Ότι κάποια στιγμή η κυβέρνηση θα αντιμετώπιζε πρόβλημα με την τριπλή κρίση που βρήκε μπροστά της ήταν ηλίου φαεινότερο. Και πολύ άντεξε, για να είμαστε ειλικρινείς. Πανδημία, οικονομική ύφεση, ελληνοτουρκικά, ανασφάλεια, πρωτοφανείς περιορισμοί, ε λογικό ήταν κάποια στιγμή να απαυδήσουν οι πολίτες και να τα βάλουν μ’ αυτόν που κάθεται στο τιμόνι. Όχι ότι έχει πάθει ο Κυριάκος κάποια σοβαρή πολιτική ζημιά ως τώρα, αλλά τα σύννεφα μαζεύονται.
Το δεύτερο κύμα της πανδημίας, φονικό και καταθλιπτικό παράλληλα, θα χρεωθεί στην κυβέρνηση ως μερική ή ολική αποτυχία της. Έτσι είναι η πολιτική. Αφού το πρώτο κύμα το πιστώθηκε, το δεύτερο θα το χρεωθεί. Υπάρχουν χίλια επιχειρήματα εναντίον αυτής της διαπίστωσης, αλλά αυτά αποδεικνύονται ανίσχυρα μπροστά στην απλοϊκότητα της μέσης λαϊκής σκέψης. Ούτε -μεταξύ μας- είναι πολύ έντιμο, όλοι εμείς που αρθρογραφούσαμε για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής ηγεσίας την άνοιξη, τώρα να εφευρίσκουμε τα ακριβώς ανάποδα επιχειρήματα για να πούμε ότι δεν φταίει διόλου.
Το πιο σοβαρό και πραγματιστικό που άκουσα ήταν η αποστροφή του Κυριάκου στην Βουλή, ότι είναι έτοιμος να δεχτεί κριτική για αστοχίες, όχι όμως κριτική ότι αδράνησε ή τάχατες δεν πολέμησε. Είναι μια αντίληψη που καλύπτει τον καλοπροαίρετο Έλληνα, ο οποίος στο κάτω-κάτω δεν μπορεί να δεχτεί εύκολα ότι οι ικανοί της άνοιξης έγιναν ανίκανοι το φθινόπωρο, ότι αυτοί που έτρεξαν με χίλια τον Φεβρουάριο έγιναν τεμπέληδες τον Σεπτέμβριο και άργησαν να ενεργήσουν και ότι οι προνοητικοί του πρώτου κύματος μεταβλήθηκαν σε χαβαλέδες έξι μήνες αργότερα.
Τα πράγματα είναι δεδομένα. Η κυβέρνηση του Κυριάκου θα έχει πολιτικό κόστος απ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα. Μεταξύ μας, όταν κοντεύεις δυο χρόνια στην εξουσία αρχίζεις να συγκεντρώνεις κόστος ακόμα κι όταν όλα πάνε περίφημα, πόσο μάλλον όταν βρίσκεσαι στο κέντρο μιας πρωτοφανούς θύελλας. Δεν φαίνεται αυτό στις δημοσκοπήσεις, θα φανεί όμως στο μέλλον να είστε βέβαιοι. Πόσο κόστος θα ναι αυτό; Κανένας δεν μπορεί να το μετρήσει εκ των προτέρων, πάντως όχι τέτοιο ώστε να τον κάνει να χάσει την ηγεμονική του θέση.
Τον βοηθά και η συνολική εικόνα και ιστορία του Τσίπρα άλλωστε. Δεν αποκλείεται κάποιοι να αποφασίσουν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι τόσο καλή όσο νόμιζαν, αυτό όμως πολύ απέχει από το να θεωρήσουν ότι μια κυβέρνηση του Αλέξη θα ήταν καλύτερη απ’ αυτούς που κυβερνούν σήμερα. Απλώς έχουμε μάθει τόσο στις θηριώδεις διαφορές των δεκαπέντε και είκοσι μονάδων, που αν αυτές γίνουν δώδεκα μοιάζει με ήττα του Μητσοτάκη. Ε λοιπόν ας το συνηθίσουμε, ούτε το διπλό σκορ (40-20%) είναι φυσιολογικό, ούτε υπάρχει τέτοια διαστάσεων μάχη που θα τελειώσει χωρίς απώλειες. Ούτε –πολύ περισσότερο- οι διαφορές αυτές δικαιολογούν χαλαρότητες και σαχλαμάρες από υπουργούς. Όλοι τους έχουν ευθύνη έστω και για ένα δέκατο της μονάδας που χάνεται απ’ το κόμμα τους.
