Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Το καλό είναι ότι χάρηκα που δεν είχαμε επεισόδια προχθές στα Εξάρχεια. Το κακό είναι ότι έχω Twitter. Το θέμα με το Twitter είναι ότι δεν σου παρουσιάζει μόνο τις μινιόν αναρτήσεις των ανθρώπων που παρακολουθείς, αλλά και άλλες. Αυτό το πράγμα που λέγεται αλγόριθμος επιλέγει να σου δείχνει τι έχουν να πουν για μία σειρά από θέματα άνθρωποι που δεν ξέρεις, που δεν θέλεις να μάθεις και που, αν τα 'φερνε η τύχη να ναυαγήσετε και να βρεθείτε παρέα σε μία ατόλη, θα τους την παραχωρούσατε όλη για πάρτη τους και θα ξανοιγόσασταν ξανά στο πέλαγος.
Για να σας δώσω να καταλάβετε: ακολουθώ 85 λογαριασμούς όλους κι όλους, εκ των οποίων οι 20 μόνο είναι Ελλήνων (προσώπων και Μέσων). Οι άλλοι 65 είναι ξένοι εκδότες βιβλίων, περιοδικών και εφημερίδων. Παρά ταύτα, η timeline μου είναι γεμάτη με «ειδήσεις» και θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, γιατί αυτός ο αλγόριθμος έχει τη βαθιά πεποίθηση ότι οφείλω να γνωρίζω τα πάντα για την πατρίδα και να μην αποκόπτομαι από τα ελληνικά πράγματα: είναι εκεί για με προσέχει… Όταν μάλιστα συμβαίνει ένα γεγονός μεγάλης σημασίας, τα σχετικά tweet από Ελλάδα είναι στ' αλήθεια πολλά — και όλα τους ακάλεστα.
Έτσι, από την Κυριακή το απόγευμα και μετά, και μέχρι το μεσημέρι της Δευτέρας, διάβασα (με την άκρη-άκρη του ματιού μου) κάποιες εκατοντάδες σχολιάκια περί της συγκλονιστικής νίκης που καταγάγαμε επί των μπαχαλάκηδων, που τέτοια δεν ξαναγράφτηκε άλλη φορά στις δέλτους της ιστορίας, για τον απόλυτο εξευτελισμό των κουκουλοφόρων, για την πρωτοφανέρωτη ήττα που έφαγαν, για τη λαμπρή επιτυχία του επιχειρησιακού σχεδίου της αστυνομίας, για τη βούληση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη να καθαρίσει με το παρακράτος των Εξαρχείων κ.ο.κ.
Αν εξαιρέσουμε το τελευταίο —ο καλός υπουργός προφανώς και θέλει να πετύχει—, τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει, κατά την όχι και τόσο ταπεινή μου άποψη. Όλη η σχετική καυχησιολογία είναι επιεικώς αστεία. Για να είμαι ξεκάθαρος: έχει ακροδεξιά ουρά? και αυτιά. Και είναι το ετεροζυγωτό δίδυμο αδελφάκι της χαιρέκακης φιλοσυριζαϊκής σοσιαλμιντιακής φλυαρίας που μας έκανε να ξεράσουμε το γάλα της μάνας μας την τελευταία δεκαετία.
Λοιπόν, πολλές φορές στο παρελθόν ΔΕΝ είχαμε επεισόδια στα Εξάρχεια κατά την ημέρα του Πολυτεχνείου. Μάλιστα, τις περισσότερες από αυτές ΔΕΝ είχαμε. Ναι, έχει ξαναγίνει. Η αστυνομία δεν έγινε επιχειρησιακός Τιτάν από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε λειτουργούσε μέχρι τώρα υπό καθεστώς αυτοκτονικής παιδικής χαράς αλά Κλουζό. Προληπτικές συλλήψεις και ανεύρεση πολεμοφοδίων είχαμε επίσης ξανά στο παρελθόν. Μπορεί να μην είχαμε δρόνους, αλλά η κατάληψη από τους άνδρες των ΜΑΤ μίας ταράτσας γεμάτης μπουκάλια και κοτρόνες δεν συνιστά παράγοντα αναγκαίο και ικανό για να αποτρέψει μία καταστροφική μάχη, τουλάχιστον όχι a priori.
Θα μου πείτε ότι μειώνω την επιτυχία της ΕΛΑΣ μ' αυτά που λέω. Καθόλου. Ως κάτοικος των Εξαρχείων επί μία εικοσιπενταετία, θέλω όσο τίποτε άλλο να τα δω να γίνονται εκκλησία. Το εννοώ, το λέω κυριολεκτικά. Εδώ και πολύ καιρό έχει πάψει να με νοιάζει η «ιστορική απαίτηση» να διατηρήσει έναν κάποιο χαρακτήρα η Πλατεία. Μη σώσει. Είμαι άθεος από κούνια, αλλά προτιμώ να τη δω εποικισμένη από Άμις, Μορμόνους, φανατικούς εβραίους, μουρλούς Χάρε Κρίσνα και περιστρεφόμενους Σούφι δερβίσηδες, παρά να είναι στο χάλι που είναι. Πλην των χούλιγκαν, κανείς δεν έχει ανάγκη τον χουλιγκανισμό εκτός γηπέδων. (Για να μη μιλήσω για όλα τα άλλα: τις συμμορίες, το εμπόριο σπασμένων ναρκωτικών, το πτώμα του αναρχισμού που σέρνουν τα δικάβαλα παπάκια με τις κομμένες εξατμίσεις, την ιδεολογική γλίτσα, τον μασκαρεμένο πουριτανισμό και σεξισμό ή τον φανερότατο ματσίσμο των Εξαρχείων). Αλλά δεν θα αλλάξει — λυπάμαι που το μαθαίνετε από μένα. Και σίγουρα δεν θα αλλάξει μέσα σε ένα και σε δυο χρόνια, πόσο δε μάλλον «από το πρωί της 8ης Ιουλίου», όπως μάς έλεγαν σε κάτι νυχτερινές ανταποκρίσεις τους από το μέτωπο υποψήφιοι βουλευτές που δεν ξέρουν πού πάν' τα τέσσερα. Και δεν θα αλλάξει από την αστυνομία μόνο.
Οι πόλεις, οι γειτονιές, οι πλατείες, αλλάζουν όταν αλλάζει το κλίμα έξω από αυτές. Όταν δημιουργούνται τέτοιες συνθήκες που να καθιστούν ασύμφορη την προσκόλλησή τους στο όποιο φολκλόρ. Όταν υπάρχει, και μοιράζεται σε μεγάλες μερίδες δωρεάν, αισιοδοξία στους πολίτες. Και όταν —ω, ναι— υπάρχουν δουλειές και λεφτά. Αυτά τα πραγματάκια θέλουν δουλειά πολλή, και θέλουν υπομονή. Τα Εξάρχεια, ως έχουν, είναι προϊόν μιας κάποιας αναγκαιότητας που δεν σβήνει με ένα βρεγμένο σφουγγάρι. Είναι ανοησία ολκής να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο.
Κατ' αυτά, θα ξαναέχουμε δυστυχώς μεγάλης έκτασης επεισόδια εκεί, καν τώρα στα κοντά, καν πιο μετά, παρά τη βούληση του υπουργείου και του πανάξιου, όπως όλοι λένε, επικεφαλής του να τα εκμηδενίσει. Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να το ξέρεις και για να βγεις να το πεις αυτό. Όπως θα έχουμε και μία μακρά σειρά ακόμη από «παρεμβάσεις» (πόσο γελοία λέξη!) από Ρουβίκωνες και άλλους φασίστες. Είμαστε ακόμη στην αρχή-αρχή του τέλους, κι αυτό το ξέρει πρώτος απ' όλους ο υπουργός. Εξ ου και μια κάποια αυτοσυγκράτηση των τουιτερικώς και άνευ 0,60 € πανηγυριζόντων δεν βλάφτει. Βασικά, λάδι στη φωτιά ρίχνει. Λάδι στους φλεγόμενους κάδους της μικρής μας ιστορίας.
