Τα όσα ανατριχιαστικά έφερε στο φως η εφημερίδα «Παραπολιτικά», θέτουν το ερώτημα: ποιος κυβερνούσε αυτόν τον τόπο; Διάφορες συμμορίες με πολιτικές απολήξεις στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή ο Α. Τσίπρας που ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας;
Και το ερώτημα γίνεται πιο έντονο, αν αναλογιστούμε πως την ίδια εποχή, μια άλλη ομάδα συνωμοτών σχεδίαζε και επιχειρούσε την κατάλυση του Πολιτεύματος με την σκευωρία της Novartis.
Τελικά ο πρωθυπουργός τότε τι ρόλο έπαιζε; Είναι δυνατόν να αγνοούσε όλα αυτά που αποκαλύπτονται σήμερα; Είναι δυνατόν όλες αυτές οι συμμορίες πολιτικών, επίορκων δικαστών και κρατικών λειτουργούν να είχαν στήσει τους μηχανισμούς τους χωρίς το Μέγαρο Μαξίμου να γνωρίζει γι' αυτό;
Η κοινή λογική απαντά πως, όχι δεν είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός να μην γνώριζε τις προσπάθειες του υπουργού Εθνικής Άμυνας να βάλει στην φυλακή δύο «ενοχλητικούς» δημοσιογράφους. Και προς τούτο να έχει κινητοποιηθεί, οριζοντίως και καθέτως, ένας παρακρατικός μηχανισμός.
Η λογική λέει πως ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να μην γνώριζε τις έκνομες δράσεις ενός αναπληρωτή υπουργού του και μιας ομάδας επίορκων κρατικών λειτουργών, με σκοπό να κλείσουν στην φυλακή δύο πρώην πρωθυπουργούς και οκτώ πρώην υπουργούς.
Η κοινή λογική αυτό επιτάσσει.
Ο Α. Τσίπρας ήταν πλήρως ενήμερος για αυτές τις συμμορίες και ανέχτηκε την παρουσία τους. Τον βόλευε. Οι δράσεις τους εξυπηρετούσαν τα σχέδια του.
Τι καλύτερο για την κυβέρνηση του να προφυλακισθούν δύο δημοσιογράφοι αντιπολιτευόμενης εφημερίδας κι έτσι ο ιδιοκτήτης της να αισθανθεί την πίεση της κρατικής εξουσίας!
Τι πιο καλοδεχούμενο για τον τότε πρωθυπουργό οι εκλογές να διεξάγονταν με εμβληματικά στελέχη της αντιπολιτεύσεως στην φυλακή για δωροληψία!
Βέβαια, ποινικές ευθύνες για τον ρόλο τού τότε πρωθυπουργού δύσκολα τεκμηριώνονται. Άλλο πράγμα είναι να εικάζουμε, έστω μετά βεβαιότητος, για ένα γεγονός και άλλο αυτήν την εικασία μας να μπορούμε να την αποδείξουμε στο δικαστήριο. Εκεί απαιτούνται πολύ περισσότερα πράγματα.
Συνεπώς, μιλούμε για πολιτικές ευθύνες των οποίων το μέγεθος τις καθιστά απαράγραπτες.
Βέβαια, υπάρχει και η άλλη άποψη, πως ο Α. Τσίπρας δεν γνώριζε τίποτα. Ήταν απλός ένας περιοδεύων πρωθυπουργός. Ένας πρωθυπουργός περιορισμένης ευθύνης.
Δεν γνωρίζω ποια εκδοχή από τις δύο είναι η πιο ευνοϊκή για τον Α. Τσίπρα. Συμμέτοχος ή πρωθυπουργεύων;
Εκείνο που είναι βέβαιο είναι πως τέτοιες αποκαλύψεις, ούτως ή άλλως, μειώνουν ακόμα πιο πολύ το όποιο κύρος έχει απομείνει στον τέως, ενώ επιτείνουν την χαοτική κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το δίδαγμα από όλες αυτές τις ιστορίες παρακράτους και συμμοριών είναι, πως όποιος επιχειρεί να παίξει πολιτικά παιχνίδια με όρους Μαφίας πέφτει σε έναν βούρκο από τον οποίον δεν μπορεί να βγει. Βυθίζεται σε αυτόν.
Είναι αποδεδειγμένο ιστορικά πως αυτές οι σκοτεινές πολιτικές δεν έχουν καλή κατάληξη για τους πρωταγωνιστές τους, καθώς δεν διαθέτουν έξοδο. Παραμένουν εγκλωβισμένοι σε αυτές μέχρις ότου να αποκαλυφθούν.
Αυτά, ας τα έχουν υπ' όψη όλοι όσοι ασκούν ή πρόκειται να ασκήσουν εξουσία. Η φιλελεύθερη Δημοκρατία απαιτεί σεβασμό των θεσμών και διαφανείς διαδικασίες.
Η θέση του παρακράτους είναι στην φυλακή.
