Το δομικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως όταν προσπαθεί να κινηθεί συναινετικά, κινείται παρά φύσιν και αυτό φαίνεται. Αυτό το κόμμα αναδείχθηκε μέσα από την έκφραση της οργής και της αγανάκτησης των πολιτών σε μια περίοδο με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αλλάξει, επιδιώκει να αλλάξει την πραγματικότητα. Να την φέρει στα μέτρα του.

Ο Α. Τσίπρας το τελευταίο διήμερο βρίσκεται σε παραληρηματική κατάσταση. Δεν γνωρίζω τι συμβαίνει στο ψυχικό κόσμο του, γνωρίζω όμως τι συμβαίνει στο πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται. Πλέον αμφισβητείται από το ίδιο το κόμμα του. Βλέπουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πως η κυβέρνηση υφίσταται μια δικαιολογημένη φθορά λόγω της πανδημίας, την οποία όμως δεν καρπώνεται το κόμμα τους.

Αν πιστέψουμε την επίσημη εφημερίδα των μπαχαλάκηδων, το Γκουαντάναμο είναι πεντάστερο ξενοδοχείο μπροστά στη ΓΑΔΑ. Αν δε, πιστέψουμε και τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Κούλογλου, εμφανίζονται ξαφνικά βανάκια στους δρόμους της Αθήνας, ανοίγουν οι πόρτες τους, βγαίνουν από μέσα κάτι κουκουλοφόροι και απάγουν δημοκράτες πολίτες. Ούτε στην Αργεντινή του Βιντέλα δεν γίνονταν αυτά τα πράγματα. Ένα πλήρες σκηνικό που απευθύνεται σε περιορισμένης αντιλήψεως άτομα...

Αυτός ήταν ο τίτλος της εφημερίδας «Ελευθερία», του Πάνου Κόκκα, στις 12 Ιουνίου 1963, την επομένη της παραιτήσεως του Κωνσταντίνου Καραμανλή, λόγω της διαφωνίας του με τα Ανάκτορα. Κάλλιστα θα μπορούσε να γραφτεί και σήμερα ανάλογος τίτλος με αναφορά στον Α. Τσίπρα και στο πώς διαχειρίστηκε την υπόθεση Κουφοντίνα και τις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών. Δεν γνωρίζω τι σκέφτηκε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ όταν πήρε την απόφαση να στηρίξει πολιτικά όχι μόνον το αίτημα του Κουφοντίνα για μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, αλλά και τις διαδηλώσεις συμπαράστασης που επακολούθησαν. Φαίνεται πως πίστεψαν ότι βάζουν στην πρέσα την κυβέρνηση.

Φαίνεται πως η αντιπολίτευση συνολικά έχει ξεμείνει από πυρομαχικά. Βέβαια, μπορεί ποτέ να μην είχε, αλλά εν πάση περιπτώσει, έριχνε και μερικές ντουφεκιές, στον αέρα οι περισσότερες. Όσοι είχαν επενδύσει στις κινητοποιήσεις για τον Κουφοντίνα έχασαν τα λεφτά τους. Ο ίδιος ο κατά συρροήν δολοφόνος έβαλε την ζωή του πάνω από τους δικούς τους σχεδιασμούς. Ενώ και αυτοί που πόνταραν στις πορείες κατά της αστυνομικής βίας, μετά την δολοφονική απόπειρα κατά του αστυνομικού, είδαν την ανταπόκριση των πολιτών να είναι ανύπαρκτη.

Ο τερματισμός της απεργίας πείνας του Κουφοντίνα είναι μια, κατ΄αρχήν, νίκη της νομιμότητας. Τηρήθηκαν απολύτως οι νόμοι της ελληνικής πολιτείας τους οποίους αναγκάσθηκε τελικά να σεβαστεί ο απεργός πείνας, λύνοντας την απεργία του, ενώ η κυβέρνηση δεν ενέδωσε στον εκβιασμό του δολοφόνου και στην πίεση που της ασκήθηκε σχεδόν απ΄ όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος.

Προχθές, ο Κύκλος Ιδεών του Β. Βενιζέλου παρουσίασε μιαν ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση της εταιρείας Metron Analysis με θέμα την αποδοχή των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Πέραν της γενικής διαπίστωσης πως η νεολαία αντιδρά στα μέτρα, χωρίς να πολιτικοποιεί την αντίδραση της, άλλο συμπέρασμα δεν μπορεί να εξαχθεί. Και αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους; Νομίζω πως δεν πρέπει να συγχέουμε καταστάσεις και κίνητρα.

Μέσα στα τόσα που γίνονται αυτές τις ημέρες ακούσαμε και τον Τσίπρα να αναφέρεται στην οργή των νοικοκυραίων που θα ανατρέψει την κυβέρνηση. Μέσα στην σύγχυση που βρίσκεται μάλλον έχει λησμονήσει πώς η Αριστερά, παραδοσιακά, αντιμετώπιζε τους αποκαλούμενους νοικοκυραίους: Με τον πιο υποτιμητικό τρόπο που έφτανε στα όρια του χλευασμού.

Δεν υπάρχει δημόσια εκδήλωση, πορεία, διαδήλωση, συγκέντρωση, στην οποία να μην συμμετέχει ή πρωτοστατεί o ΣΥΡΙΖΑ. Αν αυτό το πράττει γιατί η ακτιβιστική συμπεριφορά υπερτερεί μιας στοιχειώδους σύνεσης ή γιατί επιδιώκει, μέσω των μαζικών κινητοποιήσεων, να οδηγήσει σε παράταση του lockdown, ώστε να φθαρεί πολιτικά η κυβέρνηση, είναι θέμα εκτίμησης. Το αποτέλεσμα είναι πως ο Α. Τσίπρας παίρνει τα «ρίσκα» του με τις δικές μας τις ζωές.

Είναι ολοφάνερο πως ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν εγκατέλειψε τη βάρβαρη, αρχέγονη φυσιογνωμία του. Παραμένει ένα κόμμα που κινείται στα όρια του συνταγματικού τόξου, με τάσεις, το τελευταίο χρονικό διάστημα, να τα υπερβαίνει. Η ηγετική ομάδα του βρίσκεται σε απόγνωση γιατί αδυνατεί να εκπονήσει μια θεσμική, αντιπολιτευτική πρόταση που θα αποτελέσει την πειστική εναλλακτική στην κυβέρνηση. Και γι' αυτό καταφεύγει στην λογική του «προστάτη της νύχτας».

Η εικόνα που παρουσιάζει το κατειλημμένο κτήριο Διοίκησης του ΑΠΘ δεν συναντάται σε κανένα πανεπιστήμιο ούτε του υπανάπτυκτου κόσμου. Είναι μια πρόσοψη καλυμμένη με κουρέλια—πανό υπέρ του δολοφόνου Κουφοντίνα. Τα «φοιτητικά» αιτήματα είναι γραμμένα με ψιλά, κυριολεκτικά, γράμματα. Βέβαια, γι΄αυτήν την κατάσταση οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι βαρύτατες που δεν φρόντισε, ευθύς ως εκδιώχθηκαν οι πρώτοι καταληψίες, να περιφρουρήσει τον χώρο.

Η συνταγή ήταν επιτυχημένη από τον περασμένο Σεπτέμβριο. Και τότε κάποιος τηλεφώνησε στην ΕΛ.ΑΣ. πως σε μια πλατεία ήταν συγκεντρωμένοι νεαροί και όταν πήγαν τα περιπολικά δέχτηκαν επίθεση με πέτρες. Από την έρευνα αποκαλύφθηκε πως αυτός που τηλεφώνησε ήταν άτομο του αντιεξουσιαστικού χώρου. Επρόκειτο για καθαρή ενέδρα. Αν η ΕΛΑΣ εντοπίσει την προχθεσινή κλήση, ενδεχομένως να πέσει επάνω σε παρόμοια περίπτωση. 

Ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του θα πρέπει να εκτιμήσουν αν η οικονομική κατάσταση θα αναταχθεί εντός του 2022 ώστε το 2023, έτος εκλογών, να έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα με τρόπο στέρεο και ελπιδοφόρο. Αν δεν υπάρχει η βεβαιότητα για μια παρόμοια πορεία, η διεξαγωγή διπλών εκλογών εντός του 2021, ευθύς ως οι συνθήκες το επιτρέψουν, θα είναι υποχρεωτική κίνηση για την κυβέρνηση.

Τα στελέχη που λαμβάνουν τις αποφάσεις, ο ιστορικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα είναι συνειδητοί μαρξιστές. Δηλαδή κουβαλούνε στις πολιτικές αποσκευές τους όλο το φορτίο της Αριστεράς στην ριζοσπαστική εκδοχή της. Συνεπώς, είναι πολύ φυσιολογικό σε κρίσιμες στιγμές, σε οριακές καταστάσεις όπου τα ιστορικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πάρουν θέση, να ακούνε τι λέει η αριστερή ψυχούλα τους.

Στις 28 Φεβρουαρίου ο κ. Στ. Μάνος έκανε, μέσω του Liberal.gr, με ένα άρθρο του, μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Ζήτησε από το υπουργείο να δημοσιοποιήσει τις επιδόσεις των λυκείων στις πανελλαδικές εξετάσεις την τελευταία πενταετία. Το να γνωρίζει μια σχολική μονάδα ότι υστερεί δεν είναι κακό ούτε προσβλητικό. Είναι η απαραίτητη συνθήκη για να βελτιωθεί μετά τις παρεμβάσεις που θα γίνουν.

Είναι αλήθεια πως ο Μακάριος ποτέ δεν πίστεψε στις συνθήκες της Ζυρίχης (11/2/1959) και του Λονδίνου (19/2/1959). Τις υπέγραψε υπό καθεστώς αφόρητων πιέσεων. Σήμερα είναι καιρός, με την απόσταση των γεγονότων, να επανεκτιμήσουμε τον ρόλο του Μακάριου, αποδίδοντας του το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί για την κυπριακή τραγωδία. Και είναι ιδιαίτερα σημαντικό.

Έχω μπροστά μου το ψήφισμα της Συγκλήτου του ΑΠΘ που συνήλθε εκτάκτως στις 2 Μαρτίου 2021. Πραγματικά, οι άνθρωποι αυτοί ή δεν κατάλαβαν τίποτα από όσα έγιναν και γίνονται στους πανεπιστημιακούς χώρους ή δε θέλουν με τίποτα να χαλάσουν τη βολή τους. Αυτό το ψήφισμα πρέπει να το εξέδωσαν είτε βυθισμένοι μέσα στη μακαριότητα τους είτε επειδή δεν άντεξαν την πίεση των μειοψηφιών της Αριστεράς.

Για να μη χανόμαστε στη δύναμη των εικόνων. Σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες υπάρχουν νέοι που επιθυμούν την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος με τα όπλα. Επιθυμούν δηλαδή τον ένοπλο αγώνα. Διαδηλώνουν, καταστρέφουν, συμπλέκονται με την Αστυνομία. Η τρομοκρατία της Αριστεράς στον ευρωπαϊκό χώρο έχει πεθάνει. Έχει πεθάνει πολιτικά, οργανωτικά και κυρίως κοινωνικά. Δεν υπάρχουν στις κοινωνίες ευήκοα ώτα όπως υπήρχαν στις δεκαετίες του 70 και του 80. 

Αριστερόστροφοι σχολιαστές επισημαίνουν πως η κυβέρνηση παγιδεύτηκε με την απεργία πείνας του Κουφοντίνα. Ό,τι και να γίνει θα είναι χαμένη. Αυτό υποστηρίζουν. Ας δούμε, είναι όντως έτσι τα πράγματα; Η κυβέρνηση τηρεί απαρέγκλιτα μια γραμμή που εκφράζει και την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και σχεδόν το 100% των ψηφοφόρων της.

Προχθές στη βουλή ο Α. Τσίπρας, στην δευτερολογία του, άνοιξε τον φάκελο του και άρχισε να διαβάζει σχόλια που έγιναν σε βάρος του. Και καλά κάνουν οι συνεργάτες του και παρακολουθούν τι γράφεται στο διαδίκτυο για τον αρχηγό τους και το κόμμα τους. Μόνον που την ίδια δουλειά κάνουμε κι εμείς που είμαστε «απέναντι». Παρακολουθούμε τις δηλώσεις και καταγράφουμε τις συμπεριφορές του Α. Τσίπρα κυρίως όταν ήταν πρωθυπουργός. 

Διαβάζω κείμενα έγκριτων σχολιαστών, που δεν ανήκουν στην Αριστερά, οι οποίοι προτείνουν την «ικανοποίηση του αιτήματος» του Κουφοντίνα για να μην γίνει, με τον θάνατο του, ήρωας. Εγώ θα το διατύπωνα αλλιώς. Ζητούν να υποκύψει το κράτος στον εκβιασμό ενός αμετανόητου, κατά συρροήν δολοφόνου, για να μην ηρωοποιηθεί.

Ως γνωστόν υπάρχουν χαφιέδες και στην δημοσιογραφία. Είναι οι δημοσιογράφοι που υποδεικνύουν το θύμα τους στις ομάδες κρούσης, στοχοποιώντας το μέσα από τα έντυπα στα οποία εργάζονται ή μέσα από το διαδίκτυο. Ο στόχος είναι προφανής. Η τρομοκράτηση του υποψήφιου θύματος, ώστε να μην επαναλάβει το «παράπτωμα» του και η αποστολή μηνύματος προς πάσα κατεύθυνση.

Ο Κουφοντίνας αποφάσισε να ξανααναμετρηθεί με το Κράτος. Επί 22 έτη ήταν ο νικητής, γιατί σκότωνε και οι διωκτικές αρχές δεν μπορούσαν να τον συλλάβουν. Ήταν αναμφίβολα μια μεγάλη νίκη. Κάποια στιγμή αυτή η δολοφονική διαδρομή του τερματίστηκε και ήρθε η ώρα της πληρωμής. Δυστυχώς η φράση «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια» δεν έχει ισχύ πλέον.

Μπροστά στην γενική κατακραυγή, στον ΣΥΡΙΖΑ έκαναν πίσω, διαχωρίζοντας την επίσημη θέση του κόμματος από τις χυδαιότητες των φερεφώνων τους. Υπήρξε και έντονη εσωκομματική κριτική την οποία δεν μπορούσε να αγνοήσει ο Τσίπρας και η ομάδα του. Την πολιτική αλητεία των πιο επιθετικών μηχανισμών του ΣΥΡΙΖΑ την αποδοκίμασαν πιο έντονα οι αποκαλούμενοι γεφυροποιοί, ενώ η σιωπή των 53 ήταν ηχηρή.