Στις αρχές της εβδομάδας ο Κ. Χατζηδάκης ανακοίνωσε την πρόθεση της κυβέρνησης για συνδρομή του ιδιωτικού τομέα στη διαδικασία έκδοσης των συντάξεων. Η κυριότερη θετική πλευρά της συγκεκριμένης κίνησης είναι ότι δεν θα δημιουργήσει μία νέα γενιά υπό μονιμοποίηση συμβασιούχων υπαλλήλων, οι οποίοι μόλις επιτευχθεί η ψηφιοποίηση θα έμεναν χωρίς αντικείμενο. Αντίθετα, η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει επαγγελματίες που ήδη διαθέτουν σχετική εμπειρία και γνώσεις.

Τις τελευταίες μέρες μία σκέψη στριφογυρίζει διαρκώς στο μυαλό μου. Ορισμένοι από τους Έλληνες που θα γιορτάσουν τα 300 χρόνια από την ελληνική επανάσταση έχουν ήδη γεννηθεί, είναι ήδη ανάμεσά μας. Οι περισσότεροι εξ αυτών τώρα μόλις  μαθαίνουν να περπατούν ή τα πρώτα τους γράμματα και δεν συνειδητοποιούν την τεράστια σημασία της αυριανής επετείου.

Κάθε άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τη σημασία της πρόσβασης του πληθυσμού μίας χώρας σε χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, δεν μένει αδιάφορος στο κλείσιμο ενός τραπεζικού καταστήματος. Είναι γνωστό στη διεθνή βιβλιογραφία ότι η απουσία του επίσημου χρηματοοικονομικού κλάδου και των πολύτιμων υπηρεσιών που αυτός προσφέρει σχετίζεται με την όξυνση των οικονομικών ανισοτήτων και τη χαμηλή οικονομική ανάπτυξη. 

Η λέξη κλειδί που θα επικρατήσει στη σκέψη όλων των υγιώς σκεπτόμενων πολιτικών δυνάμεων μόλις τεθεί υπό έλεγχο η πανδημία είναι η ανάπτυξη. Σε ό, τι αφορά την οικονομική ανάπτυξη, οι οικονομικά φιλελεύθερες πολιτικές που βασίζονται στη μείωση της φορολογίας, στις περικοπές της σπατάλης και τη μείωση της γραφειοκρατίας έχουν αποδειχθεί πέραν κάθε εύλογης αμφιβολίας ότι συνδράμουν σημαντικά στην αύξηση του ΑΕΠ των χωρών που τις επιλέγουν. 

Αυτές τις μέρες, ένα μεγάλο κατάστημα ένδυσης προσφέρει διαδικτυακά εκπτώσεις 70% σε πολλά από τα προϊόντα του, ενόψει της αλλαγής της σεζόν. Αυτό βεβαίως δεν είναι κάτι σπάνιο. Το ιδιαίτερο όμως χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης προσφοράς είναι ότι αφορά είδη λίγο-πολύ κλασικά, που δεν επηρεάζονται τόσο από τη μόδα και θα μπορούσαν ενδεχομένως να πουληθούν εξίσου καλά και του χρόνου.

Χθες ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη δημιουργία επιτροπής με σκοπό τη χάραξη εθνικής στρατηγικής για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+. Με την κίνηση αυτή το Μαξίμου δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα τόσο προς τη δεξιά (εντός και εκτός ΝΔ) όσο και προς την αριστερά ότι ο χώρος του κέντρου δεν αποτελεί απλά μία κατά συνθήκη συνιστώσα της ΝΔ αλλά στρατηγικό πυλώνα του πολιτικού χώρου που επιθυμεί να εκπροσωπήσει.

Κάθε κρίση είναι και μία ευκαιρία λένε οι Κινέζοι. Στις μέρες μας η κυβέρνηση βρίσκεται συνεχώς ενώπιον διαφόρων κρίσεων οι οποίες κατά κανόνα είναι απρόβλεπτες. Οι κρίσεις αυτές δεν προκύπτουν από κυβερνητικές αποφάσεις αλλά από διάφορους εξωγενείς παράγοντες είτε αυτοί αφορούν την πανδημία είτε, για παράδειγμα, την κατά τον πρωθυπουργό “απαράδεκτη συμπεριφορά” ενός αστυνομικού στο περιστατικό της Νέας Σμύρνης.

Από τα χρόνια του μνημονίου μέχρι και τις ημέρες μας υπάρχει ένα αφήγημα που μιλά για δύο Ελλάδες που συγκρούονται. Η μία Ελλάδα είναι αυτή που βλέπει τον εαυτό της ως μέρος της Δύσης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ, και τάσσεται υπέρ του κράτους δικαίου, του εκσυγχρονισμού του κράτους και της επιχειρηματικότητας. Η άλλη Ελλάδα προσβλέπει σε χώρες αυταρχικές, αντιστέκεται σε κάθε μεταρρύθμιση.

Τις μέρες που μας πέρασαν το ΚΕΦίΜ ανακοίνωσε τα αποτελέσματα του δεύτερου ετήσιου κύματος της πανελλαδικής δημοσκόπησης με θέμα «Πώς βλέπουν οι Έλληνες την Επανάσταση του 2021»; που διεξήγαγε σε συνεργασία με τη MARC. Λέγεται, και ορθά, ότι το σημαντικότερο και πιο χρήσιμο στοιχείο στις έρευνες κοινής γνώμης είναι η μεταβολή των απαντήσεων μέσα στον χρόνο. Αυτή η έρευνα γνώμης του ΚΕΦίΜ έχει δύο πολύ ενδιαφέροντα πορίσματα: το ένα αφορά τη σταθερότητα και το άλλο την αλλαγή.

Είναι αδύνατο, ή έστω εξαιρετικά δύσκολο, να βελτιώσεις αποτελέσματα αν δεν τα αξιολογήσεις. Κι αυτό γιατί θα πρέπει διαρκώς να μαντεύεις τι κάνεις λάθος, και τι κάνεις σωστά, ενώ επαφιέσαι στην ευσυνειδησία όσων κάνουν το βήμα παραπάνω γνωρίζοντας πως κανείς δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να επιβραβεύσει αυτή την προσφορά τους, ούτε βεβαίως έχει κανείς τη βούληση να κάνει κάτι για όσους λουφάζουν.

Το ΚΕΦίΜ δημοσίευσε χθες ελεύθερα στο διαδίκτυο έναν οδηγό με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας στις συναλλαγές μας με την Αστυνομία. Ο Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος που επιμελήθηκε τον οδηγό έκανε μια εξαιρετική δουλειά. Σε 49 ερωτήσεις και απαντήσεις καλύπτει όλα τα γκρίζα σημεία που, κακά τα ψέματα, μόνο έμπειροι νομικοί γνωρίζουν με βεβαιότητα.

Ο ιδεολογικός απόηχος του αποτυχημένου πειραματισμού των Ελλήνων με την αριστερά ήταν σίγουρα η πρώτη μεγάλη ευκαιρία για τις φιλελεύθερες ιδέες μετά από 30 χρόνια. Αυτή τη στιγμή η κοινωνία μας είναι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της πρόσφατης ιστορίας μας έτοιμη να ακούσει, να καταλάβει, να «ποντάρει» στις φιλελεύθερες ιδέες σε ό,τι αφορά την οικονομία, τα ατομικά δικαιώματα και το κράτος δικαίου - τους πυλώνες δηλαδή του φιλελευθερισμού.

Υπερασπιστές του Κουφοντίνα είναι όσοι προσπαθούν να παρουσιάσουν τον τρομοκράτη - δολοφόνο ως έναν φυσιολογικό άνθρωπο που υπηρέτησε - δολοφονόντας - τα ιδανικά του, ή έστω που παραστράτησε μέσα στο πάθος του γι' αυτά. Δεν είναι όμως υπερασπιστές του Κουφοντίνα εκείνοι που, αναγνωρίζοντας τη φύση και τη βαρύτητα των εγκλημάτων του, ανησυχούν για το αν καταπατούνται τα δικαιώματά του στη φυλακή.

Μία από τις μεγαλύτερες έγνοιες των απανταχού φίλων της ελευθερίας αυτή την περίοδο είναι τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας να μη μας αφήσουν… κουσούρι – δηλαδή, να μην διατηρηθούν και μετά το τέλος της κρίσης και να μην λειτουργήσουν ως αφορμή για μεγαλύτερη παρέμβαση του κράτους στις ζωές μας. Η ανησυχία μας αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη αν λάβουμε υπόψη ότι αυτή η τάση, «για το καλό μας», υπήρχε πολύ πριν την εμφάνιση του κορονοϊού.

Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού κατέστη σαφές σε ολόκληρο τον πλανήτη ότι ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας είναι ένα αποτυχημένο οικονομικό σύστημα που μοιραία οδηγεί και σε δραματική μείωση των ατομικών ελευθεριών. Όταν κάποιος αριστερός τεθεί μπροστά σε αυτή την αδιαμφισβήτητη διαπίστωση η αυθόρμητη αντίδραση είναι συνήθως η άρνηση. Έτσι μετά από λίγη συζήτηση καταλήγουμε συνήθως στον αντιπερισπασμό. «Δείξε μου εσύ μια χώρα όπου ο φιλελευθερισμός πέτυχε»...

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο κ. Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία διατηρούν ισχυρό προβάδισμα στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, παρά την τεράστια κοινωνική και οικονομική κρίση που όλοι βιώνουμε. Ας μη γελιόμαστε όμως, η χώρα έχει άμεση ανάγκη από μία σοβαρή και αξιόπιστη αντιπολίτευση που να δρα εντός του πλαισίου της φιλελεύθερης δημοκρατίας. 

Με χαρά είδα το κείμενο 223 πανεπιστημιακών καθηγητών με τον οποίο εκφράζουν την στήριξή τους στον πρύτανη του Αριστοτελείου Νίκο Παπαϊωάννου, ο οποίος - όπως όφειλε - εφάρμοσε τον νόμο και ζήτησε τη βοήθεια της εισαγγελίας και της αστυνομίας όταν εξωπανεπιστημιακοί και φοιτητές κατέλαβαν με λοστούς και άλλα παρόμοια το κτήριο της διοίκησης του πανεπιστημίου. 

Η διάκριση των εξουσιών, η νομοκρατία, και ο συνταγματικός χαρακτήρας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας βρίσκονται στο στόχαστρο των λαϊκιστών για τα καλά. Σε κάθε κρίση, οι εχθροί της φιλελεύθερης δημοκρατίας κερδίζουν έδαφος, είτε πολιτικά, είτε στις συνειδήσεις του κόσμου. Η αντιστροφή αυτού του κλίματος είναι η σημαντικότερη μάχη που έχουμε μπροστά μας ως φιλελεύθεροι, και η μάχη αυτή δεν είναι ούτε κομματική, ούτε πολιτική. Είναι μάχη των ιδεών.

Ο Ιάκωβος Τσούνης είναι ένας άνθρωπος που πλησιάζει τα 100 χρόνια πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Έχει ζήσει σχεδόν τη μισή ιστορία του ελληνικού κράτους, πολέμησε στο Έπος του 40 και στη συνέχεια εξελίχθηκε από εκτελωνιστής σε εφοπλιστή και από εκεί σε εθνικό ευεργέτη. Η πορεία και η συνεισφορά αυτού του ανθρώπου στην πατρίδα αναγνωρίστηκε από την αρχηγό του κράτους, την Πρόεδρο της Δημοκρατίας κα. Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Μία κοινή μοίρα των φιλελευθέρων στην Ελλάδα και στις χώρες που φιλελεύθερες ιδέες και κόμματα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο, είναι ότι χωρούν πολύ δύσκολα στα πολιτικά μανιχαϊστικά στερεότυπα που παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική ζωή. Ως αποτέλεσμα, κάθε φορά που μία φιλελεύθερη προσωπικότητα εκφράζει άποψη που δύσκολα μπαίνει σε κουτάκι ή δεν συνάδει με τις προκαταλήψεις του καθενός περί φιλελευθερισμού, εξαπολύονται χαρακτηρισμοί και κατηγορίες προκειμένου να χωρέσουν οι φιλελεύθερες ιδέες σε κάποιο από τα υπάρχοντα “κουτιά”.

Ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία για την επαγγελματική ωρίμανση των νέων ανθρώπων, οι θεσμοί της μαθητείας και της πρακτικής, συνεχίζουν στη χώρα μας να αξιοποιούνται ελάχιστα. Έτσι, είναι συνεχές παράπονο των εργοδοτών ότι δυσκολεύονται πολύ να βρουν νέους εργαζόμενους με τις κατάλληλες γνώσεις και δεξιότητες, αλλά και μια στοιχειώδη επαφή με την εργασιακή πραγματικότητα.

Τις τελευταίες μέρες, στον δημόσιο διάλογο που μαίνεται - και καλώς μαίνεται - για τις υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης που αποκαλύπτονται η μία μετά την άλλη, όπως ήταν αναμενόμενο εμφανίστηκαν και εκείνοι που εκατέρωθεν του πολιτικού φάσματος εκμεταλλεύονται αυτή την αφορμή με μόνο, ή έστω με κύριο, εμφανή σκοπό να πλήξουν τους κομματικούς τους αντιπάλους και να καρπωθεί πολιτικό όφελος η δική τους πλευρά.

Το ζήτημα των αρμοδιοτήτων, μαζί με το πρόβλημα της πολυνομίας και της κακονομίας, είναι ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας με τα οποία ελάχιστοι ασχολούνται. Η υλοποίηση των δεσμεύσεων Πέτσα για αναμόρφωση των ΚΑΠ, σε συνδυασμό με τις προεκλογικές δεσμεύσεις της ΝΔ για μεταφορά των εσόδων του φόρου ακίνητης περιουσίας στους δήμους, μπορεί να αποτελέσει ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αρκεί να γίνει σωστά.

Αυτές τις μέρες συμμετείχα στη νέα πλατφόρμα κοινωνικού μέσου Clubhouse σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Johan Norberg με θέμα τα ευρύτερα διδάγματα της πανδημίας, του οποίου το πολύ ενδιαφέρον πρόσφατο βιβλίο με τίτλο Open: The Story Of Human Progress ανυπομονώ να κυκλοφορήσει σύντομα και στα ελληνικά. Εκεί ο Νόρμπεργκ έκανε μια καίρια παρατήρηση: Η άμεση αντίδραση σε ένα μεγάλο παγκόσμιο σοκ όπως η πανδημία είναι εύλογα η εσωστρέφεια.