Στις εκλογές του 2009, όταν ο Κώστας Καραμανλής ήταν σε αποδρομή λόγω κούρασης και Βατοπεδίου με τον Γιώργο Παπανδρέου να έρχεται καβάλα στο «λεφτά υπάρχουν», το απελπισμένο επικοινωνιακό επιτελείο της ΝΔ έψαχνε κάτι για να πιαστεί μήπως και γυρίσει το παιχνίδι. Βρήκε λοιπόν μια αποστροφή του Γιώργου σε ομιλία του προς την νεολαία ΠΑΣΟΚ που έλεγε «το δίλλημα είναι σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και η Ρηγίλλης πίστεψε ότι έπιασε το δέκα το καλό.
Το μετέτρεψαν λοιπόν σε κεντρικό σημείο αντιπαράθεσης της προεκλογικής περιόδου. Ο Καραμανλής στις συγκεντρώσεις έλεγε ότι προσβάλλουν βάναυσα μια εκλεγμένη κυβέρνηση λέγοντας ότι εκπροσωπεί την βαρβαρότητα, τα στελέχη της ΝΔ προκαλούσαν τους ΠΑΣΟΚους στα τηλεοπτικά παράθυρα να πουν ευθέως αν «είναι βάρβαροι όσοι δεν ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ», οι δεξιές εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδα του τύπου «πας μη ΠΑΣΟΚος βάρβαρος», μέχρι που ορισμένοι πρωτοκλασάτοι Νεοδημοκράτες τρόλαραν τους αντιπάλους τους φωνάζοντας «αγκαούγκαγκα, είμαστε οι βάρβαροι με τα ρόπαλα στα χέρια».
Αυτή η πλάκα κράτησε καμιά βδομάδα μέσα στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου, με του ΠΑΣΟΚους να λένε τι θα κάνουν όταν έρθουν στην κυβέρνηση και τους Νεοδημοκράτες να επιμένουν ότι το μέγιστο ζήτημα που απασχολούσε τον ελληνικό λαό ήταν το «πας μη Γιωργακικός, βάρβαρος». Κι αφού πέρασαν κάμποσες μέρες, διάβασαν στην Ρηγίλλης τις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις και κατάλαβαν ότι η προσπάθεια τους είχε μηδενική αποδοχή από τον κόσμο. Είτε διότι οι πολίτες δεν καταλάβαιναν τι ήθελαν να πουν οι Νεοδημοκράτες, είτε διότι ήταν ολοφάνερο ότι επρόκειτο για έναν τεχνητό και κατασκευασμένο καυγά, άρα πλήρως αδιάφορο.
Η στρατηγική της «βαρβαρότητας» εγκαταλείφθηκε τότε εσπευσμένως και έψαξαν να βρουν κάτι άλλο πιο πιστευτό για να χτυπήσουν τον Παπανδρέου, θυμήθηκα όμως την ιστοριούλα αυτή με αφορμή τις δηλώσεις Γεραπετρίτη περί ΜΕΘ και θανάτων. Τέσσερις μέρες τώρα παρακολουθούμε ένα πανομοιότυπο έργο που έχει ανέβει από τον Σύριζα, δίχως οι σκηνοθέτες του να αντιλαμβάνονται ότι ακόμα και η διαστρέβλωση έχει ανάγκη μιας κάποιας λογικοφάνειας για να αποδώσει καρπούς.
Όταν και η Κουτσή Μαρία έχει αντιληφθεί την ουσία των λόγων του Γεραπετρίτη για την σχέση αριθμού ΜΕΘ, διασωληνωμένων και θανάτων από τον Covid, καταντά γελοία η επιμονή των Συριζαίων να επιμένουν ότι ο υπουργός (άρα και όλη η κυβέρνηση) πιστεύει πως όσες περισσότερες ΜΕΘ έχουμε τόσους αντίστοιχους θανάτους θα καταγράψουμε, συνεπώς ο αγώνας πρέπει να είναι για λιγότερες Εντατικές. Πρόκειται για αστειότητα στα όρια της χαζομάρας. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο Γεραπετρίτης δεν διατύπωσε την προφανή του σκέψη με την σαφήνεια που χρειαζόταν, είναι εξοργιστικό να στηρίζεται μια κεντρική αντιπολιτευτική εκστρατεία σε μια αμφίβολη λεκτική ασάφεια.
Πώς να το πω; Καταλαβαίνω ότι η πολιτική είναι ένας σκληρός αγώνας κατς, στον οποίον ο κάθε παλαιστής θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί ένα λάθος του αντιπάλου, να τον αρπάξει από τον λαιμό ή απ’ την μέση, να τον στριφογυρίσει στον αέρα αλλά Τζιμ Λόντος και να τον πετάξει στο καναβάτσο. Όταν όμως προσπαθεί να τον αρπάξει από μια παρανυχίδα και να του κάνει το αεροπλανικό, τότε εξευτελίζει και το θέαμα και την ουσία του αγωνίσματος. Και ο θεατής που πήγε να δει κατς αλλά καταλήγει να βλέπει μια κωμωδία, δεν θέλει πολύ είτε να αδειάσει τις εξέδρες, είτε να μπει μέσα εξαγριωμένος και να αρχίσει στις σφαλιάρες αυτόν που χαλά το παιχνίδι.
