Ο Κουφοντίνας αποφάσισε να ξανααναμετρηθεί με το Κράτος. Επί 22 έτη ήταν ο νικητής, γιατί σκότωνε και οι διωκτικές αρχές δεν μπορούσαν να τον συλλάβουν. Ήταν αναμφίβολα μια μεγάλη νίκη. Κάποια στιγμή αυτή η δολοφονική διαδρομή του τερματίστηκε και ήρθε η ώρα της πληρωμής. Δυστυχώς η φράση «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια» δεν έχει ισχύ πλέον. Η φιλάνθρωπη δημοκρατική Πολιτεία και ο αποκαλούμενος νομικός πολιτισμός επέβαλλαν μιαν άλλη οπτική στην έκτιση των ποινών.
Υπέρ των φυλακισμένων, ακόμα και των πλέον ειδεχθών και αμετανόητων. Σε λίγα χρόνια ο Κουφοντίνας θα αποφυλακιστεί. Αφού εξέτισε περίπου είκοσι χρόνια αποφάσισε πως η έξοδος του θα έπρεπε να είναι πανηγυρική. Να έχει προηγηθεί η ρεβάνς από το Κράτος. Γιατί αυτό που ζούμε τώρα είναι μια αναμέτρηση ενός δολοφόνου —που τζογάρει την ζωή του— με την δημοκρατική Πολιτεία. Σε αυτόν τον αγώνα του τον ακολουθούν σχεδόν όλοι οι αριστεροί που βάζουν πάνω απ΄όλα την ζωή του, αγνοώντας προκλητικά τις ζωές που αυτός αφαίρεσε.
Κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται πως σε αυτήν την σύγκρουση που ο Κουφοντίνας επέλεξε, απαγορεύεται να ηττηθεί το Κράτος. Θα είναι πάνω απ΄όλα ήττα της Δημοκρατίας μας η νίκη ενός δολοφόνου-εκβιαστή.
Δεν το αντιλαμβάνονται αυτό όσοι του συμπαραστέκονται;
Μια χαρά το αντιλαμβάνονται, αλλά επιζητούν την ήττα του Κράτους γιατί ο νικητής ήταν και παραμένει ένας παραστρατημένος ομοϊδεάτης τους. Δικός τους άνθρωπος είναι που πήρε λάθος δρόμο. Είχε ιδεώδη. Δεν του συμπαραστέκονται για λόγους ανθρωπιστικούς. Αν ήταν ανθρωπιστές θα σκεφτόταν την μητέρα του Θάνου Αξαρλιάν, την σύζυγο του Ρουσέτη, την μάνα του 28χρονου αστυνομικού Χρήστου Μάτη που τον δολοφόνησε ο Κουφοντίνας προσφέροντας του γλυκά, παραμονές Χριστουγέννων.
Του συμπαραστέκονται γιατί είναι σύντροφος τους, αλλά δεν τολμούν να το πουν. Κάποιοι πιο «τολμηροί», πιο ξεδιάντροποι θα έλεγα, τον θεωρούν πολιτικό κρατούμενο, λες και στις δημοκρατίες υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι. Στις δημοκρατίες υπάρχουν μόνον δολοφόνοι που εκτίουν τις ποινές τους για τις πράξεις τους. Και στις δημοκρατίες υπάρχουν και τα συντεταγμένα όργανα και οι θεσμοί που προστατεύουν όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, και τους δολοφόνους, από την αυθαιρεσία του Κράτους. Αν πιστεύει ο Κουφοντίνας πως αδικείται, ας προσφύγει στην ελληνική Δικαιοσύνη. Άλλωστε, είναι γνωστό πως για την περίπτωση του ουδείς νόμος παραβιάστηκε. Απεναντίας το αίτημα-εκβιασμός του για να ικανοποιηθεί, απαιτεί παράβαση των νόμων. Πού ακούστηκε φυλακισμένος να απαιτεί να εκτίσει την ποινή του σε φυλακές της αρεσκείας του;
Αυτά που ζούμε είναι πρωτοφανή πράγματα, που προκαλούν το κοινό αίσθημα. Πιθανόν κάποιοι κύκλοι να σχεδιάζουν να ξανακάψουν την Αθήνα, επιζητώντας μιαν αφορμή και έναν μάρτυρα. Ή κάποιοι άλλοι επιδιώκουν να προκαλέσουν φθορά στην κυβέρνηση εξαναγκάζοντας την να υποχωρήσει στον εκβιασμό του Κουφοντίνα.
Είμαι σίγουρος πως στην κυβέρνηση θα πράξουν το σωστό. Θα αφήσουν στον ίδιο τον Κουφοντίνα να επιλέξει αν θέλει να ζήσει ή να πεθάνει, ενώ συγχρόνως να καταστήσουν σαφές σε όλους όσοι ονειρεύονται να ξαναζήσουν τα Δεκεμβριανά του 2008, πως αυτήν την φορά θα βρουν απέναντι τους όλους τους μηχανισμούς του Κράτους σε πλήρη ισχύ.
Σε αυτήν τη μάχη απαγορεύεται να ηττηθεί η Δημοκρατία μας.
