Προχθές, το ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ εισήγαγε έναν νεολογισμό στην πολιτική. Μίλησε για τις «αυθεντικές πεποιθήσεις του». Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Υποστήριξε εμμέσως πώς εκτός από τις αυθεντικές πεποιθήσεις υπάρχουν και οι ψευδείς πεποιθήσεις. Διαφορετικά δεν θα είχε νόημα ο νεολογισμός του. Ποια όμως είναι η ψευδής εικόνα και πώς σχηματίζεται; Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.

Κάποιοι Νεοδημοκράτες -και όχι μόνο- επιθυμούν την ποινική εμπλοκή και του Α. Τσίπρα στην υπόθεση Παππά - Παπαγγελόπουλου - Μιωνή. Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν είναι δυνατόν ο τότε πρωθυπουργός να μην γνώριζε, αυτά που γνώριζε και έπραττε ο στενότερος συνεργάτης του, ο Ν.Παππάς. Όμως υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση, που έχει ως γνώμονά της την πολιτική διάσταση, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα τη νομική.

Γενιές ανθρώπων μεγάλωσαν με το αξίωμα -καθώς θεωρείται αυταπόδεικτο, μη χρήζον αποδείξεως- πως η Αριστερά διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων της. Μάλιστα, το παραπάνω αξίωμα είχε καθολική ισχύ, υπερβαίνοντας τον πολιτικό υποκειμενισμό, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας φιλελεύθερης αντίληψης.

Ο Νίκος ο Παππάς είναι ένας χαλαρός τύπος. Ποιος δεν θυμάται την φωτογραφία που τον απεικονίζει βυθισμένο στην πολυθρόνα του, με κουτσαβάκικο σταυροπόδι, να συζητά με τους θεσμούς! Προχθές, ακούγοντας την περιβόητη ηχογραφημένη συνομιλία, οι περισσότεροι από εμάς αναρωτηθήκαμε για ποιο λόγο το δεξί χέρι του Τσίπρα άνοιξε την ψυχή του σε έναν άνθρωπο που δεν ήταν και κανένα «παιδάκι».

Εδώ και πολύ καιρό, σχεδόν έξι χρόνια, κάποιοι προειδοποιούσαμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που θα κινηθεί στα ακρότατα όρια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Μας είπαν ακραίους. Σήμερα φαίνεται πως ήμασταν τότε μετριοπαθείς. Είχαμε μια ειδυλλιακή εικόνα για αυτό το μόρφωμα, καθώς νομίζαμε πως απλώς είναι μια γκρούπα ιδεοληπτικών. 

Αυτοί που μας κυβερνούσαν επί 54 μήνες, έφεραν πολλές φορές την πατρίδα μας στο χείλος της καταστροφής. Δεν θεώρησαν τις εκλογικές νίκες τους ως εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία—όπως συμβαίνει σε όλες τις φιλελεύθερες δημοκρατίες—αλλά αποπειράθηκαν να αλλάξουν το καθεστώς. Και προς αυτήν την κατεύθυνση έκαναν πολλά πράγματα, που ο χρόνος δεν θα πρέπει να μας αφήσει να τα ξεχάσουμε. 

Τα όσα ανατριχιαστικά έφερε στο φως η εφημερίδα «Παραπολιτικά», θέτουν το ερώτημα: ποιος κυβερνούσε αυτόν τον τόπο; Διάφορες συμμορίες με πολιτικές απολήξεις στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή ο Α. Τσίπρας που ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας;

Μετά από έξι χρόνια καθυστερήσεων η επένδυση στην Κασσιόπη, ύψους 120 εκατομμυρίων ευρώ, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Βρέθηκε και ο κατάλληλος υπουργός που στην κυριολεξία «έτρεξε» την επένδυση. Μακάρι ο Άδωνις Γεωργιάδης να αποτελέσει το παράδειγμα και για τους άλλους υπουργούς που ασχολούνται με τις αποκρατικοποιήσεις.

Σχεδόν, επί σαράντα χρόνια η Ελλάδα και η Τουρκία επιχειρούν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, μέσω διαλόγου, και δεν τα καταφέρνουν. Θα μπορούσα να πω ότι διαφορές δεν υπάρχουν, αλλά μόνον απαιτήσεις της τουρκικής πλευράς που με την πάροδο του χρόνου διευρύνονται, καθώς η Τουρκία εκτιμά πως η ισορροπία ισχύος έχει θεαματικά ανατραπεί σε βάρος της πατρίδας μας.

Τα τελευταία χρόνια ακούγεται όλο και πιο συχνά η ευχή -γιατί περί ευχής πρόκειται- «να γίνουμε Ισραήλ». Στο βαθμό που εννοούμε αυτό που λέμε, θα πρέπει να γνωρίζουμε την διαδρομή που έκανε το Κράτος του Ισραήλ για να φτάσει στο σημείο που έχει φτάσει. Και κυρίως να εξετάσουμε την ποιότητα των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών που διέθετε και εξακολουθεί να διαθέτει.

Ως γνωστόν στον ΣΥΡΙΖΑ έχει βρει στέγη όλο το παλαιό, βαθύ ΠΑΣΟΚ και προσέφερε και προσφέρει στήριξη ένα μέρος της Δεξιάς. Έτσι αποδομείται, εν τη γενέσει του, το αφήγημα για το «παλιό πολιτικό σύστημα που κατέστρεψε την χώρα» και στο οποίο αντιπαρατέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Συμπληρώνεται σε λίγο ένας χρόνος από την μεγάλη νίκη της Νέας Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του σίγουρα έχουν διαμορφώσει εικόνα για την απόδοση των κυβερνητικών στελεχών. Συνεπώς, όπως όλα δείχνουν, πλησιάζει η ώρα ενός ανασχηματισμού. Άλλωστε τον προανήγγειλε και ο κ. Γεραπετρίτης. 

Οι ψηφοφόροι της ΝΔ βλέπουν πως διαψεύδονται οι ελπίδες τους να τιμωρηθούν όσοι παρανόμησαν στο διάστημα που κυβερνούσαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μάλιστα κάποιες υποθέσεις, όπως η διαχείριση των κονδυλίων του μεταναστευτικού, αφορούσαν δισεκατομμύρια ευρώ. Ελπίζω η κυβέρνηση να μην έχει διαπράξει πολιτικό λάθος, που θα το βρει μπροστά της κάποια στιγμή. Γιατί είναι γνωστή η παροιμία «εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι».

Είναι αποδεκτό πως η Ιστορία των κρατών, με την πάροδο του χρόνου, ενδεχομένως να αναθεωρηθεί και να επαναξιολογηθεί. Ωστόσο, ένας λαός που σέβεται τον εαυτό του, σέβεται και την Ιστορία του. Οι αναθεωρήσεις είναι έργο των ιστορικών και όχι των μειοψηφιών και του όχλου.

Αυτό είπε ο Α. Τσίπρας απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό. Φαίνεται πως δεν διδάχτηκε από το πάθημα των εκλογών του 2019. Αν κάποιος κινδυνεύει να πάθει κάτι από την πρόωρη προσφυγή στην κάλπη είναι ο ίδιος αφού θα καταγράψει πέμπτη συνεχόμενη ήττα.

Τι θα λέγατε αν δίπλα σε κάθε στίχο τού Ομήρου, που παραβιάζει τα όρια του «πολιτικά ορθού», βάζαμε και ένα σχόλιο που θα τοποθετούσε το περιεχόμενο τού στίχου στο ιστορικό του πλαίσιο, «αποκαθιστώντας την τάξη»; Τι θα λέγατε αν σε κάθε τραγούδι που οι στίχοι του παραβιάζουν την πολιτική κορεκτίλα βρίσκαμε έναν τρόπο να την αποκαταστήσουμε; Επειδή αυτό είναι τεχνικά δύσκολο, μάλλον θα εξαφανίζαμε όλα αυτά τα τραγούδια που προκαλούν τους πολιτικορθάκηδες.

Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου. Η πλατφόρμα HBO κατέβασε την ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος» γιατί εξωραΐζει τη δουλεία. Οι διαχειριστές της πλατφόρμας δέχτηκαν —όπως υποστηρίζουν— χιλιάδες μηνύματα διαμαρτυρίας για το περιεχόμενο της. Το ερώτημα είναι μέχρι ποιου σημείου θα φτάσει αυτός ο παροξυσμός της αποκαλούμενης πολιτικής ορθότητας.

Η κυβέρνηση έκανε το καθήκον της κατά τρόπο ικανοποιητικό, αποσπώντας τα διεθνή εύσημα. Ήρε σταδιακά τα μέτρα της καραντίνας, αφήνοντας έτσι στους πολίτες την ευθύνη της συμπεριφοράς τους. Και αποδειχθήκαμε «ανήλικοι». Πολίτες που χρειάζονται άνωθεν επιτήρηση και προστασία, καθώς μόνοι μας δεν έχουμε την ωριμότητα να αυτοπεριοριστούμε και να αυτοπροστατευθούμε.

Στην συνέντευξη του στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο Α. Τσίπρας ρωτήθηκε -όπως ήταν φυσικό- και για την σκευωρία Novartis. Αμετανόητος, αναπαρήγαγε την πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ, καλύπτοντας πλήρως την όλη διαδικασία και τους πρωταγωνιστές της. Μάλιστα, ήταν κάπως αινιγματικός όταν δήλωσε πως για τους χειρισμούς «υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις, αλλά όχι αυτές που νομίζετε.» Τι εννοεί ο τέως πρωθυπουργός;

Είναι κοινή διαπίστωση πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του ανταπεξήλθαν με επιτυχία στις απρόβλεπτες δυσκολίες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μέσα στο 2020. Κάτι που αποτυπώνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν ένα εύρος της διαφοράς με τον ΣΥΡΙΖΑ υπερδιπλάσιο της εκλογικής διαφοράς. 

Ο Α. Τσίπρας σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Καθημερινή» δήλωσε πως δεν φοβάται τις εκλογές. Δεν υπάρχει πολιτικός που να δηλώνει πως φοβάται τις εκλογές, καθώς μια τέτοια δήλωση θα συνιστούσε ακύρωση της πολιτικής του ύπαρξης. Όλοι δηλώνουν πανέτοιμοι για την εκλογική μάχη, ασχέτως τού τι λέει η ψυχούλα τους.

O μαρξισμός, ως θεωρία, έχει διαψευσθεί αλλά αυτό δεν το έχουν καταλάβει ακόμα τα στελέχη των κομμάτων της Αριστεράς. Ζουν σε έναν παράλληλο κόσμο, όπου μια λογίστρια ενός συνεταιρισμού, επειδή είναι μαρξίστρια, εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη από έναν νομπελίστα επειδή αυτός είναι «νεοφιλελεύθερος».

Δυστυχώς στην πατρίδα μας, ως γνωστόν, και τα αυτονόητα χρήζουν αποδείξεων. Δηλαδή, κατά παράβαση κάθε λογικής,  και τα αξιώματα θα πρέπει να τα αποδεικνύουμε. Γιατί η υπεράσπιση  της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός κράτους από τις Ένοπλες Δυνάμεις του είναι αξίωμα. 

Προφανώς οι εικόνες με τις λεηλασίες, τους βανδαλισμούς, τους ξυλοδαρμούς πολιτών από συμμορίες, οι εμπρησμοί, είναι για τον Α. Τσίπρα το «ξυπνητήρι της Ιστορίας». Το μόνο που ξυπνούν στους Έλληνες πολίτες είναι τις μνήμες από το κάψιμο της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008 από τις ορδές των αντιεξουσιαστών και όχι μόνον, και από το καμένο κτίριο της Marfin με τους τέσσερις νεκρούς.