτυχώς δεν είχαμε ποτέ κομμουνισμό. Τον αποφύγαμε δύσκολα και με πληγές που κρατούν περισσότερο από μισό αιώνα τώρα. Όμως τον αποφύγαμε και είμαστε τυχεροί για αυτό. Το γεγονός, όμως, ότι δεν είχαμε ποτέ μία κομμουνιστική κυβέρνηση έδωσε την εντύπωση στον μέσο Έλληνα ότι οι ιδέες του Μαρξ, του Ένγκελς και των λοιπών του μαρξισμού είναι καλές αλλά ενδεχομένως ανεφάρμοστες.

Πριν λίγες ημέρες η Χρυσή Αυγή γνώρισε έναν πλήρη αποκλεισμό από το δημοφιλέστερο κοινωνικό δίκτυο του πλανήτη, το Facebook. Η εταιρία, μετά από ανακοίνωση των προθέσεών της να καταπολεμήσει τον λόγο μίσους, αποφάσισε τον αποκλεισμό κάθε δημοσίευσης που περιέχει σύνδεσμο προς τις επίσημες σελίδες του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος.

Οι μύθοι που πιστεύουμε στην Ελλάδα για τις ΗΠΑ είναι πολλοί. Άλλοι νομίζουν ότι είναι η μήτρα του καπιταλισμού (δεν είναι). Άλλοι έχουν ακούσει για ασθενείς που τους διώχνουν από τα έκτακτα περιστατικά αν δεν πληρώσουν (ούτε αυτό ισχύει). Ένας πολύ διαδεδομένος μύθος είναι αυτός που χαρακτηρίζει τις ΗΠΑ σαν μία εν γένει «δεξιά» χώρα.

Τι από τα δύο θα προτιμούσατε; Να χρηματοδοτείτε την ελλειμματική Ολυμπιακή με πάνω από 120 εκ. Ευρώ ετησίως ή να χρησιμοποιήσετε ένα κλάσμα μόνο αυτών των χρημάτων για να κάνετε ασφαλή έναν δρόμο-καρμανιόλα και να μειώσετε μέχρι και κατά 90% τους νεκρούς από τροχαία;

Τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει μία πρωτόγνωρη αύξηση της εξειδίκευσης στην επαγγελματική τάξη. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας μας, σχεδόν καθημερινά, βασίζεται στην τίμια και σωστή παροχή υπηρεσιών, συμβουλών, ή προϊόντων. Ένα ερώτημα που απασχολεί ιδιαίτερα τη Δύση τα τελευταία χρόνια είναι η χρησιμότητα, τα αποτελέσματα, και τα επιθυμητά όρια της κρατικής παρέμβασης στην αδειοδότηση των επαγγελματιών.

Κάθε φορά που η αριστερά αναφέρει τον «νεοφιλελευθερισμό» μου έρχεται κατά νου η αντίδραση του Ρίγκαν κατά τη διάρκεια των προεδρικών ντιμπέητ με τον τότε πρόεδρο και αντίπαλό του Τζίμμυ Κάρτερ. Ο Ρίγκαν περίμενε υπομονετικά να τελειώσει ο μονόλογος του αντιπάλου του και μόλις αυτό έγινε είπε με μία βαθιά απόγνωση την περίφημη ατάκα του «there you go again» ή όπως θα λέγαμε στα ελληνικά «άντε πάλι τα ίδια».

Τις τελευταίες ημέρες τα αριστερά και ακροδεξιά μέσα ενημέρωσης βάλλουν κατά του ΚΕΦίΜ, ενός ανεξάρτητου think tank που «τόλμησε» να προτείνει λύσεις για το ασφαλιστικό, την παιδεία, τη φορολογία και τα υπόλοιπα σημαντικά θέματα που ταλανίζουν τη χώρα μας. Με αφορμή την πρόταση του Πλάτωνα Τήνιου για το ασφαλιστικό, αρθρογράφοι και σχολιαστές της αριστεράς έχουν ξεκινήσει την ίδια καραμέλα περί «ασφαλιστικού Πινοσέτ».

Η αλυσίδα Burger King, που πρόσφατα άνοιξε και σε δύο ελληνικά αεροδρόμια, βάζει το μεγάλο στοίχημα με την αγορά της ταχείας εστίασης, ένα burger του οποίου το μπιφτέκι θα είναι φτιαγμένο από λαχανικά και θα έχει ίδια ή καλύτερη γεύση και αίσθηση με το βοδινό κρέας.

Τις τελευταίες μέρες το ΚΕΦίΜ έχει την τιμητική του καθώς φιλοξένησε την περασμένη Παρασκευή τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας και έγινε σημείο αναφοράς σε δύο διαδοχικές ομιλίες του πρωθυπουργού. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, θα μου ήταν αδύνατον να μην αφιερώσω τη σημερινή στήλη στις συγκεκριμένες αναφορές με την ιδιότητα του προέδρου του ΚΕΦίΜ.

Η ανάπτυξη του φιλελεύθερου κινήματος στην Ελλάδα σε συνδυασμό με την αύξηση της αποδοχής των φιλελεύθερων ιδεών από την κοινωνία μας, έχει δημιουργήσει μία νέα αγορά ιδεών στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Όπως είναι εύλογο και θεμιτό, η ανάπτυξη αυτή φέρνει μαζί της τον ανταγωνισμό και την διαλεκτική - διανοητική μάχη για το περιεχόμενο που θα αποκτήσει ο φιλελευθερισμός στην Ελλάδα του 2020.

Η στήλη και όσοι παρακολουθούν την φιλελεύθερη αρθρογραφία, σίγουρα δεν εξεπλάγησαν στο άκουσμα της έρευνας του ΟΟΣΑ, σύμφωνα με την οποία η μεσαία τάξη στην Ελλάδα έχει καταποντιστεί οικονομικά από τη βάναυση φορολογία. Επίσης, μικρή έκπληξη προκαλεί η είδηση, από την ίδια έρευνα, που θέλει τη μερίδα του λέοντος του κράτους πρόνοιας να μην πηγαίνει στους έχοντες πραγματικά ανάγκη αλλά στους πλούσιους και τους μεσαίους.

Ένας ορισμός του κράτους, το θέλει να έχει το νόμιμο μονοπώλιο της βίας εντός μίας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής. Στη χώρα μας κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Εδώ, έχουμε ολιγοπώλιο της βίας! Από τη μία η αστυνομία, από την άλλη οι κολεκτίβες των Εξαρχείων και λίγο παραπέρα οι αντιεξουσιαστές που κάνουν ό,τι γουστάρουν στα πανεπιστήμια.

Ένας σίγουρος δείκτης για την ευημερία των πολιτών μίας χώρας, είναι ο αριθμός των ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν και να εργαστούν στη χώρα εκείνη. Η επιτυχία μιας χώρας φαίνεται όταν μπορεί να προσελκύει ταλαντούχους ανθρώπους που με ελεύθερη βούληση αποφασίζουν να ξεριζωθούν από τη βολή τους και να διεκδικήσουν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους σε έναν ξένο τόπο.

Ζούμε σε μια εποχή αναβιώσεων και κακώς εννοούμενης νοσταλγίας: Ο σοσιαλισμός στις ΗΠΑ και αλλού γίνεται ξανά δημοφιλής, καθώς οι νεότερης ηλικίας υποστηρικτές του δεν γνώρισαν και δεν ενδιαφέρονται να μάθουν τις τραγικές του συνέπειες στη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.

Σαν εμμονικά παιδάκια οι αριστεροί υποψήφιοι προσπαθούν να τρομάξουν το εκλογικό σώμα με τον μπαμπούλα του νεοφιλελευθερισμού. Για όσους καταλαβαίνουν τη διαλεκτική απάτη που συντελείται στις πλάτες των ψηφοφόρων, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Ζουν ανάμεσά μας, είναι περισσότεροι και αρκετοί δεν ξέρουν ότι είναι. Μιλάω φυσικά για τους κρατιστές, τους ανθρώπους που με το παραμικρό ζητούν κρατικές, δημόσιες, ή «κοινωνικές» λύσεις για κάθε πρόβλημα, υπαρκτό ή φανταστικό. Ο διάλογος μαζί τους είναι αρκετά δύσκολος για τον ανυποψίαστο συνομιλητή.\r\n\r\n

Η εποχή που οι πολιτικοί ηγέτες πόζαραν για τις κάμερες μπροστά από ένα πόντιουμ πριν κονταροχτυπηθούν στα πλαίσια ενός ντιμπέιτ μπορεί να μην έχει τελειώσει, όμως εδώ και λίγα χρόνια η πολιτική ενημέρωση, η ιδεολογική εμβάθυνση και ο σχηματισμός απόψεων έχει αποκεντρωθεί.

Ο πρωθυπουργός πρέπει να έχει περάσει μία πολύ δύσκολη εβδομάδα. Πρώτα με την επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη και έπειτα με την αποστολή στα Σκόπια, η ψυχολογία του πρέπει να βρίσκεται στο ναδίρ. Όχι, δεν αναφέρομαι στη δημοσκοπική -και κατά τα φαινόμενα εκλογική- ζημιά της συμφωνίας των Πρεσπών αλλά στον άχαρο, για κάθε αριστερό, ρόλο του εκπροσώπου του “κεφαλαίου”. \r\n\r\n

Το 2011, μόλις έξι μήνες μετά τη μετακόμισή μου στις ΗΠΑ, βρέθηκα στο τιμόνι προεκλογικής εκστρατείας για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων στην Ουάσινγκτον. Το να ζει κανείς τον φρενήρη ρυθμό των αμερικανικών εκλογών είναι κάτι που δύσκολα περιγράφεται σε ένα άρθρο. Όμως, επειδή στην Ελλάδα έχουμε μία προδιάθεση για υπερβολές και fake news, θεωρώ σκόπιμο να μοιραστώ κάποια βασικά εργαλεία.

Ξεκινώντας το σημερινό άρθρο, ήθελα να κάνω ένα αφιέρωμα στα μεγαλύτερα ψέματα της σημερινής κυβέρνησης. Σύντομα διαπίστωσα ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό (περιορισμένου χώρου και χρόνου) αλλά για να παραμείνω πιστός στην αρχική ιδέα ενός άρθρου περί πρωταπριλιάς επιχειρώντας έναν ευρύτερο σχολιασμό της τελευταίας δεκαετίας.