Θα σας θυμίσω μια χαρακτηριστική πρόσφατη ιστοριούλα, για να καταλάβετε πως τα ατυχήματα μαζί με τη λανθασμένη διαχείριση τους μετατρέπονται συχνά σε πολιτική ταφόπλακα αυτών που κατέχουν την εξουσία. Στις δημοτικές εκλογές του 2010, στον δήμο Αργυρούπολης-Ελληνικού εκλέχτηκε ένας ΣΥΡΙΖΑίος δήμαρχος, ο Χρήστος Γκορτζίδης. Η ιστορία του είναι άκρως ενδιαφέρουσα και ενδεικτική.
Ήταν ένας από τους ελάχιστους δημοτικούς άρχοντες που εξέλεξε το '10 ο ΣΥΡΙΖΑ, που τότε άρχιζε την θυελλώδη πορεία του προς την εξουσία υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Χρ. Γκορτζίδης, δήμαρχος και γιος δημάρχου του μικρού Ελληνικού πριν την ενοποίηση του με τη διπλανή μεγαλύτερη Αργυρούπολη, εκλέχτηκε στον ενοποιημένο δήμο από σπόντα. Ο δήμος ήταν παγίως ΠΑΣΟΚοκρατούμενος, όμως το 2010 (που το ΠΑΣΟΚ πήγε γενικώς καλά, θυμηθείτε Καμίνη, Μπουτάρη, Σγουρό, κλπ) στον συγκεκριμένο δήμο κατέβηκε με τρεις διαφορετικούς συνδυασμούς. Ένας με επίσημο χρίσμα και δύο αντάρτες. Λογικό ήταν να αλληλοφαγωθούν και μέσα σ' ένα κρεσέντο ακραίου εμφυλίου να χάσουν.
Η τυχαία κατάληψη του φρουρίου στα νότια, διόλου δεν εμπόδισε τον ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίσει δεόντως και να μετατρέψει τον δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης σε στρατηγείο του στο λεκανοπέδιο. Ο Χρ. Γκορτζίδης διαφημίστηκε ως κορυφαία πανελλαδική φυσιογνωμία της ΣΥΡΙΖΑικής αριστεράς στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όταν ξεκίνησε η σκληρή αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, ο Γκορτζίδης διέπρεψε. Τον έβρισκες παντού, εκτός από τον δήμο. Στις συγκεντρώσεις, στις διαμαρτυρίες, στα Δεν-πληρώνω, στους αγανακτισμένους, στους αποκλεισμούς δρόμων, έξω απ' την ΔΕΗ για να μην κόβονται οι απλήρωτες παροχές, στην κλεισμένη ΕΡΤ, παντού.
Στον ίδιο τον δήμο, η αντιμνημονιακή ρητορεία έγινε επίσημη δημοτική πολιτική. Ο δήμαρχος κάλεσε μαγαζάτορες και πολίτες να μην πληρώσουν ΕΝΦΙΑ, υποσχόμενος νομική κάλυψη από τον δήμο. Έφτιαξε συνεργεία που παράνομα ξανασυνέδεαν το ρεύμα σε μαγαζιά που δεν το πλήρωναν και η ΔΕΗ το 'κοβε. Επειδή το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού είναι εφαπτόμενο με τον δήμο, ο Γκορτζίδης μεταβλήθηκε σε αιχμή του ΣΥΡΙΖΑικού δόρατος ενάντια στην επένδυση του Ελληνικού. Έφερε τον Τσίπρα, τον Μίκη, τις συλλογικότητες, διοργάνωνε συναυλίες, δενδροφυτεύσεις, έβαζε ελιές, πορτοκαλιές, μποστάνια και ό,τι άλλο σκεπτόταν η Κουμουνδούρου για να ματαιώσει την επένδυση. Σύνθημα του ήταν ''τα καζίνο δεν είναι ανάπτυξη'', ενώ παλιότερα είχε κάνει 60(!;!) μέρες απεργία πείνας εναντίον του σχεδίου Καλλικράτης με το εκπληκτικής σαφήνειας σύνθημα ''δήμοι για τον λαό κι όχι για το ΔΝΤ''. Όταν το '13, στο ΚΑΠΗ Αργυρούπολης, αγανακτισμένοι εγκλώβισαν πετροβολώντας τον τότε υπουργό Πεταλωτή με καμιά πενηνταριά συγκεντρωμένους, υπάλληλοι του δήμου έβγαιναν επωνύμως στα κανάλια και δικαιολογούσαν παντοιοτρόπως τους πολιορκητές. Γενικώς, ήταν ένας δήμος παράρτημα της Κουμουνδούρου.
Οι ίδιοι οι δημότες Αργυρούπολης-Ελληνικού, την περίοδο 2010-2014 είχαν καταλάβει ότι ο δήμαρχος τους ασχολείτο με οτιδήποτε άλλο εκτός από τους ίδιους. Όμως το γενικό πολιτικό κλίμα ήταν τόσο θυελλωδώς υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, που κανένας δεν σκεφτόταν την πιθανότητα να μην ξαναπέσει ο δήμος στα ίδια χέρια και στις επόμενες δημοτικές εκλογές . Η σιδηρά γροθιά του αντιμνημονιακού μετώπου, απλωμένη σ' όλη τη χώρα, μετέτρεπε κάθε σκέψη για ''αλλαγή'' στον δήμο, σε φρούδα φαντασίωση. Στην πραγματικότητα, κανένας δεν τολμούσε να μιλήσει, πολύ περισσότερο να σκεφτεί διάδοχη κατάσταση απ' αυτήν του Γκορτζίδη. Όλα έμοιαζαν νομοτελειακά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν από παντού, ήταν δυνατόν να φύγει από κει που ήταν ήδη εγκατεστημένος;
Κι όμως, έναν μόλις μήνα πριν τις εκλογές, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Σ' ένα μικρό λούνα-παρκ που είχε στηθεί σ' έναν δρόμο του δήμου έγινε ένα τραγικό ατύχημα. Το θυμούνται όλοι. Ένα δυνατό ρεύμα αέρα παρέσυρε έναν φουσκωτό κύλινδρο μέσα στον οποίον έπαιζαν δυο αδερφάκια, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί το αγοράκι και να τραυματιστεί το κοριτσάκι. Ο Γκορτζίδης που είχε δώσει στον ιδιοκτήτη του λούνα-παρκ προσωρινή άδεια λειτουργίας, λειτούργησε ακριβώς όπως θα λειτουργούσαν τέσσερα χρόνια αργότερα οι σύντροφοι του (υπουργοί πια) στο Μάτι. Εξαφανίστηκε από προσώπου γης για τρεις ολόκληρες μέρες ενώ τα ΜΜΕ βούιζαν για πιθανές ευθύνες του και όταν τελικά αποφάσισε να μιλήσει έριξε τις ευθύνες σε όλους τους άλλους εκτός από τον ίδιο: Στην ακραία δυνατή ριπή του αέρα, στους ιδιοκτήτες και τους εργαζόμενους στο λούνα-παρκ, στο ασαφές θεσμικό πλαίσιο της πολιτείας εξαιτίας της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ, στην έλλειψη ελεγκτικού προσωπικού και πόρων λόγω μνημονίων, αλλά πάντως όχι σ' αυτόν.
Ο κόσμος ήξερε ότι η δική του πραγματική ευθύνη ήταν ελάχιστη. Και το δυστύχημα, όσο τραγικό κι αν ήταν, δεν είχε την μαζικότητα άλλων περιστατικών. Είχε βέβαια ένα νεκρό παιδί, αλλά ένα. Αρκούσε μια κουβέντα καλοσύνης εκ μέρους του δημάρχου, μια γενική ανάληψη ευθύνης, μια συγνώμη προς τους γονείς και η πολιτική ζημιά του θα περιοριζόταν στο ελάχιστο. Αυτός όμως έκανε ακριβώς τα ανάποδα. Επέδειξε ολιγωρία, ευθυνοφοβία, αδιαφορία και εν τέλει αλαζονεία. Τότε συνέβη κάτι εκπληκτικό: Ξαφνικά, όλοι οι δημότες άρχισαν να βρίζουν τον δήμαρχο. Λες και όλοι είχαν προσωποποιήσει το ατύχημα, λες και όλοι είχαν μπει ξαφνικά στην θέση των γονιών των δυο παιδιών, ξέσπασαν με τρομακτική μανία εναντίον του Γκορτζίδη. Στις εκλογές που έγιναν σ' έναν μήνα, ο ΣΥΡΙΖΑ που έβγαλε μια Δούρου στην Περιφέρεια, παραλίγο έναν Σακελλαρίδη στον δήμο Αθηναίων, έχασε πανηγυρικά τον δήμο Αργυρούπολης-Ελληνικού μέσα από τα χέρια του.
Τι είχε συμβεί; Σοκαρίστηκαν τόσο πολύ οι δημότες με τον θάνατο ενός παιδιού, ώστε να εξοστρακίσουν τον Γκορτζίδη; Όχι βέβαια. Απλώς αυτό το δυστύχημα ήταν ο καταλύτης που άλλαξε την ποιοτική σύνθεση του εκλογικού σώματος. Ήταν το συμβάν που ξεκλείδωσε την σκέψη των ανθρώπων και απελευθέρωσε τα συναισθήματα και την γλώσσα τους. Όσα ανομολόγητα υπήρχαν συσσωρευμένα στο μυαλό καθενός από την εν γένει δράση του δημάρχου και που ως τότε έμοιαζαν αποσπασματικά και αναποτελεσματικά, μετουσιώθηκαν ξαφνικά σ' ένα κύμα που τον παρέσυρε. Ξαναγράφω αυτή την ιστορία, διότι βλέπω γύρω μου τα ίδια ακριβώς σημάδια μετά την καταστροφή στο Μάτι. Ο κόσμος ξαφνικά άρχισε να τους μισεί και να το δείχνει. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η πορεία τους θα είναι πανομοιότυπη μ' αυτή του πάλαι ποτέ προβεβλημένου και πανίσχυρου δημάρχου τους εκεί στα νότια.
Επιμύθιο: Μετά το δημοψήφισμα και την μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γκορτζίδης πήγε με τον Λαφαζάνη. Σήμερα συνεχίζει μόνος του να φωνάζει εναντίον της επένδυσης του Ελληνικού, με τους πρώην ΣΥΡΙΖΑίους συντρόφους του να τον έχουν γράψει στου διαόλου τα κατάστιχα. Δεν θέλουν ούτε να τον ξέρουν, ούτε να τον ακούνε. Σε λίγο καιρό βέβαια, θα βρεθούν ξανά όλοι μαζί, στα χωράφια της πολιτικής ανυπαρξίας.
