Φουντώνει η άνοιξη, αχνοφέγγει το τέλος του πανδημικού τούνελ (αυτό δεν είναι "τελευταίο μίλι" αλλά είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα της αβεβαιότητας), να που ξεμυτίζουν, όλο και πιο ανοιχτά, όλο και πιο τολμηρά, εκείνα που παλιά ονομάζαμε "κορπορατιστικά αιτήματα", δηλαδή οι συντεχνίες.
Οι δάσκαλοι, σήμερα, δεν αρκούνται που μπήκαν, με ειδική σειρά, στο εμβολιαστικό πρόγραμμα, αλλά ζητούν, μέσω της ομοσπονδίας τους, να έχουν λόγο επί του σκευάσματος με το οποίο θα εμβολιαστούν (και οι δάσκαλοι έχουν, ως γνωστόν, καλύτερη άποψη για τα εμβόλια από τους επιδημιολόγους).
Οι γιατροί, χθες, εναντιώθηκαν, δια του πανελληνίου συλλόγου τους, στην επίταξη, με το επιχείρημα ότι έπρεπε να γίνουν πολλά άλλα πρώτα (και οι γιατροί, ως γνωστόν, κάνουν καλύτερες πολιτικές σταθμίσεις από την Πολιτεία).
Οι φαρμακοποιοί, προχθές, ζήτησαν, δια του συνδικαλιστή προέδρου τους, μερίδιο για την παροχή self tests από τα φαρμακεία τους (και οι φαρμακοποιοί, ως γνωστόν, γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πόσο είχαν υποφέρει την εποχή της υπερσυνταγογράφησης και πόσο συνεχίζουν να υποφέρουν επί πανδημίας, αφού αναγκάστηκαν να μην κλείσουν, όπως άλλα τυχερά επαγγέλματα).
Οι έμποροι, αύριο, και οι επαγγελματίες του τουρισμού, μεθαύριο, ετοιμάζονται να θέσουν τους όρους τους και να "κινητοποιηθούν δυναμικά" εάν δεν πραγματοποιηθεί το άνοιγμα των τομέων τους στο χρόνο και με τον τρόπο που εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα από την κυβέρνηση ότι πρέπει να γίνει. Κι ασφαλώς ο κατάλογος δεν είναι εξαντλητικός, όπως εξάλλου και η ποικιλία των αιτημάτων, αλλά και των επαγγελμάτων.
Όλες αυτές οι εκδηλώσεις κάτι προασπίζονται, και μάλιστα κάτι απολύτως νόμιμο: Tα συμφέροντα κάποιου κλάδου, κάποιας κοινωνικής κατηγορίας, κάποιας περιοχής (αναμένεται η αντίδραση του συλλόγου κατοίκων Νέας Σμύρνης έναντι της απαράδεκτης στάσης του ιού να αναζωπυρωθεί λόγω άσκησης δημοκρατικών δικαιωμάτων).
Μόνο που το προασπίζονται αποσπασματικά, μονομερώς και, τελικά, σε βάρος του γενικού συμφέροντος. Εάν ισχύει ότι η πανδημία δεν κάνει διακρίσεις -κάτι που η κοινή λογική και, κυρίως, η κοινή εμπειρία, μας λένε ότι ισχύει- γιατί άραγε θα πρέπει να γίνουν διακρίσεις ή συγκρούσεις, γύρω από τον τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας; Γιατί τις προτεραιότητες, τα μέτρα, τις ενισχύσεις να πρέπει να τις επιβάλλει ο πιο φωνακλάς κι όχι εκείνος που έχει εκλεγεί από ολόκληρο το κοινωνικό σώμα γι' αυτό το σκοπό; Και γιατί λίγοι επαγγελματίες της διεκδίκησης να επιβάλουν τη δική τους οπτική στους χιλιάδες των επαγγελματιών του κάθε κλάδου που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους όσο πιο καλά γίνεται, χωρίς να θέλουν σώνει και καλά, μέσα στην καταιγίδα, να αντλήσουν πρόσκαιρο όφελος;
Η μία απάντηση θα μπορούσε να είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στο Κράτος, είτε αυτό είναι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ελληνική Πολιτεία, είτε η Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία, για να θυμηθούμε το δάσκαλό μας τον Τσάτσο. Η πρώτη τα πήγε μέχρις στιγμής ικανοποιητικά, στηρίζοντας με κάθε είδους μέτρα την οικονομική δραστηριότητα, και μάλιστα χωρίς προφανείς αδικίες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς τα χάλασε με τα εμβόλια, αλλά έσωσε την παρτίδα (όλων των χωρών) με το Ταμείο Ανάκαμψης. Άρα μάλλον ισχύει η άλλη απάντηση: H επιστροφή των επιδοματικών, αναγκαστικά, πολιτικών (αυτή είναι η μόνη "στήριξη" όταν σταματά η οικονομική δραστηριότητα), σε εποχή μεγάλης στενότητας και αβεβαιότητας, δεν ξύπνησε, και πάντως έφερε στο προσκήνιο, τα συντεχνιακά αντανακλαστικά. Ο σώζων εαυτόν, και την ομάδα του, σωθήτω.
Μόνο που έτσι δεν γίνεται δουλειά: Αντί για αναδιανομή και ισοκατανομή μέσω της επιστροφής του κράτους, που πλέον εμφανίζεται ως σανίδα σωτηρίας και για πολλούς πρώην νεοφιλελεύθερους, οδηγούμαστε στον κατακερματισμό, στην απώλεια πυξίδας, στην πάλη όχι των τάξεων αλλά των επιμέρους διατάξεων. Η εποχή, και η πανδημία, ζητούν ένωση δυνάμεων, κοινές λύσεις, διαμόρφωση γενικών αιτημάτων και βημάτων. Δεν είναι η ώρα για συντεχνιακές διεκδικήσεις, γιατί δεν είναι η ώρα για πολιτική οπισθοδρόμηση και οικονομική αναποτελεσματικότητα. Αρκετές απώλειες έχουμε ούτως ή άλλως, ας μην προστεθεί και μια ακόμη εστία άχρηστης και τεχνητής διαμάχης.
* Ο Κώστας Μποτόπουλος είναι συνταγματολόγος και πρώην ευρωβουλευτής
