Είναι θεσμικά πολύ δυσάρεστο αλλά πολιτικά εξόχως αποκαλυπτικό ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να έχει πάρει τα οφειλόμενα μαθήματα από τον τρόπο που άσκησε, και λόγω αυτού έχασε, την εξουσία, εμβαθύνει, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη διάκριση ανάμεσα σε «άσκηση» της εξουσίας, που είναι δήθεν ίδιον των «αστικών» κομμάτων, και «κατάληψή» της, που (θα έπρεπε να) είναι ο στόχος της απανταχού «Αριστεράς».
Στο στόμα του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην Πρωθυπουργού, η θέση ότι οι «αρμοί της εξουσίας» -σε κάποια άλλα καθεστώτα θα λέγαμε «το βαθύ κράτος»- είναι κάτι διαφορετικό από τις «κυβερνητικές θέσεις και τα υπουργεία» και ότι, τη «δεύτερη φορά», θα πρέπει –οι αρμοί- πάση θυσία να «ελεγχθούν», ηχεί σαν κάτι αυτονόητο. Στην πραγματικότητα, συνιστά αντιστροφή της έννοιας της αυτοκριτικής –«το βασικό μας λάθος ήταν ότι δεν ήμασταν ακόμα πιο αυταρχικοί»- και, κυρίως, διαστρέβλωση της λειτουργίας της δημοκρατίας.
Στην πραγματική, όχι τη λενινιστικού τύπου, δημοκρατία, το κράτος και οι θεσμοί του δεν είναι υπό κατάληψη: όποιος εκλέγεται έχει εντολή διαχείρισης, με επιλογές που του ανήκουν και τον χαρακτηρίζουν αλλά που δεν είναι ανέλεγκτες. Υπάρχουν ειδικοί θεσμοί, καλούμενοι αντίβαρα, που ρόλος τους, συνταγματικά απονεμημένος, κοινωνικά νομιμοποιημένος και πολιτικά απαραίτητος, είναι ακριβώς να ελέγχουν, και εν ανάγκη να περιστέλλουν, την εξουσία, την εκάστοτε κυβέρνηση. Οι θεσμοί αυτοί –η Δικαιοσύνη, οι Ανεξάρτητες Αρχές, ο Τύπος- όχι μόνο δεν επιτρέπεται να «καταληφθούν» ή να «ελεγχθούν» από το κυβερνών κόμμα ή από πρόσωπα και όργανα που ανήκουν στην εκτελεστική εξουσία αλλά, όποιοι το κάνουν, διαπράττουν «νόσφιση εξουσίας», που είναι, εκτός από πολιτικά καταδικαστέα πράξη και ποινικά κολάσιμο αδίκημα.
Τρία επιπλέον πράγματα, συνδεόμενα με τη συγκυρία, προκαλούν ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση. Οι δημοκρατικές διαστρεβλώσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και η υπέρ του συνηγορία του Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς δεν τους ξέφυγαν και διόλου τυχαία διατυπώθηκαν σε μια περίοδο κατά την οποία:
α) ένα στέλεχος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται, κάθε μέρα και με καινούργια αποδεικτικά στοιχεία, για παραβίαση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, έτσι ώστε τα λόγια προέδρου και Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργούν όχι απλώς ως κάλυψη του αλλά και ως ιδεολογική στήριξη της στάσης του,
β) διεθνώς «ακμάζει» η κάμψη των δημοκρατικών θεσμών και των θεσμικών αντιβάρων, με καταλυτικότερο παράδειγμα την κατάσταση στις ήκιστα λενινιστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι οποίες, ωστόσο, αν ακολουθήσουμε το συλλογισμό του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτελούν υπόδειγμα κατάληψης και ελέγχου των αρμών της εξουσίας,
γ) η σημερινή κυβέρνηση, όχι πάντα απολύτως αξιοκρατικά αλλά θεσμικά πολύ πιο ορθά, επιχειρεί να επαναφέρει τη λειτουργία του κράτους στο συνταγματικό της πλαίσιο, κάτι που η αξιωματική αντιπολίτευση μοιάζει όχι μόνο να της αρνείται αλλά και να το θεωρεί αρνητικό. Ειδικά η ονομαστική, για άλλη μια φορά, επίθεση στο Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, της ισχυρότερης και σημαντικότερης, και με ευρωπαϊκή βούλα, ανεξάρτητης Αρχής, μέσω της εκτός τόπου και χρόνου σύγκρισης του με πρόεδρο ιδιωτικής τράπεζας, αλλά και του εντελώς αντιθεσμικού χαρακτηρισμού του ως «μνημονιακού», μόνο στόχο έχουν να προκαλέσουν. Αλλά πετυχαίνουν το εντελώς αδύνατο: αποκαλύπτουν έλλειμμα κοινής λογικής και δημοκρατικής ευαισθησίας.
