Η μαρτυρία του κέντρου της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης είναι χαρακτηριστική: βοά. Οι άνθρωποι, όσοι έμειναν και θέλουν να δουλέψουν, και να δουν την πόλη τους να ανθεί, ζουν με τα ψέματα. Προφανώς και οι δύο πόλεις έχουν και τα καλά τους. Όμως λειτουργούν όπως ο προαυλισμός των κρατουμένων, και το επισκεπτήριό τους. Με άλλα λόγια: δεν φτάνουν.\r\n

Δεν είναι μόνο τα Εξάρχεια η πληγή της Αθήνας. Είναι όλο το κέντρο. Ο ζόφος αυτής της πελώριας περιοχής, το πανηγύρι της ακαλαισθησίας και της κακομοιριάς, μιας παρακμής που αναβλύζει σαν υγρασία από τους πόρους της πόλης, βρίσκεται παντού. Από την κακόγουστη πινακίδα και το άξεστο σουβλατζίδικο που χασκογελά κάπου στο «ιστορικό» κέντρο, μέχρι τα Τάγματα Εφόδου του Ρουβίκωνα και της Χρυσής Αυγής.

Μπορεί η μεγάλη πλειοψηφία να δώσει μία πολιτική λύση στα πράγματα στις επερχόμενες τριπλές εκλογές, τις ευρωπαϊκές, τις αυτοδιοικητικές και τις εθνικές, αλλά και πάλι το ποσοστό όσων επιμένουν να ακούν τους λαϊκιστές, όπως το ζόμπι ακούει το ένστικτό του, είναι πελώριο. Γιατί; Γιατί κανείς συνηθίζει στα πάντα. Συνηθίζει στην ασχήμια. Συνηθίζει ακόμη και στη βλακεία.

Τι σημαίνει αυτοέκδοση; Είναι ακριβή; Και πόσο «πληρώνει» εντέλει τον συγγραφέα που θα την επιλέξει; Υπάρχει πειρατεία στα βιβλία; Και πόσο στοιχίζει; Τι σημαίνει το «κατέβασμα» ενός βιβλίου; Ποιον πλήττει; Τον εκδότη ή έναν μεταφορέα χάρτου; Πόσοι άραγε πιστεύουν ότι η συγγραφή είναι δουλειά που πρέπει να αμείβεται; Και, τέλος, τι σχέση έχει ένας υδραυλικός, ένας καφές εσπρέσο και ένα μυθιστόρημα;

Πόσα χρήματα κερδίζει ένας συγγραφέας; Είναι αρκετά για να ζήσει, ή «για να ζήσει την οικογένειά του», όπως λέγαμε παλιά; Αυξάνουν οι αποδοχές του με την πάροδο του χρόνου, ή μήπως όχι; Και, αν όχι, γιατί; Εντέλει, αξίζει κανείς να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη συγγραφή, ή καλύτερα να μείνει σε ερασιτεχνικό επίπεδο, να τη βλέπει δηλαδή όπως οι περισσότεροι ομότεχνοί του σαν χόμπι;

Η ιστορία ενός όμορφου πλουμιστού παπαγάλου, κόκκινου, πράσινου και τα λοιπά, δεμένου με μια αλυσιδίτσα πάνω στον στύλο του σε ένα κατάστημα ψιλικών, που ήξερε να μιλά, να παίρνει μέρος σε διάφορες συζητήσεις και να λέει στον καθένα αυτό που υποτίθεται ότι έπρεπε να ακούσει. Η ιστορία του, και βέβαια το θλιβερό του τέλος.\r\n

Οι φωνές που ακούγονται μετά από κάθε μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα των ισλαμοφασιστών δεν πρόκειται να πάψουν να ακούγονται όποτε θα δίνεται η ευκαιρία. Άλλωστε, τα χτυπήματα των τρομοκρατών εκεί ακριβώς αποσκοπούν: σε μία κατάσταση χάους. Ούτε να ανατρέψουν με βόμβες σε κλαμπ τη Δύση θέλουν, ούτε να συνετίσουν τα σατιρικά περιοδικά. Κυρίως θέλουν να μιλούν για δαύτους οι πολιτισμένοι λαοί της Δύσης.

Η επικαιρότητα, όπως κάνει συνήθως, κρύβει την αλήθεια. Κρύβει αυτά που συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια και κάτω από τους τίτλους των ειδήσεων και την εκάστοτε ημερησία διάταξη. Σχεδόν τίποτε από όσα μονοπωλούν τις συζητήσεις στα φυσικά και στα διαδικτυακά καφενεία δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι μία — η εξής: σήμερα, πεθαίνουν σκυλιά στην Ελλάδα.

Σαράντα γυναίκες που εργάζονται στον χώρο του βιβλίου περιγράφουν στο Liberal την ημέρα τους: πώς κυλά ένα συνηθισμένο εικοσιτετράωρο. Ή, τι σημαίνει να δουλεύεις στα βιβλία, στην Ελλάδα, σήμερα. Και να 'σαι γυναίκα. Συγγραφείς και εκδότριες, μεταφράστριες και επιμελήτριες, σχεδιάστριες και τυπογράφοι, advance readers και bloggers, είναι όλες εδώ. Και, εντέλει, κρύβονται πίσω από σχεδόν κάθε βιβλίο που φτάνει στα χέρια μας.

Σαράντα γυναίκες που εργάζονται στον χώρο του βιβλίου περιγράφουν στο Liberal την ημέρα τους: πώς κυλά ένα συνηθισμένο εικοσιτετράωρο. Ή, τι σημαίνει να δουλεύεις στα βιβλία, στην Ελλάδα, σήμερα. Και να ’σαι γυναίκα. Συγγραφείς και εκδότριες, μεταφράστριες και επιμελήτριες, σχεδιάστριες και τυπογράφοι, advance readers και bloggers, είναι όλες εδώ. Και, εντέλει, κρύβονται πίσω από σχεδόν κάθε βιβλίο που φτάνει στα χέρια μας.

Σαράντα γυναίκες που εργάζονται στον χώρο του βιβλίου περιγράφουν στο Liberal την ημέρα τους: πώς κυλά ένα συνηθισμένο εικοσιτετράωρο. Ή, τι σημαίνει να δουλεύεις στα βιβλία, στην Ελλάδα, σήμερα. Και να ’σαι γυναίκα. Συγγραφείς και εκδότριες, μεταφράστριες και επιμελήτριες, σχεδιάστριες και τυπογράφοι, advance readers και bloggers, είναι όλες εδώ. Και, εντέλει, κρύβονται πίσω από σχεδόν κάθε βιβλίο που φτάνει στα χέρια μας.

Μία συζήτηση με τον συγγραφέα Βασίλη Παπαθεοδώρου, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου. Γιατί η λογοτεχνία είναι απαραίτητη για τα παιδιά; Τι είναι καλό και το κακό παιδικό βιβλίο; Τι θέλουν να διαβάζουν οι ίδιοι οι μικροί αναγνώστες; Από πότε και πώς πρέπει να αρχίσουν να διαβάζουν; Γιατί απομακρύνονται από την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων οι έφηβοι; Και πώς μπορεί να αλλάξει αυτό;

Αν κλείσουμε τον ήχο από το έργο «Οι Ημέρες και τα Πεπραγμένα τού ΣΥΡΙΖΑ», αν αφαιρέσουμε όσα λέγονται, αν βγάλουμε από μέσα όλη τη ρητορική, τη μεγαλοστομία, τις υποσχέσεις, τις απειλές, τον στόμφο και το προφορικό χάιδεμα των δυνάμει ψηφοφόρων του κόμματος, και αν εστιάσουμε μόνο σε όσα γίνονται, θα αποκαλυφθεί μπροστά μας ένα εντελώς διαφορετικό «έργο».\r\n\r\n

Οι άνθρωποι του βιβλίου που δουλεύουν από το σπίτι δουλεύουν όλη την ημέρα. Όποια άδεια πάρουν από τη δουλειά, την έχουν πάρει από τον εαυτό τους. Κάθε ώρα μακριά από τον υπολογιστή τους σημαίνει μία ώρα λιγότερη από το επόμενο deadline. Δεν ξέρουν τι πάει να πει Σαββατοκύριακο. Ή αργία. Ή Πάσχα. Δεν τα ξέρουν αυτά, παρά μόνο από φωτογραφίες και από φήμες.\r\n

Όλοι οι εκδοτικοί οίκοι, σε όλο τον κόσμο, απασχολούν πολύ περισσότερες γυναίκες από ό,τι άντρες, σε όλες τις θέσεις: από τους «αναγνώστες» (αυτούς που επιλέγουν τα βιβλία που θα εκδώσει ο οίκος) μέχρι τα μεγαλοστελέχη, και σε κάθε ενδιάμεση θέση. Διαφορετικά, τα βιβλία δεν θα ήταν όπως τα ξέρουμε. Και οι εκδοτικοί είναι επιχειρήσεις, χρειάζονται κέρδη, δεν υπάρχουν από χόμπι. Χρειάζονται ένα καλό προϊόν. Χρειάζονται βιβλία.

Τι δουλειά μπορεί να έχει ένα κείμενο για σκυλιά σε ένα πολιτικο-οικονομικό σάιτ; Την εξής: η κυνοφιλία είναι ένας από τους μη τυπικούς δείκτες ευμάρειας ενός κράτους. Όχι γιατί ισχύει ότι, όσο πιο ανεπτυγμένη είναι μία χώρα, τόσο πιο πολύ αγαπά και προστατεύει τα σκυλιά. Κάτι τέτοιο μπορεί και να μη μας ενδιέφερε άμεσα. Αλλά ακριβώς επειδή ισχύει το αντίστροφο.

Σαν καρφί στο μάτι της, τα σκίτσα και οι πολιτικές γελοιογραφίες του Αρκά στοιχίζουν στον ψυχικό εξοπλισμό της κυβερνώσας πουριτανικής Αριστεράς όσο δεκάδες κείμενα πολεμικής. Ο μέγιστος των Ελλήνων καλλιτεχνών του κόμικς έχει γίνει, από αγαπημένος της επαναστατημένης νεολαίας το πάλαι ποτέ, ένας «εχθρός του συστήματος». Και το Αριστερό σύστημα εχθρεύεται τη σάτιρα όσο τίποτε άλλο. Γιατί φανερώνει ποιο είναι στ’ αλήθεια.

Μικρά δημόσια έργα, χρηματοδοτημένα είτε από ιδιώτες είτε από τον Δήμο είτε από το κράτος, που τείνουν να καλλωπίσουν τη ζωή των πολιτών. Οι πόλεις σαν μέρη όπου μπορείς να υπερασπίσεις την ατομικότητά σου, αλλά και να κοινωνικοποιηθείς παράλληλα. Μέρη, και καταστάσεις, που φαντάζουν —και είναι— έξω από τα όρια της ελληνικής «συνήθειας».

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα, και τρεις ποιητές μας, ο Χάρης Βλαβιανός, ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος και η Μυρσίνη Γκανά, μας προτείνουν από ένα αγαπημένο τους ποίημα, προλογίζοντάς το. Διαβάστε λοιπόν τρία ποιήματα που ξεχωρίζουν το καθένα με τον τρόπο του: του Seamus Heaney («Του Γιώργου Σεφέρη στον Κάτω Κόσμο»), της Βισουάβα Σιμπόρσκα («Γάτα σε άδειο διαμέρισμα») και της Νίκης-Ρεβέκκας Παπαγεωργίου.

Εκατοντάδες χιλιάδες άντρες και γυναίκες που έχουν πλάκες τα ένσημα (τα παράσημα της σταδιοδρομίας τους), που έχουν μοχθήσει επί πολλά χρόνια στα θρανία και στα γραφεία, και που ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά, δεν έχουν πια δουλειά. Γιατί δεν υπάρχουν πια δουλειές. Σίγουρα όχι για την τάξη τους. Γιατί δεν υπάρχει πια μεσαία τάξη, δεν υπάρχει η τάξη που πλούτισε την Ελλάδα: αφανίστηκε.

Υπάρχει ένα κακό με την αρθρογραφία και την επιφυλλιδογραφία: τα θέματα με τα οποία μάς τροφοδοτεί η επικαιρότητα, μολονότι πολλά, παλιώνουν εύκολα. Για την ακρίβεια, όσο πιο πιπεράτο είναι ένα θέμα, και όσο πιο εμπορικό φαίνεται με μια πρώτη ματιά, τόσο πιο γρήγορα σκορπά στον άνεμο και φεύγει, σαν φύλλο που το παρασέρνει ο αέρας. Γιατί; Οι απαντήσεις στο κείμενο.

Καθώς η βεβαιότητα της εκλογικής ήττας τού ΣΥΡΙΖΑ αυξάνεται και μένει μόνο να καταγραφεί το μέγεθος της συντριβής του, οι επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου πασχίζουν να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί. Έτσι, χωρίζουν τους υπό απειλή εξαφάνισης ψηφοφόρους του κόμματος σε κατηγορίες (όπως οι βιολόγοι τα είδη των ζώων), για να τους προσεγγίσουν όπως θέλει ο καθένας από αυτούς.

Μία συζήτηση με τον συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή την έκδοση του νέου του μυθιστορήματος «Η κυρία που λυπάται» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Ο πρώην βουλευτής τού ΣΥΡΙΖΑ, και πλέον υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία, μιλά για τη λογοτεχνία, αλλά φυσικά και για την πολιτική. Και, όπως πάντα, μιλά με ειλικρίνεια και πάθος.\r\n

Συνηθίζοντας τη φθορά. Και κάνοντας ότι δεν υπάρχει, δεν φαίνεται, δεν «μυρίζει» και —κυρίως— ότι δεν αφορά εμάς. Ότι είναι κάτι ξένο. Από μία ξεφλουδισμένη κολόνα του Ηλεκτρικού, σε βαθμό που να είναι σε κοινή θέα πλέον ο οπλισμός της, μέχρι οτιδήποτε κι αν σκεφτεί κανείς. Συνηθίζοντας τη φθορά και μένοντας απαθείς απέναντί της: το δώρο της πενταετίας, που δεν έχει καν κλείσει ακόμη.