Δεν υπάρχει δημόσια εκδήλωση, πορεία, διαδήλωση, συγκέντρωση, στην οποία να μην συμμετέχει ή πρωτοστατεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Αν αυτό το πράττει γιατί η ακτιβιστική συμπεριφορά υπερτερεί μιας στοιχειώδους σύνεσης ή γιατί επιδιώκει, μέσω των μαζικών κινητοποιήσεων, να οδηγήσει σε παράταση του lockdown, ώστε να φθαρεί πολιτικά η κυβέρνηση, αυτό είναι θέμα εκτίμησης. Το αποτέλεσμα -είτε στην μιαν εκδοχή είτε στην άλλη- είναι πως ο Α. Τσίπρας παίρνει τα «ρίσκα» του -κατά δήλωση του- με τις δικές μας τις ζωές. Η κοινή λογική λέει πως η έννοια του ρίσκου είναι άμεσα συνυφασμένη με τις συνέπειες που αυτό έχει σε όποιον το αναλαμβάνει. Ρίσκο με τις τύχες των άλλων, δεν είναι ρίσκο. Είναι τυχοδιωκτισμός.
Νομίζω πως όλοι θα θέλαμε να ζούμε σε μια κοινωνία όπου όλοι θα συνυπάρχουμε αρμονικά, θα σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, να ζούμε εν ειρήνη, να κάνουμε έρωτα και όχι πόλεμο και άλλα τέτοια «αγαπησιάρικα».
Βέβαια, όποιος ασχολείται με την πολιτική οφείλει να αποστασιοποιηθεί από αυτήν την ειδυλλιακή κατάσταση, αλλιώς ας πάει στο κατηχητικό. Η πολιτική είναι ρήξεις, συγκρούσεις, τομές, διαχωριστικές γραμμές.
Ότι αυτές επανακαθορίζονται δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν. Πως έχουν καταργηθεί. Όλες οι μεγάλες τομές, οι μεταρρυθμίσεις, επιτυγχάνονται μετά από συγκρούσεις, εφόσον βέβαια διαμορφωθεί ο επιθυμητός συσχετισμός των δυνάμεων. Οι συναινέσεις και οι συγκλίσεις απαιτούν κοινούς προγραμματικούς τόπους, που σχεδόν ποτέ δεν υπήρξαν στην ελληνική πολιτική ζωή.
Ποιος δεν θα ήθελε να είχαμε έναν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο οποίος θα έβγαινε μπροστά και θα έλεγε στους πολίτες και κυρίως στο δικό του κοινό: «Σε καιρό πανδημίας δεν είναι ώρα για δημόσιες, μαζικές συγκεντρώσεις και πορείες. Η υγεία των πολιτών είναι πάνω απ΄όλα». Δυστυχώς δεν έχουμε τέτοιον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Έχουμε τον Α. Τσίπρα και με αυτόν θα πορευθούμε. Αυτό σημαίνει πως θα τον αντιμετωπίσουμε αναλόγως. Έναν πολιτικό που δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα δεν τον αντιμετωπίζεις με γιρλάντες και τριαντάφυλλα. Απλά πράγματα. Έναν πολιτικό που τυχοδιωκτικά καλύπτει μια συγκέντρωση στην οποία συμμετέχουν και χουλιγκάνοι ποδοσφαιρικών θυρών, οφείλεις να τον αντιμετωπίσεις με τον πιο σκληρό τρόπο. Όπως έγραψα χθες, δεν δίνεις το χέρι σου σε αυτόν που ξέρεις πως θα σ' το κόψει.
Χθες τα ξημερώματα είχαμε την εκκένωση του κτηρίου Διοίκησης του ΑΠΘ. Είναι γνωστό πως οι καταληψίες είχαν αποφασίσει να τερματίσουν την κατάληψη την Πέμπτη το μεσημέρι με τρόπο πανηγυρικό, μετά από μια πορεία. Ήταν προφανές πως μια ευνομούμενη Πολιτεία δεν θα μπορούσε αυτό να το επιτρέψει. Να αφήσει δηλαδή τους παραβάτες του νόμου αυτοί να ορίσουν, χωρίς καμιά συνέπεια, πώς θα λήξει η παρανομία τους. Έτσι το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, με μια άρτια οργανωμένη επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ., εκκένωσε το κτήριο. Το ρίσκο ήταν μεγάλο, καθώς αν κάτι πήγαινε στραβά, οι πολιτικές ευθύνες θα ήταν βαριές, εν όψει μάλιστα και της προαναγγελθείσας λήξης της κατάληψης.
Ας το καταλάβει η κυβέρνηση. Εξετάσεις δεν δίνουν στην Αριστερά αλλά στους πολίτες που την ψήφισαν και σε όλους αυτούς που απαιτούν να επιβληθεί η τάξη στο πλαίσιο των νόμων. Οι μετριοπαθείς πολίτες δεν στηρίζουν τα κουφοντινάκια και τους μπαχαλάκηδες, αλλά αυτούς που βρίσκονται απέναντι τους.
