Με χαρά είδα το κείμενο 223 πανεπιστημιακών καθηγητών με τον οποίο εκφράζουν την στήριξή τους στον πρύτανη του Αριστοτελείου Νίκο Παπαϊωάννου, ο οποίος - όπως όφειλε - εφάρμοσε τον νόμο και ζήτησε τη βοήθεια της εισαγγελίας και της αστυνομίας όταν εξωπανεπιστημιακοί και φοιτητές κατέλαβαν με λοστούς και άλλα παρόμοια το κτήριο της διοίκησης του πανεπιστημίου.
Χαίρομαι πρώτον γιατί κάτι τέτοιο μέχρι χθες δεν ήταν καθόλου αυτονόητο. Ούτε οι αρχές θα είχαν κληθεί για να εφαρμόσουν τον νόμο έναντι των παρανομούντων, ούτε βεβαίως θα μπορούσε να ακουστεί στην κοινωνία η συμπαράσταση των καθηγητών έναντι του στοχοποιημένου συναδέλφου τους.
Για να πάω το πράγμα και κάπως μακρύτερα: Κάποιοι απαισιόδοξοι υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι δεν μαθαίνουμε από την ιστορία, ότι είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.
Όμως, μια φιλελεύθερη και μάλιστα ποππεριανή απάντηση σ’ αυτό, είναι ότι τουλάχιστον κάποια λάθη τα συνειδητοποιούμε και τα βάζουμε στην άκρη. Είναι μάλλον απίθανο να ξαναδούμε το θεσμό της δουλείας να βρίσκει ξανά σοβαρή υποστήριξη, να επιστρέψουμε σε εποχές που γυναίκες και παιδιά θεωρούνταν ιδιοκτησιακά στοιχεία του ανδρός, να φτάσουμε να ξαναδούμε τη λεηλασία ως θεμιτό μέσο αύξησης του πλούτου και της ισχύος ατόμων και ομάδων.
Κι αυτό όχι γιατί κάποιοι δεν θα αποκόμιζαν οφέλη από αυτές τις εξελίξεις, αλλά κυρίως γιατί δεν μπορεί πλέον να διατυπωθεί καμία έστω και κατ’ ελάχιστο πειστική επιχειρηματολογία υπέρ αυτών των θέσεων. Με άλλα λόγια, όσοι τις ενστερνίζονταν επειδή τους συνέφεραν ή έστω γιατί “έτσι είχαν μάθει”, εξέλιψαν βιολογικά και προχωρήσαμε παραπέρα.
Εύχομαι βεβαίως οι φοιτητές και εξωπανεπιστημιακοί που προσπάθησαν με λοστούς και στυλιάρια να κάνουν κατάληψη στο ΑΠΘ να ζήσουν χίλια χρόνια ο καθένας. Όμως η στρόφιγγα της αναπαραγωγής της αντίληψης που καθιστά θεμιτή αυτή την στάση απέναντι στα πράγματα, αρχίζει να κλείνει - τόσο με τα νέα νομοθετικά μέτρα , όσο και με το ευρύ κίνημα υπέρ της ελευθερίας, της νομιμότητας και της ασφάλειας στα πανεπιστήμια, την πανεπιστημιακή κοινότητα, και την ευρύτερη κοινωνία.
Εδώ και καιρό είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιχειρηματολογήσει κανείς υπέρ του να δικαιούται κάποιος φοιτητής ή εξωπανεπιστημιακός να καταλάβει τη διοίκηση ενός πανεπιστημίου με λοστάρια. Πλέον, το κύμα γυρίζει. Και αργά ή γρήγορα, κι αυτή η πρακτική, ελλείψει επιχειρημάτων, θα βρει τη θέση της στις ναφθαλίνες της ιστορίας.
