Το πρόγραμμα «Κανένα Παιδί Μόνο» δεν αποτελεί ένα σύνθημα δηλώνει στο liberal.gr η Ειρήνη Αγαπηδάκη, η οποία ορίσθηκε από τον πρωθυπουργό ως εθνική συντονίστρια στο μείζονος σημασίας θέμα των ασυνόδευτων ανήλικων προσφυγόπουλων που φτάνουν στην Ελλάδα. «Η Ελλάδα θα κάνει το ανθρωπιστικό της καθήκον» σημειώνει και προσθέτει ότι πρέπει και οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Η εικόνα που έχουν για το Προσφυγικό οι χώρες τής ΕΕ που δεν παίρνουν μέρος στην κοινή προσπάθεια επίλυσής του πηγάζει κυρίως από την Ελλάδα του 2015 και μετά. Οι πολίτες των χωρών που βρίσκονται μακριά από εμάς μαθαίνουν όσα μαθαίνουν για το θέμα κάτω από έναν μεγεθυντικό, παραμορφωτικό δημοσιογραφικό-πολιτικό φακό. Οι μεγάλες πλειοψηφίες. Αυτές που κερδίζουν εκλογές.

Μπορεί ένας βουλευτής να έχει άλλες απόψεις από αυτές του κόμματός του για μείζονα ζητήματα όπως αυτό του Μεταναστευτικού-Προσφυγικού, και —κυρίως— να τις «επικοινωνεί» δημόσια; Πόσο αγγίζουν και πόσο αμαυρώνουν την κυβέρνηση οι προσωπικές απόψεις βουλευτών της όταν έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις δικές της; Εντέλει, είναι οι κυβερνήσεις εφαλτήρια προσωπικής ανέλιξης πολιτευτών;

Μία συζήτηση με τη νηπιαγωγό, συγγραφέα και ιδρυτικό μέλος του Library4all, Ελένη Γερουλάνου. Ποιο είναι το έργο του Library4all, ποιον αναπληρώνει με την εθελοντική δράση του, πόσα σχολεία έχει βοηθήσει σε όλη την Ελλάδα, αλλά και αλλού, από το 2013 μέχρι σήμερα, και ποιος είναι ο ρόλος των σχολικών βιβλιοθηκών στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Πόσοι θα πάρουν το 1142 ενόψει της εφαρμογής του αντικαπνιστικού νόμου για να αναφέρουν παραβάσεις; Πόσοι θεωρούν αμάρτημα καθοσιώσεως το «κάρφωμα»; Πόσο διαφέρουμε από άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, πιο εθισμένους από εμάς στις καταγγελίες; Και τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με το παράνομο παρκάρισμα, τους καθαρούς δρόμους και τις «μαύρες» αμοιβές; Εντέλει: είμαστε κοινότητα, ή ζούμε απομονωμένοι;\r\n

Τελικά, είναι «καλό» ή «κακό» να ενθουσιάζεται κανείς με τις διεθνείς επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών; Είναι φυσιολογικό να μιλάμε για «ελληνικό DNA»; Μέχρι πού μπορεί, ή πρέπει, να φτάσει η «εθνική υπερηφάνεια»; Τι μας άφησε η επιτυχία τού Euro 2004; Πόσο τονώνεται το ηθικό ενός κουρασμένου λαού με μια επιτυχία σε ένα ματς;

Κατά πόσο συνιστά λόγο έξαλλων πανηγυρισμών η αποτροπή των επεισοδίων το βράδυ της Κυριακής του Πολυτεχνείου; Τι δείχνει αυτό; Ότι λύθηκε το πρόβλημα των Εξαρχείων και των κουκουλοφόρων που σπάνε και καίνε περιουσίες παίζοντας κλεφτοπόλεμο με τα ΜΑΤ, με αφορμή αυτή ή κάποιαν άλλη επέτειο; Ή μήπως ότι βρισκόμαστε, απλώς, στην αρχή του τέλους αυτής της θλιβερής ιστορίας;

Τι μπορεί να έχει περισσότερη σημασία από το γεγονός ότι ένα μωρό μερικών μηνών πεθαίνει από αφυδάτωση σε ένα hot spot; Η ανάπτυξη; Τα πλεονάσματα; Το σχήμα και το χρώμα του ουρανοξύστη στο Ελληνικό; Το αν θα ξεκινήσει δρομολόγια το Μετρό Θεσσαλονίκης με ή χωρίς τον σταθμό Βενιζέλου; Η ψήφος των αποδήμων; Το Macedonia the Great;

Τι πρέπει να διαβάζουμε; Πώς είναι καλύτερο να οργανώσουμε τις αγορές μας την περίοδο των Εορτών, εκείνη την εποχή του χρόνου δηλαδή που πουλιούνται τα περισσότερα βιβλία από κάθε άλλη; Υπάρχουν συγκεκριμένα βιβλία που οφείλουμε να έχουμε στη βιβλιοθήκη μας; Και ποια είναι αυτά; Ποιος είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο διαβάζει κανείς; Και τέλος: υπάρχει αστυνομία λογοτεχνίας;

Ποιους συμφέρουν οι αναταραχές στα πανεπιστήμια; Ποιοι καρπώνονται τα οφέλη από τις γενιές των «εξεγερμένων»; Πόσες και ποιες είναι οι διαφορές από τα σύγχρονα πανεπιστήμια, τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια του 21ου αιώνα, και από τα δικά μας, που δεκαετίες τώρα βρίσκονται στις χαμηλότερες θέσεις των διεθνών κατατάξεων παρά τις ατέλειωτες θυσίες των καθηγητών και των φοιτητών τους;

Τον τελευταίο καιρό έχει παρατηρηθεί μία καλά οργανωμένη προσπάθεια από διαφόρους «κύκλους» για να κολλήσει η ταμπέλα της «οπισθοδρομικής Δεξιάς» στη νέα κυβέρνηση, και μάλιστα ακριβώς με ευκαιρία τις ήσσονες προσπάθειες εξευρωπαϊσμού και εκσυγχρονισμού της χώρας, που παρουσιάζονται σαν «μπαμπούλας» και σαν «επιστροφή στο παρελθόν». Ο αντιευρωπαϊσμός της λαϊκιστικής Αριστεράς, και όχι μόνο, έχει πολλά πρόσωπα.

Το πλαίσιο τιμώρησης του βιασμού και της διακίνησης μεταναστών, μεταξύ άλλων, γίνεται αυστηρότερο με τις αλλαγές στον νέο Ποινικό Κώδικα. Ταυτόχρονα, επαναφέρεται η κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκευμάτων: πλέον, προβλέπεται φυλάκιση έως 2 χρόνια για όποιον κακόβουλα καθυβρίζει τον Θεό και για όποιον δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα.

Μία μεγάλη, εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη με τον Ηλία Γιαννουλόπουλο, βιβλιοπώλη που ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Σάμο, για το μεταναστατευτικό-προσφυγικό θέμα και την κατάσταση που επικρατεί στο νησί. Πόσοι ξένοι άνθρωποι ζουν μόνιμα εκεί και υπό ποίες συνθήκες. Πόσες ΜΚΟ δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Τι προβλήματα υπάρχουν και πώς αντιμετωπίζονται. Τι ζητούν οι κάτοικοι.\r\n\r\n

Μία συζήτηση με τον συγγραφέα Άρη Σφακιανάκη, με αφορμή το νέο του ιστορικό μυθιστόρημα, «Η σκιά του Κυβερνήτη», που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Κέδρος. Ένα βιβλίο που αναφέρεται και περιγράφει το σύντομο αλλά τόσο σημαντικό πέρασμα του Ιωάννη Καποδίστρια από την Ελλάδα, αφηγούμενο όλα τα περιστατικά από το 1827 μέχρι τη δολοφονία του, το 1831.

Σκέψεις για την πανηγυρική εκδήλωση που θα διεξαχθεί σήμερα το πρωί, στην Αίθουσα Γερουσίας του ελληνικού Κοινοβουλίου —εκδήλωση που θα τιμήσει με την παρουσία του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας—, για να κηρύξει την έναρξη των εργασιών της Επιτροπής «Ελλάδα 2021», ενόψει της προετοιμασίας της χώρας μας για την επέτειο της συμπλήρωσης 200 χρόνων από την Εθνική Παλιγγενεσία.

Από τα Κάστρα της Θεσσαλονίκης, κάτω από το Κάστρο της Πράγας. Επ’ ευκαιρία κάποιων γενεθλίων, μια μικρή περιήγηση στη συμπρωτεύουσα, στην Αθήνα και στα Εξάρχεια μιας άλλης εποχής, στα τυπογραφεία της Σόλωνος, στα βιβλία και στις εκδόσεις, στη δουλειά (και στην ακόμη περισσότερη δουλειά), στο Δυτικό Βερολίνο του Τείχους, και πάλι πίσω στη Θεσσαλονίκη των Αγανακτισμένων. \r\n

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνει κάτι αξιοπρόσεκτο και νέο, τόσο στα social media όσο, κατά ένα ποσοστό τουλάχιστον, και στην «πραγματική ζωή». Οι ίδιοι άνθρωποι που μέχρι λίγους μήνες πριν ήταν μια γροθιά απέναντι στην τότε κυβέρνηση, δεν μοιάζουν να είναι και πάλι μια γροθιά υπέρ της σημερινής. Τη στηρίζουν απολύτως μεν, αλλά ασκώντας της ταυτόχρονα και κριτική σε επιμέρους σημεία.\r\n

Τι μπορεί να συνδέει τον Λευκό Οίκο και το Σιδηρόκαστρο; Πόσο κοντά ή μακριά μας είναι το Τείχος του Ντόναλντ Τραμπ; Πού βρίσκεται αυτό το Τείχος; Πάνω σε ποιες καρδιές χτίζεται; Πόσο απέχει η Αμερική από το να γίνει ο νέος Τρίτος Κόσμος; Τι μαθαίνουμε στα παιδιά μας για την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και τις ευρωπαϊκές, πανανθρώπινες αξίες;

Μία συζήτηση με τη συγγραφέα και μεταφράστρια Χίλντα Παπαδημητρίου. Για τα βιβλία, για τα μπεστ-σέλερ, για τα αστυνομικά μυθιστορήματα (και την εγχώρια σκηνή της Αστυνομικής Λογοτεχνίας), για την επίδραση των social media στη διαμόρφωση γνώμης, για τις κρατικές επιχορηγήσεις από το υπουργείο Πολιτισμού, τους ηλεκτρονικούς αναγνώστες και τα e-books, τις ιδανικές ημέρες — και βέβαια για τις γάτες.

Αργά μεν αλλά σταθερά, ακόμη και στην Ορθόδοξη Ελλάδα -και ενώ έχουν ήδη ανακαταλάβει την Ευρώπη- κάνουν λίγο-πολύ αισθητή την παρουσία τους γιορτές όπως το Χαλογουίν, εντελώς ξένες προς τα δικά μας «ήθη και έθιμα». Είναι όμως έτσι; Και, αν πράγματι είναι τόσο ξένες, είναι «κακό» να τις κάνουμε και δικές μας; Εντέλει: πόσο κακή είναι η παγκοσμιοποίηση;

Μία σειρά συνεντεύξεων με Έλληνες επαγγελματίες που έφυγαν από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της Κρίσης. Σήμερα, μιλά στο Liberal ο Κωστής Πρασσάς, μηχανολόγος μηχανικός, που, μετά από μία δελεαστική πρόταση, αποφάσισε να φύγει από τη χώρα στα 43 του χρόνια για να μετεγκατασταθεί και να εργαστεί σε πολυεθνική εταιρία της Μαδρίτης, στην Ισπανία.\r\n\r\n

Μικρά, ανεπαίσθητα, τρεμάμενα βήματα της Ιστορίας: όταν οι ίδιες εικόνες επαναλαμβάνονται βήμα το βήμα, και όταν μέσα στο όλο σκηνικό δεν αλλάζουν παρά μονάχα κάποια ονόματα. Οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών απέναντι στην εγκατάσταση προσφύγων στα μέρη τους (αλλά και κέντρων απεξάρτησης, και χωματερών…) είναι πάντα ολόιδιες, σε κάθε χρόνο και σε κάθε τόπο.

Μία συζήτηση με τον Άγη Αθανασιάδη, έναν από τους πιο παλιούς μπλόγκερ βιβλίου στην Ελλάδα, και αυτόν με την πιο σταθερή παρουσία επί πολλά χρόνια. Τι συμβαίνει με την αγορά του βιβλίου στη χώρα μας, ποιοι και πόσοι διαβάζουν συστηματικά, ποια βιβλία ξεχωρίζουν, και τι πρόκειται να αλλάξει στο εκδοτικό τοπίο — και βέβαια πολλές προτάσεις ανάγνωσης.\r\n\r\n

Μία μεγάλη εφ’ όλης της ύλης συζήτηση με τον διευθυντή σύνταξης του περιοδικού δρόμου «σχεδία», Χρήστο Αλεφάντη. Πώς γίνεται κανείς άστεγος; Ποια είναι τα μεγαλύτερα θύματα της Κρίσης; Ποιος είναι ο ρόλος του περιοδικού και πόσοι εργάζονται σε αυτό; Και τι συμβαίνει στο καταπληκτικό «σχεδία home», στη συμβολή των οδών Κολοκοτρώνη και Νικίου;\r\n\r\n