Πολλά έχουν δει τα μάτια μου (στον κόσμο των social media), μα αυτό (που έζησα χθες και προχθές) μου φέρνει τρόμο. Για ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι είχε γράψει τον στίχο ο Καββαδίας, για τον Μαραντόνα τον επιστρατεύω εγώ (ερήμην του συγχωρεμένου του ποιητή). Έγινε χθες ένας τρομακτικός χαμός στο fb, στο twitter και σε πάμπολλα σάιτς, με αφορμή όσα είπα στην εκπομπή μου «ΣΚ παρέα» στον ΣΚΑΙ για τον εκλιπόντα ποδοσφαιριστή και λαϊκό ήρωα.

Στις εκλογές του 2009, όταν ο Κώστας Καραμανλής ήταν σε αποδρομή λόγω κούρασης και Βατοπεδίου με τον Γιώργο Παπανδρέου να έρχεται καβάλα στο «λεφτά υπάρχουν», το απελπισμένο επικοινωνιακό επιτελείο της ΝΔ έψαχνε κάτι για να πιαστεί μήπως και γυρίσει το παιχνίδι. Βρήκε λοιπόν μια αποστροφή του Γιώργου σε ομιλία του προς την νεολαία ΠΑΣΟΚ που έλεγε «το δίλλημα είναι σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και η Ρηγίλλης πίστεψε ότι έπιασε το δέκα το καλό.

Ένα πράγμα να ξέρετε. Όσο θα πλησιάζουμε προς την λύση, όσο πιο κοντά θα έρχεται χρονικά ο ευεργετικός εμβολιασμός και τα ανακουφιστικά φάρμακα για τον κορονοϊό, τόσο οι ψεκασμένοι, οι αρνητές, αλλά και οι πολιτικοί καιροσκόποι της πανδημίας θα λυσσάνε. Όσο κοντύτερα θα μας πλησιάζει το τέλος του φόβου και της ανασφάλειας, τόσο θα αγριεύουν οι φωνές εκείνων που βρήκαν στον κορονοϊό τη χρυσή ευκαιρία  να βρουν έναν ρόλο ή να επανέλθουν στην εξουσία.

Κάθισα και διάβασα διεξοδικά την έκθεση Πισσαρίδη. Και μόλις έκλεισα τον ντοσιέ (την είχα τυπώσει για να κρατώ και σημειώσεις στα περιθώρια) σας εξομολογούμαι ότι έβαλα τα γέλια. Όχι διότι την βρήκα γελοία, ίσα-ίσα που είναι από τα σοβαρότερα και πιο συγκροτημένα κείμενα που έχω διαβάσει, αλλά διότι μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα δύο συν-Ελλήνων, ενός δεξιού και ενός αριστερού, που καθισμένοι στον καφενέ ρωτάνε μ' ένα στόμα: «Ποιος διάολο είναι αυτός ο Πισσαρίδης και τι θέλει απ' την ζωή μας;»

Υπάρχουν άνθρωποι ή ομάδες ανθρώπων, που τους κάνεις μισό καλό και (δίχως να το επιζητήσεις) σου εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους στο διηνεκές. Υπάρχουν κι άλλοι που ενώ τους κάνεις ενενήντα εννιά καλά, γίνονται αιώνιοι εχθροί σου επειδή δεν μπόρεσες να τους κάνεις και το εκατοστό. Μην το ψάχνετε, ο χαρακτήρας των ανθρώπων και των ομάδων, καθορίζει την πράξη τους.

Βδομάδα την βδομάδα, μήνα τον μήνα, ξεψαρώνουν. Ακούν κάθε μέρα με αγαλλίαση τον αριθμό των κρουσμάτων και των νεκρών, βλέπουν χαιρέκακα τα τηλεοπτικά πλάνα των έρημων πόλεων, παρακολουθούν χαμογελώντας τις εκκλήσεις των γιατρών έξω απ' τις εντατικές κι ενώ εξωτερικά κουνούν το κεφάλι τους γεμάτοι δήθεν στεναχώρια, μόλις βρεθούν αναμεταξύ τους και μακριά απ΄ την κοινή θέα τρίβουν τα χέρια τους. «Επιτέλους, ισοφαρίζουμε το Μάτι» σκέφτονται (και λένε).

Ελπίζω η άσχημη εξέλιξη της υγείας του αρχιεπισκόπου (στον οποίον εύχομαι περαστικά από βάθους καρδίας, καθότι τον έχω γνωρίσει και εκτιμήσει), να λειτουργήσει παιδευτικά για το πλήθος των πιστών. Το γράφω έτσι χωρίς φιοριτούρες και πολυπλόκαμους συλλογισμούς, διότι για ένα μεγάλο μέρος του ποιμνίου η περιοχή ανάμεσα στην αγνή πίστη και τις επιταγές της επιστήμης παραμένει θολή και ομιχλώδης. Δεν αναφέρομαι σε αρνητές και ψεκασμένους, αλλά σε απλούς κανονικούς ανθρώπους οι οποίοι –για να το πω κομψά- φοβούνται εξ ίσου και τον κορονοϊό και τον Θεό.

Εντάξει, αρκετά είπαμε όλοι για το ΚΚΕ, καταχάρηκε κι αυτό με την επαναστατική δράση του, απεφεύχθη λογικά και η διασπορά του ιού λόγω ελάχιστου κόσμου στο νταβαντούρι, το Πολυτεχνείο δημιούργησε εν τέλει μια κατάσταση win-win. Μόνο ο Σύριζα δεν κατάλαβε τι ακριβώς έκανε και με ποιον ήταν, αλλά αυτό είναι η συνήθης επιλογή του τον τελευταίο καιρό. Προσπαθώντας να είναι με όλους, καταφέρνει να μην είναι με κανέναν.

Τελικά πολύ φοβάμαι ότι όπως κατέληξε ο εορτασμός του Πολυτεχνείου, αυτοί που τελικά θα τρέχουν για καραντίνες και τεστ θα είναι μόνο οι αστυνομικοί. Διότι δυσκολότερο ήταν να κολλήσουν οι 200-300 διαδηλωτές που αποτόλμησαν να συγκεντρωθούν, παρά οι 5.000 αστυνομικοί που μαζεύτηκαν δίπλα-δίπλα για να τους απωθήσουν. Σε όλα τα βίντεο που παρακολούθησα, δεν είδα να υπάρχουν αποστάσεις ανάμεσα στους άνδρες των ΜΑΤ και λογικό ήταν.

Σαν άνθρωπος και ως πολιτικό ον, απεχθάνομαι τα άκρα. Δεν πιστεύω ότι η επικράτηση του ενός ακραίου με παράλληλη ισοπέδωση του απέναντι συναδέλφου του, προχωρά το άτομο ή την κοινωνία μπροστά με οποιονδήποτε τρόπο. Οι κοινωνίες προοδεύουν με συνθέσεις, συμβιβασμούς και με την επικράτηση των χρυσών μέσων όρων. Αυτά βέβαια αφήνουν ένθεν κακείθεν δυσαρεστημένους, αλλά σάματις οι αιματηρές νίκες δεν καταγράφουν το ίδιο αποτύπωμα;

Ότι κάποια στιγμή η κυβέρνηση θα αντιμετώπιζε πρόβλημα με την τριπλή κρίση που βρήκε μπροστά της ήταν ηλίου φαεινότερο. Και πολύ άντεξε, για να είμαστε ειλικρινείς. Πανδημία, οικονομική ύφεση, ελληνοτουρκικά, ανασφάλεια, πρωτοφανείς περιορισμοί, ε λογικό ήταν κάποια στιγμή να απαυδήσουν οι πολίτες και να τα βάλουν μ? αυτόν που κάθεται στο τιμόνι. Όχι ότι έχει πάθει ο Κυριάκος κάποια σοβαρή πολιτική ζημιά ως τώρα, αλλά τα σύννεφα μαζεύονται.

Η ανακοίνωση του εμβολίου της Pfizer περιέγραψε αυτομάτως και το χρονικό σύνορο της αντιπολιτευτικής επίθεσης του Σύριζα. Ο Αλέξης πρέπει μέχρι τις αρχές της άνοιξης που η βελόνα θα μπει στο μπράτσο του πρώτου Έλληνα, να έχει καλύψει όλο ή ένα μέρος της δημοσκοπικής διαφοράς που έχει με τον Κυριάκο. Συνεπώς, τους τρεις-τέσσερις μήνες που απομένουν ως τότε θα παίξει τα ρέστα του.

Δεν υιοθετώ, δεν αρνούμαι, δεν απορρίπτω, δεν συνυπογράφω. Απλώς μεταφέρω 4 mails. Διότι ο καθένας ξεχωριστά μπορεί να 'χει δίκιο, αλλά όλοι μαζί μπορεί να μην έχουν. Ενδέχεται όμως και να έχουν. Από την άλλη, διαβάζω τα χθεσινά 2.752 νέα κρούσματα, τους 297 διασωληνωμένους και τους 43 (!) θανάτους και αναρωτιέμαι: μήπως  επιχειρηματολογούμε πέραν του πρέποντος και πειθαρχούμε ολιγότερο του λογικού;

Για να μαι ειλικρινής, η μαντινάδα του Πολάκη εμένα μ' αρέσει. «Εμείς θα το γλεντίζομε / κι όπου το βγάλει η βράση / ή που θα σιάξει η δουλειά / ή που θα σιοχαλάσει.» Για τους εκτός Κρήτης, κάνω μια περιφραστική μετάφραση. «Εμείς θα το γλεντάμε / κι ότι βρέξει ας κατεβάσει / ή θα την φτιάξουμε την κατάσταση / ή θα την χαλάσουμε  τελείως.» Φυσικά, ήταν περιττά τα διαζευκτικά «ή». Η συγκεκριμένη «δουλειά» των φωτογραφιών μόνο για «σιοχάλασμα» ήταν ικανή.

Πάνω από ένα εκατομμύριο sms για άθληση στάλθηκαν στο 13033 την Κυριακή το βράδυ, μετά τις εννιά το βράδυ. Λογικά η Ελλάδα θα 'πρεπε να κερδίσει στους Ολυμπιακούς αγώνες τα μισά τουλάχιστον μετάλλια, αλλά δυστυχώς οι αγώνες όλο αναβάλλονται λόγω πανδημίας. Επίσης ο Σύριζα κατακεραύνωσε την ελληνική κυβέρνηση επειδή χάλασε η πανευρωπαϊκή πλατφόρμα τηλε-εκπαίδευσης. Άσχετα αυτά τα δυο, θα πείτε. Αμ δεν είναι άσχετα. Έχουμε σαλτάρει ομαδικώς και η τρέλα χτυπά κατά βούληση, ανάλογα με την προδιάθεση του καθενός μας.

Το πράγμα είναι απλό. Δεν κουράστηκε μόνο ο κόσμος να μπαινοβγαίνει σε καραντίνες ή να φορά μάσκες. Δεν κουράστηκαν μόνο οι μαγαζάτορες να ανοιγοκλείνουν τα μαγαζιά τους κάθε τρίμηνο. Δεν κουράστηκαν μόνο οι λογιστές να κάνουν δηλώσεις στο κράτος για βοήθεια στους πελάτες τους. Δεν κουράστηκε μόνο η κυβέρνηση να εφευρίσκει τρόπους επιβίωσης των εργαζομένων και των επιχειρήσεων. Κουράστηκε και ο Σύριζα να βλέπει τον κόσμο να παραμένει δίπλα στον Κυριάκο.

Ως κοινωνία παίζουμε κομματικό μποξ χρησιμοποιώντας τον κορονοϊό ως πρόσχημα και μέσον. Δεν λέω, ο κομματικός τσακωμός έχει το χάζι του αλλά οι στιγμές είναι πολύ σοβαρές για παιχνιδάκια. Η κάλπη απέχει ακόμα δυόμισι χρόνια και καλό θα είναι να φτάσουμε ως αυτήν ζωντανοί. Οι 26 χθεσινοί νεκροί, ενδέχεται πριν είκοσι μέρες να τσακώνονταν για τον Κυριάκο ή τον Τσίπρα, σήμερα όμως δεν μπορούμε να τους ακούσουμε να επιχειρηματολογούν δυστυχώς.

Και πήρε που λέτε ο παπάς καμιά πενηνταριά άτομα από την ενορία του στην Νάξο, τα' βαλε στο καράβι, τα πέρασε Αθήνα, στο Σύνταγμα επιβιβάστηκαν πεντέξι ακόμα στο πούλμαν, πέρασαν καταχαρούμενοι την Πελοπόννησο , έφτασαν Νεάπολη με στάση στο Ναύπλιο και αλλού για φαγητό και καφέ, μπήκαν στο πλοίο, βγήκαν Κύθηρα και πήγαν στην Παναγία την Μυρτιδιώτισσα για προσκύνημα. Μόλις γύρισαν Νάξο από την τριήμερη ωραιότατη εκδρομούλα τους, άρχισαν να αρρωσταίνουν.

Αν νομίζει κανείς ότι το μεγαλύτερο πολιτικό πρόβλημα του Μητσοτάκη είναι ο Τσίπρας, τότε είναι βαθιά νυχτωμένος. Ο Μητσοτάκης έχει πολλά χρόνια ακόμα μπροστά του στην εξουσία και ο Τσίπρας πολλά χρόνια ακόμα στην αντιπολίτευση. Στο ενδιάμεσο βέβαια αυτών των διαστημάτων υπάρχουν εκλογές και μάλιστα διπλές, όμως τίποτα δεν δείχνει ότι αυτές μπορούν να ανατρέψουν τα σημερινά πολιτικά και δημοσκοπικά δεδομένα. Άλλο είναι το πρόβλημα του Κυριάκου.

Η αληθινή πολιτική μάχη στην χώρα ξεκινά τώρα. Τώρα που τα πολλαπλά προβλήματα φτάνουν στο ανώτατο σημείο τους, τώρα που οι προοπτικές της οικονομίας διαγράφονται μαύρες για τους επόμενους μήνες, τώρα που η κούραση και η απογοήτευση αρχίζουν να κυριεύουν τους ανθρώπους. Μπορεί να μην μοιάζει πολύ ηθικό, είναι όμως απολύτως λογικό και αναμενόμενο να εκδηλωθεί τώρα η χειμερινή επίθεση του Τσίπρα.

Στις εκλογές του 1993 ο Στέφανος Μάνος είχε κατηγορηθεί ότι σκόπευε να κλείσει τον «Ευαγγελισμό» διότι -έλεγαν- κόστιζε πολλά στο κράτος. Χιλιάδες γιατροί και υγειονομικοί έτρεξαν στην κάλπη του Ανδρέα, αν η Δεξιά άρχιζε να κλείνει τα κρατικά νοσοκομεία τι θα απογίνονταν κι αυτοί και το ΕΣΥ; Δικαίως το σκέφτονταν, απλώς ο Μάνος ποτέ δεν είπε τέτοιο πράγμα, ούτε υπήρξε πολιτικός στην Ελλάδα που θα σκεφτόταν την πελώρια ανοησία να κλείσει τον «Ευαγγελισμό»...

Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν ο οποίος διατείνεται ευθέως ότι διαφωνεί με την μάσκα και ότι συνειδητά δεν την φοράει. Όλοι όσοι ξέρω, μου λένε ότι βάζουν μάσκα. Μα τότε, πως διάολο βλέπω εγώ μερικούς στον δρόμο και σε μαγαζιά με την φάτσα φόρα παρτίδα, δίχως να ανησυχούν μήτε για κορονοϊούς, μήτε για πρόστιμα, μήτε για την κατακραυγή των υπολοίπων; Μήπως όλοι οι αντιρρησίες συγκεντρώθηκαν μακριά απ΄ τις παρέες μου;

Άνθρωπος που εκτιμώ και αγαπώ, καθηγητής το επάγγελμα, με πήρε τηλέφωνο για την γιορτή μου και μετά τις ευχές μου το μπουμπούνισε. «Τώρα τελευταία πάντως, μας στεναχωρείς». Μεταξύ μας, άλλο ήθελε να πει αλλά το εξέφρασε ευγενικά. Αναφερόταν σε δυο ή τρία κείμενα που έγραψα πρόσφατα στην στήλη για τους εκπαιδευτικούς, για την ΟΛΜΕ, για τις καταλήψεις, για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, για όλα τέλος πάντων τα ζητήματα που έφεραν τα σχολεία και τους δασκάλους τους στην επικαιρότητα. 

Πόσο αστείο ακούστηκε, λοιπόν, αυτό το «ο πρώτος νόμος που θα καταργήσουμε την δεύτερη φορά (αριστερά) θα είναι ο πτωχευτικός». Και πόσο χαζά επιθετικός ήταν ο τόνος του Αλέξη την ώρα που εκστόμιζε την φράση με δήθεν πάθος από το βήμα της Βουλής. Τον κοίταζα κι έλεγα μέσα μου «τώρα θα βάλει τα γέλια», σαν κάποιον που λέει ανέκδοτο και γελά μόνος του πριν το ολοκληρώσει. Και πόσο θλιβερό ήταν το βεβιασμένο χειροκρότημα των βουλευτών του στο δήθεν ξέσπασμα του. Οπερέτα.