Η πρόταση του Α. Τσίπρα είναι γνωστή. Προτείνει στην κυβέρνηση να ζητήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ ανακωχή ενός μήνα για να αντιμετωπισθεί η πανδημία. Δηλαδή ζητά ο Α. Τσίπρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να παραδεχθεί ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πανδημία χωρίς την βοήθεια του. Δεν γνωρίζω ποιος εγκέφαλος μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ σκέφτηκε αυτήν την πρόταση, σίγουρα στο Μέγαρο Μαξίμου θα πιάνουν την κοιλιά τους από τα γέλια.
Κατ' αρχήν ο Α. Τσίπρας προσφέρει κάτι που δεν το έχει. Προτείνει την αναστολή των πορειών χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί την εφαρμογή της πρότασης του στους δρόμους και στις πλατείες. Ως γνωστόν, οι περισσότερες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν με καλέσματα συλλογικοτήτων του αντιεξουσιαστικού χώρου, οι οποίες απεχθάνονται τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και την κυβέρνηση.
Άλλωστε, ο Α. Τσίπρας δεν κατηγορήθηκε γιατί αυτός οργάνωσε τις διαδηλώσεις, αλλά γιατί προσέφερε σε αυτές πολιτική κάλυψη. Άλλη διάσταση έχει μια εκδήλωση που διοργανώνουν οι αντιεξουσιαστές και άλλη όταν την καλύπτει πολιτικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και συμμετέχει σε αυτή και η νεολαία του. Γι' αυτό εγκαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς, ο Α. Τσίπρας και να ζητήσει στο πλαίσιο του μορατόριουμ την αναστολή των κινητοποιήσεων, οι συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου δεν θα πειθαρχήσουν. Το ίδιο βεβαίως και το ΠΑΜΕ. Αυτά τα γνωρίζει και ο Α. Τσίπρας αλλά και το Μέγαρο Μαξίμου. Τότε γιατί έγινε αυτή η ανόητη πρόταση;
Έγινε για επικοινωνιακούς λόγους, για να φανεί ο Α. Τσίπρας μετριοπαθής και συναινετικός, μετά το πατατράκ που υπέστη με την υπόθεση Κουφοντίνα. Επί της ουσίας, γνώριζε πως η κυβέρνηση δεν υπήρχε περίπτωση να αποδεχτεί την συγκεκριμένη πρόταση και ο ίδιος βρισκόταν σε αδυναμία να την τηρήσει.
Το δομικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως όταν προσπαθεί να κινηθεί συναινετικά, κινείται παρά φύσιν και αυτό φαίνεται. Αυτό το κόμμα αναδείχθηκε μέσα από την έκφραση της οργής και της αγανάκτησης των πολιτών σε μια περίοδο με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Και επειδή δεν μπορεί το ίδιο να προσαρμοσθεί στην νέα κατάσταση, επιχειρεί να την προσαρμόσει στην δική του φυσιογνωμία, με την πρόκληση εντάσεων, συγκρούσεων, κλίματος διχασμού. Με απλά λόγια, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αλλάξει, επιδιώκει να αλλάξει την πραγματικότητα. Να την φέρει στα μέτρα του.
Προφανώς, αυτός ο διχαστικός πολιτικός λόγος του Α. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ακροατήριο. Πάντα θα υπάρχουν αντιδεξιοί, αγανακτισμένοι, θυμωμένοι. Αλλά αυτοί δεν αρκούν για να ξαναγίνει κυβέρνηση.
Διαβάζω το αφελές -ας μου επιτραπεί να πω επιχείρημα- πως ο Μητσοτάκης δεν θα κυβερνά για πάντα. Μοιραία, θα ξαναέρθει η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ. Εννοείται πως ο Μητσοτάκης δεν θα κυβερνά για πάντα, αλλά ο συγκεκριμένος ΣΥΡΙΖΑ, με αυτά τα χαρακτηριστικά, δεν θα ξανακυβερνήσει ποτέ. Η ηγετική ομάδα αυτού του κόμματος, για να επανέλθει στην εξουσία, θα πρέπει να κάνει πολιτικές υπερβάσεις, που δεν θέλει και ούτε μπορεί να κάνει.
Tολμώ να προβλέψω ότι θα παγιωθεί ένα πολιτικό σκηνικό, σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, στο οποίο θα υπάρχει μια αξιωματική αντιπολίτευση με τα χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ στο 25-30% και ένα κεντροδεξιό μπλοκ εξουσίας που θα κινείται στο 40% plus.
Σήμερα, επειδή ο Α. Τσίπρας είναι πολιτικά αναξιόπιστος, όσες ανακωχές και να προτείνει, ουδείς θα τον πάρει στα σοβαρά. Πέραν όλων των άλλων, γιατί δεν έχει την δυνατότητα να τις τηρήσει.
