Την περασμένη βδομάδα, δίκην αστείου, μαζεύτηκαν σε μια εκκλησία όλοι οι χτίστες, οι υδραυλικοί, οι ηλεκτρολόγοι, οι πλακάδες, οι ξυλουργοί και οι πωλητές ξενοδοχειακών επίπλων του νομού μας κι έκαναν μια μεγάλη δοξολογία προς τιμήν της Airbnb. Πλάκα δεν έχει; Πάνω που τους είχε γονατίσει η κρίση, πάνω που είχαν χρόνια να δουν μεγάλη οικοδομή κι έλεγαν το ψωμί ψωμάκι, ξαφνικά εμφανίστηκε η αγία Airbnb κι έγιναν περιζήτητοι.\r\n\r\n

Το 1982, νεαρός φοιτητής ήμουν, βρέθηκα άθελα μου μπροστά σ’ ένα πολύ διδακτικό περιστατικό για τον τρόπο λειτουργία του ελληνικού δημοσίου. Είχα επισκεφθεί έναν γνωστό μου που ήταν σύμβουλος υπουργού, όταν ξαφνικά εισέβαλε στο γραφείο ένας έξαλλος γενικός διευθυντής, ζητώντας τον λόγο για μια εξαγγελία που είχε κάνει ο υπουργός δίχως να έχει πάρει την γνώμη των υπηρεσιακών.

Ξέρω ότι οι κυβερνητικοί, βλέποντας κάθε βράδυ τα δελτία ειδήσεων όλων ανεξαιρέτως των καναλιών, σκίζουν τα καλοκαιρινά τους ιμάτια από την οργή τους. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι δυο βδομάδες μετά, η καταστροφή στο Μάτι συνεχίζει να μονοπωλεί το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον.

Το 2016 που είχε γίνει η ΣΥΡΙΖΑική κωλοτούμπα, είχε πέσει στις πλατείες μια ησυχία που όμοια της μόνο στην εκκλησία την ώρα της ανάγνωσης του Ευαγγελίου βρίσκεις. Σαν ο κόσμος να μην πίστευε αυτό που συνέβαινε γύρω του, σαν να μην μπορούσε να δεχτεί αυτή την διάψευση των ελπίδων του. Φέτος καλύτερα να μην σας περιγράψω τι γίνεται.

Συνήθως τα κοκόρια τα σφάζουν όταν θεμελιώνουν ένα κτίριο κι όχι λίγο πριν το κτίσμα σαρωθεί από την οργή των περιοίκων ή αυτοκατεδαφιστεί λόγω δομικών ατελειών. Αλλά έτσι ήταν πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα ‘κανε ανάποδα τα πράγματα, καθότι αντισυστημικό κόμμα. Τώρα θυσίασε τον υπουργό προστασίας(;) του πολίτη και τους αρχηγούς Πυροσβεστικής και ΕΛΑΣ, πιστεύοντας αφελώς ότι θα φτιασιδώσει το στραπατσαρισμένο και καρβουνιασμένο προφίλ του. Αμ δε.

Η τοποθέτηση του Κωστή Δήμτσα στην θέση του διοικητή του Αγίου Όρους, είναι μια ιστορία που μοιάζει με μπερδεμένο κουβάρι. Ένας βέρος Καραμανλικός δημοσιογράφος που βρίσκεται στο επιτελείο του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου, τοποθετήθηκε στην νευραλγική θέση του διοικητή της Αθωνικής Πολιτείας μετά από διακαή και πολύχρονη επιθυμία του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα.

Στην περίφημη ελληνική ταινία «ένας τρελός-τρελός πενηντάρης», αφού ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν καταφέρνει να χουφτώσει την πιτσιρίκα παριστάνοντας τον εικοσάρη, στο τέλος μονολογεί νικημένος «μέσα μου αισθάνομαι ογδόντα χρονών». Και η αρραβωνιαστικιά του από δίπλα αναφωνεί απελπισμένη, «τι κακό μ’ αυτό τον άνθρωπο, ποτέ δεν καταφέρνει ταιριάξει το μέσα του με το έξω του». Το ίδιο ακριβώς αναφωνούμε κι εμείς με την κυβέρνηση μας.

Ο δημοσιογράφος ασχολείται μ’ ένα θέμα, όσο πιστεύει ότι αυτό ενδιαφέρει το κοινό. Αν βλέπει ότι το θέμα μονοπωλεί την επικαιρότητα, τότε και η δική του ενασχόληση επικεντρώνεται αποκλειστικά σ’ αυτό. Ο πολιτικός πάλι, αν ένα θέμα τον ευνοεί το πηγαίνει ως την άκρη του. Κι αν πιστεύει ότι του κάνει ζημιά, προσπαθεί από την πρώτη στιγμή να το βγάλει από το κάδρο. Άρα, με την καταστροφή στο Μάτι τι θα κάνουμε;

Γίναμε μάρτυρες μιας βίαιης ενηλικίωσης και ωρίμανσης. Η κυβερνησούλα μας, μέσα σε τρεις μέρες διήνυσε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Τα τραγικά εικοσιτετράωρα που ακολούθησαν την καταστροφή, οι κυβερνητικοί μεταβλήθηκαν αποτόμως από αλαζονικοί γκιουλέκες που είχαν υψωμένο δάκτυλο, σε χαμηλοβλεπούσες ΣΥΡΙΖΑίες που κάθονται και εισπράττουν σφαλιάρες αδιαμαρτύρητα.

Θα σας θυμίσω μια χαρακτηριστική πρόσφατη ιστοριούλα, για να καταλάβετε πως τα ατυχήματα μαζί με τη λανθασμένη διαχείριση τους μετατρέπονται συχνά σε πολιτική ταφόπλακα αυτών που κατέχουν την εξουσία. Στις δημοτικές εκλογές του 2010, στον δήμο Αργυρούπολης-Ελληνικού εκλέχτηκε ένας ΣΥΡΙΖΑίος δήμαρχος, ο Χρήστος Γκορτζίδης.

Κάπως πρέπει να απαντήσει ο Τσίπρας στη χιονοστιβάδα αποκαλύψεων, καταγγελιών, οργής και επικρίσεων που τον παρασέρνει, σωστά; Αφού δεν κατέθεσε παραίτηση της κυβέρνησής του (που προφανώς θα σήμαινε τον ξαφνικό πολιτικό του θάνατο) θα πάει σε σαρωτικό ανασχηματισμό πριν την ΔΕΘ. Δεν μπορώ να αντιδράσω παρά με την φράση «θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι».

«Γκαντέμης», κατά καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη: «Αυτός που δεν έχει την τύχη με το μέρος του και προκαλεί κακοτυχία και στους άλλους. Άνθρωπος στον οποίον και τα πιο απίθανα μπορούν να συμβούν. Κακότυχος, γρουσούζης». Πως μου ‘ρθε τώρα αυτό το -άσχετο με τα καυτά ζητήματα της επικαιρότητας μας- εδάφιο του λεξικού; Έλα ντε, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…

Δεν θα πάψω να το λέω και να το γράφω. Δεν είναι αυτό ύφος ανθρώπων, που κατά την διάρκεια της κυβερνητικής τους θητείας κάηκαν ζωντανοί 80 άνθρωποι και μια ολόκληρη κωμόπολη μεταβλήθηκε σε κρανίου τόπο. Ακούω όλα τα επιχειρήματα τους, αναγνωρίζω δίκιο σε κάποια απ’ αυτά, αλλά το ύφος τους είναι άνω ποταμών. Μη παραδεκτό από έναν λαό που δεν χάνουν ευκαιρία να τον θυμώνουν.

Όσοι έχουμε τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό μικρόφωνο στα χέρια μας, την χθεσινή τραγική μέρα αντιμετωπίσαμε ένα φοβερό δίλημμα: Με το ξημέρωμα της μέρας και ενώ καταμετρούνταν ακόμα νεκροί και τραυματίες, ήταν σωστό να κάνουμε λόγο για ευθύνες; Να ψάξουμε πίσω από τα δραματικά γεγονότα όσα έγιναν ή δεν έγιναν, να ζητήσουμε –ίσως- παραιτήσεις υπευθύνων ή δεν ήταν η ώρα;

Χθες το μεσημέρι που άνοιξα την τηλεόραση μου, ένιωσα κι από μια άλλη πλευρά ότι είναι καλοκαίρι. Καθότι εγώ, τα καλοκαίρια τα ‘χω συνδέσει με τις πυρκαγιές. Θυμάμαι με σχεδόν τρυφερά συναισθήματα αυτά τα δημοσιογραφικά στερεότυπα που λέγαμε, όπως «κόλαση φωτιάς», «απουσία του κράτους», «κρανίου τόπος», τρέχοντας σε λαμπαδιασμένα βουνά και λαγκάδια, με τον οπερατέρ να εστιάζει στις φλόγες και στα πυροσβεστικά αεροσκάφη.

Προσωπικά πιστεύω ότι εκλογές θα γίνουν το φθινόπωρο, αλλά ας δεχτούμε και το σενάριο του Μαΐου του \\'19 ως υπόθεση εργασίας. Σ’ αυτή την περίπτωση, λένε, ένας φθινοπωρινός κυβερνητικός ανασχηματισμός πρέπει να θεωρείται δεδομένος. Θαύμα. Βρήκαμε θέμα ν’ ασχολούμαστε. Ποιος έρχεται, ποιος φεύγει, ποιος μετακινείται. Σαν να λέμε, έριξε ένας τρελός μια πέτρα στο πηγάδι και πέσανε τριάντα γνωστικοί να την βγάλουνε.

Το άκουσα από τον Κατρούγκαλο: Η εγκύκλιος Χουλιαράκη που βάζει μπροστά τον μηχανισμό περικοπής των συντάξεων, «είναι ένας αυτοματισμός της διοίκησης, που δεν πρέπει να συγχέεται με την πολιτική απόφαση που έχουμε εμείς.» Όπερ αντιλαμβάνομαι ότι ο Χουλιαράκης δεν είναι υπουργός, αλλά κάτι σαν προϊστάμενος-β’ κάποιου τμήματος του γενικού λογιστηρίου του κράτους.

Πέρασε από κει ο Περικλής, ο Δημοσθένης, ο Θεμιστοκλής, ο Αισχίνης και τόσοι άλλοι σπουδαίοι. Να μην περάσει δηλαδή κι ο Τσίπρας; Μίλησε από το βήμα της ο Κολοκοτρώνης στους μαθητές του βασιλικού γυμνασίου (η χωροφυλακή διέλυσε την συγκέντρωση), μίλησε ο Αντρέ Μαλρό κι ο Μακρόν, παραλίγο και ο Ομπάμα. Να μην βγάλει δηλαδή έναν κομματικό δεκάρικο κι ο Αλέξης; Γιατί, καλύτεροι ήταν οι άλλοι απ’ αυτόν;

Ρητορική η ερώτηση, αλλά αφού ο Κουρουμπλής αρέσκεται σε τέτοιες προσομοιώσεις για το Σκοπιανό, δικαιούμαι κι εγώ να ρωτήσω αντιστοίχως για τα ελληνορωσικά. Επίσης, θα απέλαυνε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής Ρώσους διπλωμάτες, τον οποίον ρήμαξαν το ‘80 οι Αμερικανοί να σαμποτάρει τους Ολυμπιακούς της Μόσχας και δεν υποχώρησε; Αλλά τι κάνω; Συγκρίνω τον Αλέξη μας με τον πρεσβύτερο Καραμανλή ή τον Ανδρέα;

Ομολογώ ότι το χθεσινό μου κείμενο για τον τουρισμό, είχε μια ανταπόκριση που δεν την περίμενα. Πήρα δεκάδες mails και τηλεφωνήματα από επαγγελματίες του χώρου, που δυστυχώς επιβεβαίωναν τις εμπειρικές μου παρατηρήσεις και μου έδωσαν πρόσθετα στοιχεία. Φαίνεται πως όσο κορυφώνεται η καλοκαιρινή περίοδος, τόσο διαφαίνεται ότι κάτι δεν πάει τελικά καλά στην φετινή τουριστική περίοδο.

Πάμε και φέτος για ρεκόρ στον τουρισμό, έτσι δεν λέει η Κουντουρά; Και μάλιστα ρεκόρ πάνω στο περυσινό που κι αυτό είχε σπάσει τα κοντέρ σε σχέση με το προπέρσινο. Κι όλοι λέμε «δόξα το θεό» που δουλεύει κάτι σ’ αυτό τον τόπο και φέρνει πλούτο. Έλα μου όμως που εγώ έχω ένα μερικά κακά χούγια: Γυρίζω εδώ κι εκεί, συγκρίνω, ρωτάω. Γι αυτό και αναρωτιέμαι: Είστε βέβαιοι πως πάμε για ρεκόρ το 2018;

Το Άγιο Όρος είναι μια μοναστική πολιτεία με βαθιά ιστορική, θρησκευτική και πολιτιστική σημασία, με μεγάλο έργο αλλά και πελώριες ανάγκες. Απευθύνεται σ’ ολόκληρη την Ορθοδοξία του πλανήτη, της οποίας άλλωστε αποτελεί την Κιβωτό. Κι όμως, υπολογίζεται ότι οι μισές συνολικές εισφορές προς το Περιβόλι της Παναγιάς προέρχονται μόνο από Ρώσους. «Από Ρώσους ή απ’ την Ρωσία;» θα ρωτήσετε. Καλό ερώτημα.

Έγραψα προχθές ένα κομμάτι με τίτλο τι είδα στην Κρήτη. Και τόλμησε χθες να μου απαντήσει ο Παύλος Πολάκης και μάλιστα σε προσωπικό τόνο και με έμμεση πρόσκληση για μονομαχία. Τον ενόχλησε φαίνεται που πήγα στις περιοχές του, στα Σφακιά, και κυρίως που έγραψα πως δεν βρήκα ούτε έναν άνθρωπο να μου μιλήσει ανοικτά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.\r\n\r\n

Τελικά από τις λίστες που θα έλυναν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, κατάφεραν με το ζόρι να βγάλουν 120 εκατομμύρια. Ούτε για να πληρωθούν οι καφέδες των ελεγκτών δεν φτάνουν. Για κείνες –καλέ- τις λίστες λέω, που περιείχαν την αφρόκρεμα των λαμογιών της χώρας, που η «αξιοποίηση» τους ήταν απλώς «θέμα πολιτικής βούλησης», που οι παλιοί τις «έκρυβαν στα συρτάρια» διότι ήταν γεμάτες με «δικούς τους» ανθρώπους.