Μετάβαση στα νησιά με πιστοποιητικό εμβολιασμού, αλλιώς με επίδειξη αρνητικού τεστ. Χωρισμός των χώρων εστίασης σε «αμιγείς» και «μικτούς». Όλα αυτά τα μέτρα υπενθυμίζουν έμπρακτα τη σημασία του εμβολιασμού και παροτρύνουν τους πολίτες να εμβολιαστούν. Δεν το απαιτούν οι κυβερνήσεις αλλά οι καιροί.

Με την αναγγελία του Πρωθυπουργού για επικείμενες «διευκολύνσεις» που θα προσφέρει η Πολιτεία στους εμβολιασμένους πολίτες κλείνει ένας κύκλος. Ως τώρα, τον πρώτο λόγο για την αντιμετώπιση της πανδημίας είχαν οι δημόσιες Αρχές. Έρχεται πια η ώρα των πολιτών - των αποφάσεων και των ευθυνών τους.

Είναι ορθή η διάκριση που έκανε ο πρωθυπουργός ανάμεσα στην απεργία και την παρανομία. Το κλίμα, ωστόσο, μέσα στο οποίο διεξήχθη η «συζήτηση» (κωφών) για το εργασιακό νομοσχέδιο (πλέον νόμο) μας θυμίζει και μια άλλη διάκριση: Ανάμεσα σε μεταρρυθμιστικό λόγο και μεταρρυθμιστική πράξη. Η απόφαση σωματείων ναυτεργατών για απεργία την ημέρα ψήφισης του νόμου, και ως διαμαρτυρία έναντι του νόμου, κρίθηκε παράνομη και καταχρηστική από το Πρωτοδικείο Πειραιά.

Παρωχημένος συνδικαλισμός, παραμερισμός της κοινωνικής διάστασης και του γενικού συμφέροντος, πολυδιάσπαση και εσωτερικές έριδες. Το τελευταίο επεισόδιο χειραφέτησης των φαρμακοποιών σε σχέση με την πανδημία είναι αρκούντως αποκαλυπτικό. Συμπλέκονται πολύπλοκες διαδικασίες, χρόνιες παθογένειες, εσωτερικές αντιπαραθέσεις και ριζωμένες αγκυλώσεις. Και, σε τελική ανάλυση, χαμένος είναι πάλι ο πολίτης.

Το έγγραφο της Νομικής Συμβούλου του Υπουργείου Μετανάστευσης προς Διευθύνσεις του Υπουργείου, αποτελεί μια λάθος γνωμοδότηση. Η βασική του θέση, ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν, πέραν του καθήκοντος εκτέλεσης των καθηκόντων τους, και καθήκον δικαστικής μαρτυρίας μόνον υπέρ και ποτέ εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου, ενδεχομένως καθ' υπέρβαση της πραγματικότητας και της αλήθειας, είναι και παράνομη και μη δημοκρατική.

Η εν γένει στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο ζήτημα της ψήφου των αποδήμων, και κυρίως οι αντιφάσεις του στη σημερινή τελευταία φάση, την οποία, έστω αυτοπαγιδευόμενος, προκάλεσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, αφαιρούν και το τελευταίο πρόσχημα και αποκαλύπτουν ποιο ήταν εξαρχής το κίνητρό του: η παρεμπόδιση της καθολικής και ακώλυτης ψήφου των αποδήμων ενόψει της πιθανότητας αυτή η ψήφος να μην τον ευνοήσει στην κάλπη.

Κάποιοι πολιτικοί και συνδικαλιστές θεωρούν ότι τα εργασιακά θέματα αποτελούν «μαγαζί» τους. Κι ως γνωστόν τα μαγαζιά ενδιαφέρονται μόνο για την επιβίωσή τους. Δεν είναι πλέον οι εργοδότες που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, αλλά οι «επαγγελματίες» εκπρόσωποι των εργαζομένων.

Η απαλλαγή των λοιμωξιολόγων για γνώμη ή ψήφο που μπορεί να δώσουν εντός των Επιτροπών τους, δεν έχει τίποτα το αντιθεσμικό. Η διάταξη για την οποία μιλάμε δεν απαλάσσει κανέναν από οπιαδήποτε κολάσιμη πράξη, ακυρώνει μόνο προκαταβολικά ένα πιθανό κυνήγι μαγισσών. Γιατί άλλο η ατιμωρησία και άλλο ο λαικισμός του «όλοι μέσα». Το αντιπαράδειγμα είναι μπροστά στα μάτια μας: ο πρώην πρόεδρος της Στατιστικής Αρχής διώκεται ακόμα.

Παρότι το πέρασμα στην αντιπολίτευση προσφερόταν, προσφέρεται σε όλους τους κυβερνήσαντες, για μια κούρα ταπεινοφροσύνης και επανασύνδεσης με τις χαμένες αξίες, ο ΣΥΡΙΖΑ βάλθηκε, και σε αυτή την περίοδο, να αποδείξει πόσο δεν ήταν πραγματικό Αριστερό κόμμα. Οι δύο μεγάλες υποθέσεις-σκάνδαλα που εξετάζονται από Προανακριτικές Επιτροπές της Βουλής είναι παραπάνω από εύγλωττες.

Μπροστά στα διόλου εμβρόντητα μάτια όχι μόνο των κατοίκων της πόλης στην οποία εδρεύει, αλλά ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, το ΑΠΘ συνεχίζει τη μετατροπή του σε νησίδα εκτός τόπου, χρόνου και νόμου. Δεν ξέρω τι είναι πιο ανησυχητικό από δημοκρατική άποψη: το ότι συμβαίνουν όλα αυτά ή ότι φαντάζουν φυσιολογικά. Πρόκειται για μια ήττα της πολιτικής αλλά και των πολιτών. Της κοινής λογικής αλλά και του κοινού καλού.

Φουντώνει η άνοιξη, αχνοφέγγει το τέλος του πανδημικού τούνελ (αυτό δεν είναι "τελευταίο μίλι" αλλά είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα της αβεβαιότητας), να που ξεμυτίζουν, όλο και πιο ανοιχτά, όλο και πιο τολμηρά, εκείνα που παλιά ονομάζαμε "κορπορατιστικά αιτήματα", δηλαδή οι συντεχνίες. 

Κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε να λέμε τα σοβαρά για τη Δημοκρατία πράγματα χωρίς «ναι μεν αλλά». Αλλά και χωρίς να βλέπουμε τα πάντα ως ευκαιρία για επίθεση ή αντεπίθεση. Τα κυριακάτικα συμβάντα στην πλατεία Νέας Σμύρνης μάς δίνουν αυτή τη δυνατότητα. Ξεκάθαρα λοιπόν: δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, εξήγηση ή πιθανή παρεξήγηση για την άσκηση αστυνομικής βίας κατά πολιτών που δεν διαπράττουν αδικήματα.

Η πολιτική δεν είναι συζήτηση με τσάι στο σαλόνι, είναι διαπάλη. Αλλά διαπάλη στο πεδίο των πράξεων, των στόχων, των ιδεών, όχι της γενικής υποβάθμισης. Δεν αποτελούν όλα πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης. Εθνικά θέματα, παραβατικές συμπεριφορές που η Δικαιοσύνη ετοιμάζεται να διερευνήσει, οφείλουν να συζητούνται αλλιώς. Η χρήση των προσωπικών επιθέσεων, για γενικευμένο εκχυδαϊσμό είναι απαξίωση της δημοκρατίας. Προλαβαίνουμε να την αποφύγουμε;

Γιατί oι υπογράφοντες επιστολή για το ζήτημα του κρατουμένου Δ.Κουφοντίνα, απευθύνονται στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Δεν μπορεί να μην σκέφτηκαν ότι οποιαδήποτε σχετική ενέργεια θα βρισκόταν εκτός προεδρικών καθηκόντων και ρόλου. Φοβούμαι ότι οι υπογράφοντες επιχειρούν να την μετατρέψουν σε υπόλογο, για ενέργεια ή παράλειψη, ενώπιον του δικαστηρίου της κοινής γνώμης.

Η πρόσφατη πρόταση του Έλληνα Πρωθυπουργού για δημιουργία «πρότυπου πιστοποιητικού εμβολιασμού» είναι ενδιαφέρουσα, τόσο από υγειονομική/πρακτική όσο και από πολιτική/συμβολική άποψη. Ως τέτοια έγινε αποδεκτή από τα ευρωπαϊκά όργανα, που έσπευσαν να την εντάξουν στην ατζέντα των συζητήσεων στο ανώτατο επίπεδο, χωρίς ωστόσο να δεσμεύονται ή να προδικάζουν το αποτέλεσμα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που, εν μέσω και λόγω πανδημίας, η Εκκλησία όχι μόνο διαφωνεί με αποφάσεις της κυβέρνησης που την αφορούν αλλά και εξέφρασε απειθαρχία. Το ότι τελικά, υπό την πίεση των δικαστηρίων και του Πρωθυπουργού -όχι σύσσωμης της κυβέρνησης- έκανε μισό βήμα πίσω («όχι» στον αγιασμό των υδάτων, αλλά «ναι» στους πιστούς μέσα στις εκκλησίες), δεν αλλάζει την ουσία.

Με την απόφαση «Παπαχελά κατά Ελλάδας», που εκδόθηκε πολύ πρόσφατα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) καταδίκασε το ελληνικό Κράτος για «έλλειψη δράσης» (inaction), δηλαδή για αδυναμία να εκτελέσει το συνταγματικό του ρόλο. Καταδίκασε επίσης, όχι για πρώτη φορά, ένα ολόκληρο σύστημα, που τείνει, παρά την παρανομία του, να γίνει τρόπος ζωής.

Η πρωτόδικη διαδικασία για συγκεκριμένα εγκλήματα μελών της Χρυσής Αυγής, αλλά και για τον εν γένει τρόπο λειτουργίας της οργάνωσης, βαδίζει στο τέλος της. Με αποφάνσεις ξεκάθαρες, με διαδικασίες ακηλίδωτες και με μια γενική αίσθηση υπερίσχυσης της Δημοκρατίας.

Πολλή συζήτηση έγινε, μετά την έκδοση της ιστορικής απόφασης για τη Χρυσή Αυγή και το χαρακτηρισμό της ως εγκληματικής οργάνωσης, για το γεγονός ότι το κρίσιμο άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα περί «εγκληματικής οργάνωσης» δεν περιλαμβάνει πλέον πρόβλεψη για αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων. Το ζήτημα έχει μεγάλη πρακτική, πολιτική και συμβολική σημασία, αφού συνδέεται με το κατά πόσον θα μπορούσαν οι ενδεχομένως καταδικασθέντες να θέσουν υποψηφιότητα σε επερχόμενες εκλογές.

Είναι θεσμικά πολύ δυσάρεστο αλλά πολιτικά εξόχως αποκαλυπτικό ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να έχει πάρει τα οφειλόμενα μαθήματα από τον τρόπο που άσκησε, και λόγω αυτού έχασε, την εξουσία, εμβαθύνει,τη διάκριση ανάμεσα σε «άσκηση» της εξουσίας.