Τον τελευταίο μήνα ο ίδιος ο Α. Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζονται στο ποιος θα κάνει την πιο ακραία και επιθετική δήλωση. Αρχίζοντας από την ιστορία του Κουφοντίνα και τη Νέα Σμύρνη και καταλήγοντας στην προχθεσινή παρουσία των Τσίπρα και Πολάκη στη Βουλή. Να μην ψάχνουμε για βαθυστόχαστες αναλύσεις για να εξηγήσουμε αυτήν τη συμπεριφορά τους. Δεν υπακούει σε καμιά τακτική. Απλά, αυτοί είναι, αυτό ξέρουν να κάνουν. Είναι ο εαυτός τους. Ο πολιτικός πρωτογονισμός βρίσκεται στο DNA τους.
Όλες οι απόπειρες να αποδοθούν αυτές οι ακραίες συμπεριφορές σε τακτικούς ελιγμούς ή σε αντίδραση στα πεπραγμένα της κυβέρνησης, παραβλέπουν ένα βασικό παράγοντα: αυτή ήταν ανέκαθεν η πολιτική πρακτική του ίδιου του Τσίπρα και των συνεργατών του. Με αυτήν την πρακτική ανέβηκε στην εξουσία, με αυτήν την πρακτική κυβέρνησε και βέβαια εξ αιτίας αυτής της πρακτικής έχασε την εξουσία.
Να υπενθυμίσω πως όλο κι όλο δύο φορές επιχείρησε ο Α. Τσίπρας να ζητήσει ή να προσφέρει συναίνεση από το 2012 ως τις ημέρες μας. Και τις δύο φορές εξ ανάγκης. Την πρώτη φορά όταν έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία το καλοκαίρι του 2015 και έπρεπε να ψηφίσει το τρίτο και βαρύτερο μνημόνιο και τη δεύτερη φορά, πριν από λίγες ημέρες, όταν για να μην κατεβάζει τον όχλο στους δρόμους απαίτησε να σταματήσει να νομοθετεί η βουλή, παρέχοντας ουσιαστικά ασυλία στον στενό συνεργάτη του Ν. Παππά.
Σε όλο το υπόλοιπο χρονικό διάστημα ακολουθούσε μιαν ακραία επιθετική και πολωτική πολιτική με διχαστική γλώσσα. Αυτά δεν θα πρέπει να τα λησμονούμε, καθώς μαρτυρούν πως τελικά αυτό το πολιτικό υποκείμενο που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μετασχηματισθεί, να μεταλλαχθεί, να γίνει ένα κόμμα πιο διαλλακτικό, πιο συναινετικό, πιο ανθρώπινο.
Άδικα, μερικές πολιτικές περσόνες, καλοπροαίρετοι και ηθικοί άνθρωποι, που κινούνται στα περίχωρα του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να κρατήσουν τα «ίσα». Η συνετή φωνή τους δεν ακούγεται γιατί την καλύπτουν οι κραυγές των γνωστών και μη εξαιρετέων Συριζαίων. Αποτελούν φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Όλη αυτή η επιθετική και διχαστική συμπεριφορά ανακαλεί στις μνήμες τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ και όταν ήταν αντιπολίτευση και κυρίως όταν ήταν κυβέρνηση. Άμεση συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι η συντήρηση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Το ΚΙΝΑΛ, αλλά και προσωπικότητες που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, αντιλαμβάνονται πως στον ίδιον τον Α. Τσίπρα και στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε τίποτα. Καμιά αυτοκριτική, καμιά αλλαγή στη συμπεριφορά τους. Είναι λογικό λοιπόν, παρά τη γενικότερη πολιτική των ίσων αποστάσεων, να συμμετέχουν στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, κάθε φορά που βρίσκουν απέναντι τους αυτόν τον διχαστικό λόγο που έχει διανθιστεί και με στοιχεία ενός πρωτόγονου ρεβανσισμού. Και όσο υπάρχει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο η πολιτική απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αδιαμφισβήτητη. Ακόμα και ο Γ. Βαρουφάκης στέκεται, για τους δικούς του λόγους, απέναντι τους.
Μόνοι, έρημοι, μαινόμενοι, πορεύονται τον δρόμο της απώλειας. Αδυνατούν να αντιληφθούν πως τέτοιοι που είναι, οι πολίτες έπαψαν να τους αγαπάνε, όπως θα έλεγε και η Μελίνα.
