Προχθές, το ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ εισήγαγε έναν νεολογισμό στην πολιτική. Μίλησε για τις «αυθεντικές πεποιθήσεις του». Τι ήθελε να πει ο ποιητής;
Υποστήριξε εμμέσως πώς εκτός από τις αυθεντικές πεποιθήσεις υπάρχουν και οι ψευδείς πεποιθήσεις. Διαφορετικά δεν θα είχε νόημα ο νεολογισμός του.
Η αυθεντική πεποίθηση είναι η πραγματική εικόνα του εαυτού του που εκπέμπει ένας πολίτης και ακριβώς έτσι την εισπράττουν όσοι τον παρακολουθούν. Η παρουσία του και οι πράξεις του έχουν μια γνησιότητα, εύκολα αναγνωρίσιμη. Μέχρις εδώ όλα καλά.
Ποια όμως είναι η ψευδής εικόνα και πώς σχηματίζεται; Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.
Προφανώς κάτι έχει κάνει αυτός που επικαλείται ως ελαφρυντικό στοιχείο την ψευδή εικόνα. Κάτι που έχει αλλοιώσει αυτό που θεωρεί ο ίδιος αυθεντική εικόνα του. Κάτι που κινδυνεύει να ακυρώσει τις αρχές και τις αξίες που πιστεύει πως έχει.
Το τι γίνεται στην πραγματικότητα είναι θέμα εκτίμησης γεγονότων, καθώς ο οποιοσδήποτε μπορεί με μεγάλη ευκολία να μας πει: « ξέρετε, αυτό που είδατε ή ακούσατε να λέω ή να πράττω δεν με αντιπροσωπεύει. Δεν είναι οι «αυθεντικές πεποιθήσεις μου». Είναι κάτι το πλαστό».
Κι έτσι να νομίζει πως έκλεισε το θέμα.
Αυτό ακριβώς επιχείρησε να κάνει ο Νίκος Παππάς στην συνεδρίαση της πολιτικής επιτροπής του κόμματος του. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είχε τόσο σημασία τι υποστήριξε ο ίδιος, αλλά η διάθεση των παρισταμένων να δεχθούν ό,τι τους πει για να κλείσει αυτό το ενοχλητικό ζήτημα.
Για να ξεμπερδεύουν.
Όμως ας εξετάσουμε τον ισχυρισμό του Νίκου Παππά περί «μη αυθεντικής πεποίθησης».
Ακούγοντας, σε διαρκή ροή, την επίμαχη συνομιλία με τον Σ.Μιωνή αντιλαμβανόμαστε πως δύο γνώριμοι μιλούν χαλαρά, με οικειότητα και έχουν έναν διάλογο που εκπέμπει μια γνησιότητα.
Τόσο οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται όσο και ο τόνος της φωνής αυτό μαρτυρούν. Αυτός που ακούγεται στο ηχογραφημένο υλικό είναι ο Νίκος ο Παππάς, ο αυθεντικός Νίκος Παππάς.
Τα υπόλοιπα αφορούν τους συντρόφους του και τους φίλους του.
Εξάλλου, για να δεχθούμε τον ισχυρισμό του πως αυτές δεν είναι οι «αυθεντικές πεποιθήσεις του», θα πρέπει από τα πεπραγμένα του να τις έχουμε καταγράψει.
Να ξέρουμε ποιες είναι αυτές οι περίφημες «αυθεντικές πεποιθησεις» του.
Δυστυχώς για τον Νίκο Παππά όλη η προϊστορία του συνηγορεί πως μέσα από τους διαλόγους του με τον Σ.Μιωνή βλέπουμε τον αυθεντικό, τον γνήσιο Νίκο Παππά.
Τον Παππά της Βενεζουέλας, του Ινστιτούτου της Φλωρεντίας, του Πετσίτη και του Καλογρίτσα. Τον Παππά των δήθεν δορυφορικών φωτογραφιών στο Μάτι.
Την ώρα που οι νεκροί ήταν δεκάδες, αυτός ραδιουργούσε.
Έναν πολιτικό που τον ζάλισε η εξουσία και γι΄αυτό πίστεψε πως είναι άτρωτος. Πίστεψε πως μπορεί, χωρίς κόστος, να κινηθεί σε εξωθεσμικά μονοπάτια. Μέσα στην αλαζονεία του λησμόνησε πως τα δημόσια πρόσωπα που εμπλέκονται σε σκοτεινές υποθέσεις, δημιουργούν και αντιπαλότητες, που κάποια στιγμή τις βρίσκουν μπροστά τους. Όπως αυτά που ζούμε σήμερα.
Αν μπορεί να βγει ένα δίδαγμα από την πολιτεία του Νίκου Παππά είναι πως πάντα οι υπόγειες και γκρίζες συμπεριφορές που, εξ ορισμού, κινούνται έξω από τους θεσμούς του πολιτεύματος, θα αποκαλυφθούν και θα δημιουργήσουν πολιτικά, και όχι μόνον, προβλήματα σε αυτούς που παρεκτρέπονται.
Αυτός είναι ένας γνωστός κανόνας που, σχεδόν όλοι αυτοί που ασκούν εξουσία, μεθυσμένοι από την ισχύ της, τον λησμονούν.
