Αρίστευσε στην Ολυμπιάδα επιστημών, σε μαθηματικούς διαγωνισμούς, είναι επικεφαλής ομάδας ρομποτικής, συμμετέχει στην ελληνική ομάδα διάσωσης και πήρε υποτροφία 97% για το πανεπιστήμιο του Yale. Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Μαρκόπουλο. Άλλο ένα κοφτερό μυαλό που φεύγει στο εξωτερικό για να σπουδάσει και άριστα πράττει.

Εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην φάση της αναζήτησης της νέας ιδεολογικής ταυτότητας του. Βέβαια, με ευθύνη της ηγετικής ομάδας του, η συζήτηση γίνεται αποσπασματικά, καθώς δεν αναζητήθηκαν με θεσμικό διάλογο τα αίτια της εκλογικής ήττας του 2019. Αυτή η διαδικασία αναζήτησης έχει ως παρεπόμενη συνέπεια την αδυναμία χάραξης μιας πειστικής εναλλακτικής απέναντι στην κυβερνητική πολιτική.

Σήμερα, από τις πρώτες ώρες βγήκαν στο διαδίκτυο οι υπάλληλοι της Κουμουνδούρου των 0.60 και με πονηρά υπονοούμενα άφηναν να διαφανούν κυβερνητικές ευθύνες στη δολοφονία του Καραϊβάζ. Τελικά, εμφανίσθηκε το αρχι-τρολ, ο ίδιος ο Τσίπρας που επέρριψε τις ευθύνες σε Μητσοτάκη-Χρυσοχοϊδη. Έτσι όπως διάβαζα την δήλωσή του, μου ήρθε στο νου εκείνη η 70σέλιδη έκθεση της ΕΥΠ του 2016, επί Ρουμπάτη, που αναφερόταν στην διαφθορά στην Αστυνομία. Όσες φορές ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πολιτική σπέκουλα, πάντα αυτός βγήκε χαμένος.

Γιατί ανέλαβε ο Τσίπρας να «κλείσει» την υπόθεση των σεξουαλικών «δραστηριοτήτων» του πρέσβη της Βενεζουέλας; Μια από τα θύματα του πρέσβη αποκαλύπτει ότι ο Ν. Παππάς και ο Κ. Ήσυχος ζήτησαν από τις τέσσερις παθούσες -η πέμπτη ήταν η κόρη του Ήσυχου- να κρατήσουν το θέμα χαμηλά. Λίγους μήνες αργότερα οι Ν. Παππάς και Κ. Ήσυχος ήταν επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ που επισκέφτηκε την Βενεζουέλα.

Πάντα οι αμφισβητήσεις των συστημάτων έρχονται μέσα και μετά από έκτακτες καταστάσεις. Δεν μιλώ βέβαια για την αμφισβήτηση που ασκούν οι γνωστές ομάδες του περιθωρίου, που έχουν όμως μια συγκεκριμένη οπτική και ένα συγκεκριμένο σκεπτικό, αλλά για ένα μαζικό, τυφλό, αντισυστημισμό που απορρίπτει, χωρίς να προτείνει. Αυτόν τον αντισυστημισμό τον ζήσαμε την περίοδο των δύο μνημονίων, με κορύφωση το κίνημα των «αγανακτισμένων».

Το προσεχές χρονικό διάστημα θα δούμε να αναμετράται μια παροχολογία αναξιόπιστων ανθρώπων με την κυβερνητική προσπάθεια να ελεγχθεί μια κατάσταση που τείνει να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις τόσο σε ένταση όσο και σε χρονική έκταση. Εννοείται πως αν τα καταφέρει η κυβέρνηση, τότε και η παροχολογία θα πάει εκεί που πρέπει να πάει, στα σκουπίδια. Διαφορετικά…

«Αφού η κ. Μενδώνη έριξε τσιμέντο στην Ακρόπολη, τώρα θέλει να βάλει και μαρμάρινη επιγραφή με το όνομα της σε μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς». Αυτά έγραψε στον λογαριασμό του στο twitter ο τέως πρωθυπουργός Α. Τσίπρας. Νομίζω πως υπάρχει πρόβλημα στην συνεργασία των τρολ του ΣΥΡΙΖΑ με την κεντρική καθοδήγησή τους.

Και έλεγα δεν μπορεί, κάποιοι θα διαμαρτυρηθούν για τη μεταφορά εννιά υπουργείων στις παλιές εγκαταστάσεις της ΠΥΡΚΑΛ στον Υμηττό. Σκεφτόμουν πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην εμφανισθούν ομάδες κατοίκων συνεπικουρούμενες και από δημοτικούς συμβούλους, πολιτιστικούς συλλόγους και βέβαια τα γνωστά εργατικά σωματεία. Όλες αυτές οι κινήσεις είναι άμεσα προβλέψιμες για όσους γνωρίζουν πώς σκέφτεται και πώς αντιδρά η Αριστερά στην Ελλάδα.

Τι γίνεται στην Θεσσαλονίκη; Γιατί αυτή η έξαρση κατά 45% των κρουσμάτων; Η πόλη είχε πολύ λιγότερες και με μικρότερη μαζικότητα διαδηλώσεις από την Αθήνα. Οι πολίτες που μετακινούνται με τις αστικές συγκοινωνίες είναι πολύ λιγότεροι απ΄ ότι στην Αθήνα. Πού οφείλεται λοιπόν αυτή η έξαρση;

Σε όλη την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου το έγκλημα του Κατύν ήταν ένα από τα προπαγανδιστικά όπλα των δυτικών, ενώ οι Σοβιετικοί, οι δορυφόροι τους και τα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης αναμασούσαν την θεωρία ότι οι ναζί διέπραξαν την σφαγή. Ήρθε η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, άνοιξαν τα αρχεία και αποκαλύφθηκε με κάθε λεπτομέρεια ποιος, πώς οργάνωσε και πώς εκτέλεσε αυτή την μαζική δολοφονία.

Χθες στην βουλή η κυρία Γεννηματά στην ομιλία της ήταν ιδιαίτερα επιθετική απέναντι στην κυβέρνηση. Μάλιστα, περνώντας στην αντεπίθεση κατηγόρησε την Νέα Δημοκρατία πως μετατρέπεται σε «γαλάζιο» ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα δεν ήταν η αυστηρή κριτική που άσκησε στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό, αλλά ο ισοπεδωτικός λόγος της. Είναι κρίμα η κυρία Γεννηματά να σκέφτεται, το 2021, με την απλοϊκή λογική του «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος».

Έτσι απάντησε ο Π. Πολάκης στους επικριτές τους κ.κ. Μπίστη, Φίλη και Κούλογλου. Και είπε και κάτι άλλο με ιδιαίτερη πολιτική σημασία. «Οι ευαισθησίες σας αφορούν ελάχιστα οικοδομικά τετράγωνα». Από πού αντλεί ο Π. Πολάκης την δύναμη να συνεχίζει απτόητος τη διχαστική ρητορική του; Γιατί αισθάνεται πως ουδείς μπορεί να τον αγγίξει; Προφανώς η απάντηση ότι αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία του, είναι ανεπαρκής. Και άλλοι πολιτικοί είναι χειμαρρώδεις και ασταμάτητοι, αλλά όταν η ηγεσία τούς δείχνει την κίτρινη κάρτα, συμμαζεύονται.

Τον τελευταίο μήνα ο ίδιος ο Α. Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζονται στο ποιος θα κάνει την πιο ακραία και επιθετική δήλωση. Αρχίζοντας από την ιστορία του Κουφοντίνα και τη Ν. Σμύρνη και καταλήγοντας στην προχθεσινή παρουσία των Τσίπρα και Πολάκη στη Βουλή. Να μην ψάχνουμε για βαθυστόχαστες αναλύσεις για να εξηγήσουμε αυτήν τη συμπεριφορά τους. Δεν υπακούει σε καμιά τακτική. Απλά, αυτοί είναι, αυτό ξέρουν να κάνουν. Ο πολιτικός πρωτογονισμός βρίσκεται στο DNA τους.

Έγραφα μόλις προχθές πως το Όσκαρ ανοησίας διεκδικούν οι Μ. Ζορμπά και ο Ν. Ξυδάκης με τις γνωστές δηλώσεις τους, εκτός αν εμφανιστεί την τελευταία στιγμή κάποιο άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Και προέκυψε Παύλος Πολάκης που υποστήριξε ότι από συστάσεως του Ελληνικού κράτους υπάρχουν δύο παρατάξεις. Αυτή των κοτζαμπάσηδων, των ταγματασφαλιτών, των γερμανοτσολιάδων, των χουντικών και η παράταξη του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη, του Βελουχιώτη, του 114, του Πολυτεχνείου.

Η δήλωση της πως θα μεταβεί το Πάσχα οπωσδήποτε στην Κρήτη, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Όχι, γιατί είναι αδερφή του πρωθυπουργού, αλλά γιατί είναι στέλεχος πρώτης γραμμής της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή η δήλωση έχει πολλές αναγνώσεις.  Η πρώτη υποστηρίζει πως η κυρία Μπακογιάννη, μια ιδιαίτερα έμπειρη πολιτικός, έπιασε τον σφυγμό των πολιτών και τον εξέφρασε. Και τον εξέφρασε με τρόπο που προκάλεσε. Νομίζω, εξάλλου πως αυτό ήθελε.

Σκληρή μάχη διεξάγεται μεταξύ της κυρίας Μ. Ζορμπά και του κ. Ξυδάκη για το Όσκαρ της ανοησίας. Οι δηλώσεις της κυρίας Ζορμπά είναι γνωστές και έχουν σχολιασθεί καταλλήλως. Ζήλεψε ο κ. Ξυδάκης και σε ένα κείμενο του που είναι γεμάτο άναρθρες κραυγές χαρακτηρίζει την Νέα Δημοκρατία «δημοκρατία του Σαλό». Το ερώτημα, το οποίο δύσκολα μπορεί να απαντηθεί, είναι τι ωθεί αυτούς τους ανθρώπους, να παραληρούν.

Εφέτος, με τον γιορτασμό των 200 χρόνων από την Παλιγγενεσία, συνεχώς γκρινιάζουν. Όλα τους φταίνε. Λες και ο Μασούτης, και ο κάθε Μασούτης, οφείλει να ζητεί την έγκριση από τον ΣΥΡΙΖΑ τι μουσική θα ακούγεται στα μαγαζιά του. Αν θέλει θα βάλει την «Ζιγκουάλα» ή Πολ Μοριά. Δικό του είναι το μαγαζί, ό,τι θέλει κάνει.

Προχθές έγιναν οι λαμπροί εορτασμοί για τα 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία σε όλον τον κόσμο. Από χθες άρχισαν να βγάζουν την χολή τους, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι «ασημαντολόγοι» και «τιποτολόγοι», για να χρησιμοποιήσω το λεξιλόγιο της πρώην υπουργού Παιδείας, επί ΣΥΡΙΖΑ, κυρίας Μ. Ζορμπά. Μάλιστα η κυρία Ζορμπά, στο παραληρηματικό σχόλιο της, χαρακτήρισε την όλη εκδήλωση «κενό νοήματος εορτασμό με την ελεήμονα συνδρομή κάτι αγγαρεμένων ξένων επισήμων».

Προχθές η εφημερίδα «Εστία», στο πρωτοσέλιδο της, προανήγγειλε την ίδρυση νέου κόμματος στο οποίο θα συμμετέχουν και προσωπικότητες από τον ελληνισμό της Διασποράς. Στη σημερινή Ελλάδα και με δεδομένους τους κομματικούς σχηματισμούς που ήδη υπάρχουν, εκ πρώτης όψεως ανάγκη νέου κόμματος δεν φαίνεται ότι υπάρχει. Αν εμφανισθεί, μπορεί απλώς να ανακατανείμει υπάρχοντες συσχετισμούς, σε οριακά επίπεδα.

Όποιος δεν γνωρίζει τον ιστορικό μίτο της Αριστεράς στην Ελλάδα, δηλαδή το νήμα που συνδέει τις ιστορικές φάσεις της, μάλλον θα θύμωσε, θα αγανάκτησε ή θα απόρησε με το χθεσινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του «χώρου», στο οποίο εικονιζόταν ο Βελουχιώτης δίπλα στον Κολοκοτρώνη και στον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Διαβάζοντας την ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μου ήρθε αυθόρμητα η αντίδραση «καλά σας κάνει. Τον αφήσατε να σας ζητά και τα ρέστα». Όντως, είναι εξοργιστικό το θράσος και η επιθετικότητα αυτών των ανθρώπων. Ποντάρουν στην κοντή μνήμη των πολιτών και στο γεγονός πως η κυβέρνηση έδωσε άφεση αμαρτιών για μια σειρά από σκάνδαλα του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν αναφέρομαι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Α. Τσίπρα. Αυτοί δεν μπορούν να κινητοποιήσουν ούτε εκατό ανθρώπους. Είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» που καλύπτουν πολιτικά τις συγκεντρώσεις των αριστεριστών και εισπράττουν την οργή των πολιτών, όπως φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις. Αναφέρομαι συνολικά στην Αριστερά, που δεν εκτιμά την κρισιμότητα των στιγμών που ζούμε και δεν αυτοπεριορίζει τη δράση της.

Η γκρίνια ακούγεται, η κούραση υπάρχει και η αισιοδοξία προβάλλει δειλά-δειλά. Το γεγονός πως εισερχόμαστε, χωρίς αμφιβολία, στην τελική ευθεία για την λήξη του συναγερμού αναμφίβολα δίνει ελπίδα στους πολίτες. Πολιτικά πώς αποτιμάται μέχρι στιγμής η κατάσταση; Γιατί, σε τελική ανάλυση, αυτό μας ενδιαφέρει όλους όσοι ασχολούμαστε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με την πολιτική.

«Δεν γνωρίζουν ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από φανατικούς κομμουνιστές, γνήσιους ιδεολογικούς απογόνους των Λένιν, Στάλιν, Μάο, ιδεολογικά παιδιά των Σιάντου, Ιωαννίδη και Ζαχαριάδη… Με τα δεδομένα αυτά καταδεικνύεται πόσο αφελής και αβάσιμος είναι ο ισχυρισμός ορισμένων πολιτικών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μεταλλαχθεί, να γίνει ένα γνήσιο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.» Αυτά δεν τα γράφει κάποιος άκαπνος «μεταμελημένος αριστερός», τα γράφει ο Τάκης (Φιλάρετος) Λαζαρίδης.