Πολλά έχουν δει τα μάτια μου (στον κόσμο των social media), μα αυτό (που έζησα χθες και προχθές) μου φέρνει τρόμο. Για ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι είχε γράψει τον στίχο ο Καββαδίας, για τον Μαραντόνα τον επιστρατεύω εγώ (ερήμην του συγχωρεμένου του ποιητή). Έγινε χθες ένας τρομακτικός χαμός στο fb, στο twitter και σε πάμπολλα σάιτς, με αφορμή όσα είπα στην εκπομπή μου «ΣΚ παρέα» στον ΣΚΑΙ για τον εκλιπόντα ποδοσφαιριστή και λαϊκό ήρωα.
Τι διάολο είπα κι έγινε τέτοιος πάταγος; Με δυο λόγια, ότι ο Μαραντόνα έκανε φοβερά πράγματα στο γήπεδο, αλλά να με συμπαθάτε, ήταν μια γελοία προσωπικότητα. Και εσχίσθη αίφνης το καταπέτασμα του ναού (κατά την Καινή Διαθήκη) και από το ρήγμα που επροκάλεσαν τα ασεβέστατα λόγια μου ενεφανίσθησαν μιλιούνια οι Μαραντονο-χωροφύλακες, οι οποίοι ως εντεταλμένοι εκδικητές της παγκόσμιας (προοδευτικής πρωτίστως) φίλαθλης κοινότητας όρμησαν κατά πάνω μου να με κατασπαράξουν.
Σιγά ωρέ παλικαρόπουλα, κάντε λίγο κράττει στην οργή σας. Τι εννοείτε δηλαδή μ' αυτά τα καταιγιστικά που γράφετε εναντίον μου; Ότι δεν δικαιούμαι να έχω άποψη για τον Μαραντόνα και τον κάθε Μαραντόνα; Ή μήπως ότι δικαιούμαι, αλλά μόνο αν η άποψη μου είναι ίδια με την δική σας; Ή ίσως ότι δεν δικαιούμαι καν να λέω την γνώμη μου, έστω κι αν αυτό γίνεται ευθαρσώς και με την μούρη μου φόρα παρτίδα στην οθόνη, όχι ανωνύμως και με ψευδώνυμο στα social σαν τους περισσότερους από σας; Για σοβαρευτείτε σας παρακαλώ. Κι αν δεν σοβαρευτείτε, κρατηθείτε γιατί γίνεστε βαρετοί και αστείοι.
Ο Μαραντόνα ήταν ένας μεγάλος παίχτης. Θέλετε ο μεγαλύτερος που πέρασε ποτέ; Να μην σας χαλάσω το χατίρι πατριώτες, ναι ήταν ο μεγαλύτερος, ο τρισμέγιστος βιρτουόζος της μπάλας. Αλλά μην μου βάζετε το μαχαίρι στον λαιμό για να εκθειάσω τον χαρακτήρα και την εν γένει προσωπικότητα του, διότι θα σας στεναχωρήσω. Και μη μου λέτε (οι ευφυείς εξ υμών) πως δεν κατανοώ τους κοινωνικοπολιτικούς συμβολισμούς που σέρνει πίσω της η ιδιόμορφη και αντισυμβατική πορεία του Μαραντόνα, διότι εγώ μια χαρά τους αντιλαμβάνομαι τους συμβολισμούς. Εσείς το' χετε πάρει λάθος, για να τους προσαρμόσετε στον δικό σας ακατανόητο φανατισμό ή στις πολιτικές σας ιδεοληψίες. Καθότι, αν ο κόσμος αυτός δεν σας αρέσει και τον θέλετε δικαιότερο και σωστότερο (και μπράβο σας), δεν είναι κάτι τύποι σαν τον Μαραντόνα που θα τον αλλάξουν και θα τον βελτιώσουν. Μάλλον τον διαιωνίζουν με τον τρόπο που ζουν και δρουν.
Τέλος πάντων και για να μην πολυλογώ, μέσα στα γήπεδα ο Ντιέγκο έκανε μαγικά πράγματα, αλλά έξω απ' αυτά ήταν άστα να πάνε. Κοκαΐνες, εξαρτήσεις, ντοπαρίσματα, ανεξέλεγκτοι θυμοί, ασυνάρτητη συμπεριφορά, ξυλοδαρμοί γυναικών με τις οποίες σχετιζόταν, πεντέξι παιδιά εδώ κι εκεί που ουδέποτε αναγνώρισε ή βοήθησε, ε μην τρελαθούμε κιόλας που θα τον δοξάσουμε. Το παλικάρι είχε πρόβλημα και μη μου διαφημίζετε την «αυτοκαταστροφικότητα» του ως αντιμικροαστικό προσόν του, διότι αν το παιδί σας είναι αυτοκαταστροφικό θα τρέχατε σε ειδικούς για να το βοηθήσετε, δεν θα χαιρόσασταν ούτε θα κομπάζατε.
Θα μου πείτε ότι ήταν ο αγαπημένος παίχτης της φτωχολογιάς, ότι ξεκίνησε απ' τις αλάνες κι έφτασε στην κορυφή του ποδοσφαιρικού Ολύμπου, ότι πήρε την ταπεινή Νάπολη του υπανάπτυκτου ιταλικού νότου και την έτριψε στην μούρη του πλούσιου βορρά και ότι γενικώς λειτουργούσε σαν αντάρτης έξω από τους κατεστημένους κανόνες. Προφανώς κάτι είχε πετύχει ο Ντιέγκο, αλλιώς δεν θα τον μνημονεύαμε καν. Αλλά με μέτρο παλικάρια μου και με ειδικό βάρος που πρέπει στον καθέναν. Εδώ έφτασαν να περιγράφουν ως αντισυμβατικότητα ακόμα και το γκολ που έβαλε με το χέρι στην Αγγλία. Ποιοι; Αυτοί που αν δουν να μπαίνει γκολ στα δίχτυα της δικής τους ομάδας από χέρι αντιπάλου, θα τον φάνε ζωντανό και τον διαιτητή και το χορτάρι του γηπέδου.
Εντάξει, ήταν ο αγαπημένος της φτωχολογιάς ο Μαραντόνα, άλλωστε φάνηκε και στον λαϊκό θρήνο που ξέσπασε μετά τον θάνατο του. Εγώ δεν αμφισβητώ γεγονότα, ούτε αφαιρώ από κανέναν το δικαίωμα να έχει όποιο είδωλο και πρότυπο γουστάρει. Σέβομαι την φτωχολογιά, επιτρέψτε μου όμως να βάζω σε ακριβοδίκαιη ζυγαριά αυτόν που αγάπησε τόσο παθιασμένα. Επιτρέψτε μου επίσης να θεωρώ την αντισυμβατικότητα του Ντιέγκο υπερβολικά διαφημισμένη και για πολιτικούς λόγους. Τι να κάνουμε τώρα; Να μην το πω;
Και μη με κατακεραυνώνετε επειδή ο Ντιέγκο ήταν φίλος του Φιντέλ Κάστρο και είχε χτυπήσει τατουάζ τον Τσε Γκεβάρα στο μπράτσο του, γιατί αυτά είναι σαχλαμάρες. Όποιος είναι κοινωνικός επαναστάτης δεν δέρνει την γυναίκα του μόλις γυρίσει σπίτι του και όποιος αγαπά τις ιδέες του Τσε Γκεβάρα δεν ηχογραφεί τις Ναπολιτάνες κοπελίτσες με τις οποίες κάνει σεξ κι έπειτα βάζει τις μαγνητοταινίες στα μεγάφωνα των αποδυτηρίων για να σπάσει πλάκα η ομάδα στις προπονήσεις της. Άντε μπράβο.
