Σκληρή μάχη διεξάγεται μεταξύ της κυρίας Μ. Ζορμπά και του κ. Ξυδάκη για το Όσκαρ της ανοησίας. Οι δηλώσεις της κυρίας Ζορμπά είναι γνωστές και έχουν σχολιασθεί καταλλήλως. Ζήλεψε ο κ. Ξυδάκης και σε ένα κείμενο του, που είναι γεμάτο άναρθρες κραυγές, χαρακτηρίζει την Νέα Δημοκρατία «δημοκρατία του Σαλό»*.
Το ερώτημα, το οποίο δύσκολα μπορεί να απαντηθεί, είναι τι ωθεί αυτούς τους ανθρώπους, να παραληρούν. Για ποιο λόγο συντάσσουν δηλώσεις ή κείμενα γεμάτα με πομφόλυγες και ασυναρτησίες; Γιατί αμιλλώνται, στα καλά καθούμενα, ποιος θα πέσει πιο χαμηλά, ποιος θα προκαλέσει τον μεγαλύτερο χλευασμό;
Μια λογική εξήγηση είναι πως διατάραξε την ψυχική ισορροπία τους όχι μόνον η απώλεια της εξουσίας, αλλά κυρίως η εκμηδένιση κάθε προοπτικής επανόδου σε αυτήν.
Έχουν κάποια ηλικία, βλέπουν πως η Νέα Δημοκρατία έχει μπροστά της τουλάχιστον δύο τετραετίες και, για να μην καταφύγουν στα ηρεμιστικά, εκτονώνονται συντάσσοντας αυτά τα παραληρηματικά κείμενα. Βλέπουν πως οι πολίτες τους έχουν γυρίσει την πλάτη πανηγυρικά και επειδή το μυαλό τους έχει θολώσει, αδυνατούν να κάνουν μια ψύχραιμη ανάλυση γιατί συμβαίνει αυτό. Γιατί οι «κωλ…δεξιοί», όπως είχε αποκαλέσει τους Νεοδημοκράτες ο κ. Ξυδάκης τον Φεβρουάριο, προηγούνται με 15 μονάδες διαφορά, εν μέσω λοιμών, σεισμών και καταποντισμών, κυριολεκτικά. Γιατί η «ΕΡΕ» έχει την αποδοχή του κόσμου, παρά την «βία» και την «τρομοκρατία» που ασκεί;
Τόσο στον κ. Ξυδάκη, όσο και στην κυρία Ζορμπά δεν τους περνά από το μυαλό πως ο γιαλός ποτέ δεν είναι στραβός. Πάντα φταίει ο καπετάνιος και το πλήρωμα, αν το καράβι πάρει λάθος πορεία. Απλά πράγματα, του κοινού νοός.
Διαβάζοντας τα κείμενα όχι μόνον τα δικά τους, αλλά και άλλων συντρόφων τους μου δημιουργείται βαθύ ανθρώπινο ενδιαφέρον για την ψυχική τους υγεία. Ίσως στον ΣΥΡΙΖΑ να αρχίσουν να κάνουν συνεδρίες ή ομαδική ψυχοθεραπεία, γιατί χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση σε λίγο καιρό μπορεί να βλέπουμε στο silver alert φυσιογνωμίες Συριζαίων που τους αναζητούν οι οικείοι τους, ανησυχώντας για την κατάσταση τους.
Στις περιπτώσεις της κυρίας Ζορμπά και του κυρίου Ξυδάκη το πιο τραγικό είναι ότι και οι δύο πέρασαν από το Υπουργείο Πολιτισμού. Εννοείται πως το «τραγικό» αναφέρεται στον Πολιτισμό. Μάλιστα στα κείμενα τους κατηγορούν την κυβέρνηση για ζητήματα αισθητικής αυτοί που συγκυβέρνησαν με τον Καμμένο και όλο το καρακιτσαριό που το είδαμε να παρελαύνει από τα έδρανα της βουλής, όταν δεν κοιμόταν στους καναπέδες των διαδρόμων της.
Πάντως, για να μην ξεφύγω από τον τίτλο αυτού του άρθρου, οι πληροφορίες μου λένε -από πρώτο χέρι- πως στην κούρσα για το Όσκαρ της ανοησίας ο κ. Ξυδάκης προηγείται μέχρι στιγμής, εκτός αν η κυρία Ζορμπά επανέλθει δριμύτερη ή κάποιος άλλος εμφανιστεί την τελευταία στιγμή και κάνει την έκπληξη. Με τους Συριζαίους ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται!
* Μετά την απόβαση των συμμάχων στην Ιταλία, τον Ιούλιο του 1943, οι πιστές στο φασιστικό καθεστώς δυνάμεις εγκαταστάθηκαν στην κωμόπολη Σαλό της Β. Ιταλίας και εγκαθίδρυσαν στις 23 Σεπτεμβρίου 1943 την ομώνυμη κοινωνική δημοκρατία που κατέρρευσε στις 25 Απριλίου 1945. Είναι απορίας άξιον πώς κάποιος μπορεί να συσχετίσει την Δημοκρατία του Σαλό με την Νέα Δημοκρατία, εκτός βέβαια αν δεν ξέρει τι ήταν η Δημοκρατία του Σαλό.
