Σαν άνθρωπος και ως πολιτικό ον, απεχθάνομαι τα άκρα. Δεν πιστεύω ότι η επικράτηση του ενός ακραίου με παράλληλη ισοπέδωση του απέναντι συναδέλφου του, προχωρά το άτομο ή την κοινωνία μπροστά με οποιονδήποτε τρόπο. Οι κοινωνίες προοδεύουν με συνθέσεις, συμβιβασμούς και με την επικράτηση των χρυσών μέσων όρων. Αυτά βέβαια αφήνουν ένθεν κακείθεν δυσαρεστημένους, αλλά σάματις οι αιματηρές νίκες δεν καταγράφουν το ίδιο αποτύπωμα;
Γιατί τα γράφω αυτά; Μα διότι βλέπω πάλι την έκρηξη των ακραίων αντιλήψεων σαν πυροτεχνήματα πάνω από τα κεφάλια μας και ειλικρινά αναρωτιέμαι αν αυτή η κοινωνία το χει σκοπό να πάει μπροστά ή προτιμά ένα αιώνιο κυνήγι της ουρά της ως ηρωικό αυτοσκοπό. Βλέπω όλη αυτή την φασαρία για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου και παθαίνω κατάθλιψη, διότι αντιλαμβάνομαι ότι οι δεκαετίες περνούν αλλά ο κοινός νους παραμένει πάντα ζητούμενο σε τούτο τον τόπο. Τα βάζω στην σειρά.
Ναι, αυτή η δημόσια συζήτηση για το αν έπρεπε να πραγματοποιηθεί η πορεία, δεν έπρεπε να καν να γίνει. Αν διαθέταμε κοινό νου, θα ‘πρεπε άπαντες να βρούμε άλλον ασφαλέστερο τρόπο να τιμήσουμε την μνήμη της εξέγερσης. Αν μη τι άλλο, όταν μέσα σε μια μέρα είχαμε περισσότερους νεκρούς από τον covid απ’ όσους υπήρξαν στην εξέγερση, κάτι θα ‘πρεπε να ταρακουνηθεί στα ενδότερα του μυαλού όλων μας.
Ναι, δεν έπρεπε να εκδοθεί η απόφαση για απαγόρευση συναθροίσεων σ’ όλη την χώρα. Αρκούσε μια σύσταση ή έστω απαγόρευση της συγκεκριμένης πορείας του Πολυτεχνείου για λόγους δημόσιας υγείας. Έτσι κι αλλιώς, η (σκληρότερη) απαγόρευση συναθροίσεων δεν θα φέρει κανένα διαφορετικό αποτέλεσμα από την (ηπιότερη) σύσταση. Όποιος επρόκειτο από πριν να πάει στην πορεία, θα πάει και τώρα. Απλώς τώρα βρεθήκαμε να συζητάμε αν την Τρίτη το απόγευμα θα συλληφθούν ο Κουτσούμπας και ο Βαρουφάκης. Αστεία πράγματα.
Και μετατρέψαμε μια υπόθεση κοινής λογικής και διάσωσης ζωών σε νομική και συνταγματική συζήτηση ή μάλλον διαμάχη περί ατομικών ελευθεριών, την ώρα που το κράτος έχει απαγορεύσει πολύ πιο σοβαρά πράγματα από το δικαίωμα συγκεντρώσεων όπως την έξοδο από το σπίτι μας. Απαγόρευση που κανένας δεν διανοήθηκε να χαρακτηρίσει αντισυνταγματική για προφανείς λόγους. Αλλά υπάρχει και κάτι γενικότερο στον δημόσιο διάλογο που αδυνατώ να κατανοήσω. Υπό ποία λογική ακούμε τους διαξιφισμούς μεταξύ δεξιών και αριστερών, για την σύγκριση ακύρωσης του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου και του Πολυτεχνείου; Δεν το αντιλαμβάνομαι.
Από πού κι ως που η εθνική εορτή της 28ης ανήκει στην δεξιά και το Πολυτεχνείο ανήκει στην αριστερά; Δηλαδή μόνο δεξιοί πολέμησαν στην Αλβανία ή μόνο αριστεροί κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο; Είδατε τι κάνει η λογική των άκρων ένθεν κακείθεν; Διαχωρίζει ακόμα και τις ιστορικές μνήμες, βάζοντας διαχωριστικές γραμμές ακόμα και στα ιστορικά εθνικά και παλλαϊκά τοπόσημα. Διότι όταν εκλείπει η απλή λογική και επικρατούν οι φανατικοί, τα πάντα πρέπει να μπουν στην λογική της αντιπαράθεσης, όλα πρέπει να τοποθετηθούν στις δυο πλευρές του συρματοπλέγματος που στήνουν τα δυο άκρα.
Για αυτό σας λέω: οι αντίπαλοι των άκρων, αυτοί που λοιδορούνται ως κεντρώοι ή του μεσαίου χώρου ή του συμβιβασμού, δεν είναι τελικά φλώροι και απολίτικοι όπως τους λένε οι φανατικοί. Αυτοί είναι οι πραγματικές ηρωικές φιγούρες μέσα στο κλίμα της χαζής και ατέλειωτης πόλωσης. Στην εποχή μας, θέλει κότσια να είσαι λογικός και συμβιβαστικός. Το εύκολο είναι να είσαι φανατικός.
