Φαίνεται πως η αντιπολίτευση συνολικά έχει ξεμείνει από πυρομαχικά. Βέβαια, μπορεί ποτέ να μην είχε, αλλά εν πάση περιπτώσει, έριχνε και μερικές ντουφεκιές, στον αέρα οι περισσότερες.
Όσοι είχαν επενδύσει στις κινητοποιήσεις για τον Κουφοντίνα έχασαν τα λεφτά τους. Ο ίδιος ο κατά συρροήν δολοφόνος έβαλε την ζωή του πάνω από τους δικούς τους σχεδιασμούς. Ενώ και αυτοί που πόνταραν στις πορείες κατά της αστυνομικής βίας, μετά την δολοφονική απόπειρα κατά του αστυνομικού, είδαν την ανταπόκριση των πολιτών να είναι ανύπαρκτη. Μόνον τα κομματικά μέλη και στελέχη συμμετείχαν στις πορείες. Μελαγχολία.
Τι τους απέμεινε; Τα βαφτίσια του Αδώνιδος και τα like του «Κούλη». Αντιπολίτευση για γέλια και για κλάματα.
Τούτων δοθέντων, η κυβέρνηση παίζει στο γήπεδο μόνη της. Ο αντίπαλος της είναι ο κακός εαυτός της και τα αυτογκόλ προς τα οποία ρέπει τον τελευταίο καιρό. Το γεγονός ότι υπερκαλύπτονται από πιο εντυπωσιακά αυτογκόλ του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το γεγονός δεν αναιρεί τις κυβερνητικές ευθύνες. Τα όποια λάθη έχουν καταγραφεί στην μνήμη των πολιτών και θα ανακληθούν την στιγμή της κρίσιμης απόφασης.
Είναι αλήθεια πως αυτή η κυβέρνηση έχει σχετικά γρήγορα αντανακλαστικά. Ακούει τι λένε οι πολίτες και όσοι της ασκούν πολιτική κριτική—και όχι κριτική για «βαφτίσια»-- και διορθώνει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το λάθος της. Δεν το αφήνει να σέρνεται. Όμως οι ανοχές και οι αντοχές των πολιτών στα λάθη των κυβερνώντων εξαντλούνται, κυρίως αν αυτά είναι απόρροια ή συνοδεύονται από την καταχρηστική άσκηση της εξουσίας. Όταν δηλαδή βλέπουν πως άλλοι νόμοι ισχύουν για τους ασκούντες εξουσία.
Σήμερα, το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση είναι το lockdown. O χρόνος λειτουργεί σε βάρος της και διατρέχει τον κίνδυνο ένα υγειονομικό γεγονός να λάβει ανεξέλεγκτες πολιτικές διαστάσεις. Τους πολίτες δεν τους ενδιαφέρει αν η αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ αποβλέπει στην διατήρηση του lockdown για να φθαρεί η κυβέρνηση. Στην κατάσταση που είναι απαιτούν να επανέλθουν σταδιακά στην φυσιολογική ζωή τους χωρίς sms και απαγόρευση κυκλοφορίας. Και κυρίως, να αισθανθούν ασφαλείς πως δεν θα επανέλθει το «ακορντεόν».
Αντιλαμβάνομαι πως η κυβέρνηση, όπως και καμιά κυβέρνηση στον κόσμο, δεν μπορεί να λάβει αποφάσεις υπό την πίεση των πολιτών, χωρίς να το επιτρέπουν οι υγειονομικοί δείκτες. Και δεν μπορεί να εγγυηθεί πως το «ακορντεόν» δεν θα ξανανοιγοκλείσει. Η άρση της αβεβαιότητας βρίσκεται πάνω από τις δυνάμεις της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που διαχειρίζεται την πανδημία. Αυτή η αδιέξοδη κατάσταση δεν αναιρεί την ύπαρξη πολιτικού προβλήματος. Απεναντίας την επιτείνει.
Και οι πολίτες βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση που δεν είναι σε θέση πλέον να αξιολογήσουν θετικά τις επιδόσεις της κυβέρνησης στην μακάβρια λίστα των θανάτων, πανευρωπαϊκά, ούτε τον ιδιαίτερα ικανοποιητικό ρυθμό των εμβολιασμών και την άψογη οργάνωση τους.
Νομίζω πως η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός πολύ σύντομα θα κληθούν να λάβουν δύσκολες αποφάσεις, ευρισκόμενοι μπροστά σε μια κατάσταση που την περιγράφει πλήρως η λαϊκή ρήση «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
