«Θα τους ταράξουμε στον Κοινοβουλευτικό έλεγχο». Το είπε ο Τσίπρας στην τελευταία Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Το 2019 είχε πει το «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα», επαναλαμβάνοντας μια παλιά ρήση του Ηλία Ηλιού. Γενικώς ο Αλέξης το 'χει το χούι να ταράζει. Του αρέσει η ταραχή, γεννήθηκε για την ταραχή, ό,τι κάνει καταλήγει σε ταραχή, βρέχει φωτιά στη στράτα του τέλος πάντων.

Ναι, να κατευθυνθούν οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης στην πράσινη οικονομία, στην ψηφιοποίηση του δημοσίου, στην καθαρή ενέργεια, στην ηλεκτροκίνηση, στις εξαγωγικές δραστηριότητες της οικονομίας, στην καινοτομία. Καλά και άγια όλα αυτά. Αλλά πριν η κυβέρνηση ολοκληρώσει τον σχεδιασμό της, δεν ρίχνει και μια ματιά στα πίσω μπαλκονάκια των πολυκατοικιών να δει πόσοι παππούδες και γιαγιάδες, μόνοι και ανήμποροι, κοιτάζουν με απόγνωση τον ακάλυπτο;

Συνεχίζοντας το οδοιπορικό στην τουρκική οπτική των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ας φτιάξουμε μια εικόνα. Ο Ερντογάν και Χουλουσί Ακάρ απλώνουν μπροστά τους έναν χάρτη της ανατολικής Mεσογείου του 1821, άλλον έναν του 1921 και έναν σημερινό. Τι βλέπουν; Στα δικά τους μάτια, βλέπουν μια μικρή χώρα που μεγαλώνει διαρκώς, σπρώχνοντας συστηματικά τη δική τους μεγάλη χώρα προς ανατολάς και φυλακίζοντας την μέσα στα όρια των ακτών της.

Όπως έγραψα στο πρώτο μέρος του άρθρου, η Τουρκία θεωρεί την Ελλάδα ένα κράτος που το 1821-30 δημιουργήθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις ως υπομόχλιο για τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πιστεύουν ότι η σημερινή Ελλάδα δεν έχει ιστορικά δικαιώματα στην περιοχή (σε αντίθεση μ' αυτούς) και ότι τους δυο αιώνες που ακολούθησαν είχε μια συνεπή πολιτική δυτικής περικύκλωσης της Τουρκίας ως πιόνι των Ευρωπαίων.

Ακούμε τον Χουλουσί Ακάρ να κατηγορεί την Ελλάδα για επεκτατισμό και μένουμε εμβρόντητοι. Δεν θα 'πρεπε όμως. Όχι διότι εμείς είμαστε ιμπεριαλιστές απέναντι στους Τούρκους, αυτά είναι αστεία, αλλά διότι δεν επιτρέπεται να έχουμε έναν επικίνδυνο γείτονα και να μην ξέρουμε τον τρόπο που αυτός διαβάζει την ιστορία των σχέσεων μας. Αν δεν γνωρίζεις πως σκέφτεται ο εχθρός σου, ούτε διαπραγματεύεσαι με αξιώσεις μαζί του, ούτε τον πολεμάς αποτελεσματικά.

Σκάσανε μύτη οι Τούρκοι και στην Γαύδο παρακαλώ. Εντός ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης. Ψαροκάικα ήταν όχι τίποτα φρεγάτες, αλλά και πάλι η πρόκληση δεν είναι μικρότερη. Πόσο μάλλον όταν ξέρουμε ότι συνήθως πίσω απ' τους ψαράδες έρχονται πεζοναύτες, αν οι συγκεκριμένοι καϊκτσίδες δεν ήταν βατραχάνθρωποι ντυμένοι με ψαράδικες φόρμες και με σκοπό αντί να βγάλουν κουτσομούρα να κατασκευάσουν καμιά προβοκάτσια.

Ομολογώ πως έμεινα κατάπληκτος ακούγοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να κάνει αίτηση ένταξης στην Σοσιαλιστική Διεθνή, επισημοποιώντας την στροφή προς το Κέντρο και την Σοσιαλδημοκρατία. Θα είναι από τα πιο χαριτωμένα της περιόδου, όχι τόσο για το σοκ της αριστερής εσωκομματικής τους αντιπολίτευσης, όσο για την αντίδραση του Προέδρου της Διεθνούς. Να τους δω να πέφτουν στα πόδια του Γιώργου για να τους δεχτεί και τι στον κόσμο.

Ο Σκυλακάκης ως υπουργός και ο Ματζούφας ως διοικητής του Ταμείου Ανάκαμψης βάζουν κάθε μέρα κάτω τα νούμερα , διαπραγματεύονται με τράπεζες και διεθνείς οργανισμούς, γράφουν κατεβατά ώστε να πείσουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που εγκρίνει το χρήμα, μελετούν επενδυτικά σχέδια υπουργείων και μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών, σταθμίζουν μακροοικονομικούς στόχους και μίκρο-ανάγκες, τέλος πάντων φτύνουν αίμα για να φέρουν τα πράγματα σε λογαριασμό.

Διάβασα με μέγιστη προσοχή όσα είπε ο Γιώργος Αμυράς στο φόρουμ των Δελφών για το πρόγραμμα αναδάσωσης. Οικολόγος παλαιόθεν ο Αμυράς, με γνώση των περιβαλλοντικών ζητημάτων και ευαισθησίες που δεν συναντάς εύκολα στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Διότι ως υφυπουργός περιβάλλοντος έχει να διαχειριστεί ένα πρόγραμμα για τα πολύπαθα δάση μας που όμοιο του δεν έχει ξαναεμφανιστεί στην Ελλάδα.

Από τότε που πρωτοακούσαμε για το Ταμείο Ανάκαμψης παρακολουθώ συστηματικά την πορεία του. Έχοντας ζήσει από τα νεανικά μου χρόνια τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, το πακέτο Ντελόρ, το Πακέτο Σαντέρ, το Γ' ΚΠΣ και τα ΕΣΠΑ, ξέρω ότι παρά τις σπατάλες, την διαφθορά και την ανοργανωσιά μας, το ευρωπαϊκό χρήμα ήταν αυτό που έφτιαξε υποδομές στην χώρα και έφερε πλούτο στους Έλληνες.

Ο Άδωνις είναι μια ειδική προσωπικότητα, αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε. Λέει ευθέως αυτά που θέλει να πει, όπως τώρα με την περίπτωση Καρανίκα. «Μπουμπουνάει ό,τι του έρθει κι όποιον πάρει ο χάρος», θα 'λεγε κάποιος που δεν τον χωνεύει. «Μιλά χωρίς φτιασίδια, στρογγυλεύσεις και τσιριτσάντζουλες, είναι ειλικρινής» θα απαντούσε κάποιος άλλος. Από το λίγο που τον γνωρίζω, είμαι σίγουρος πως ούτε τον ίδιο τον ενδιαφέρει να τους πείσει όλους.

Η ακραία πολιτικοποίηση, πόσο μάλλον η χυδαία κομματικοποίηση πράξεων, όπως το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, δεν είναι για σοβαρούς ανθρώπους, είναι για μπουρδολογία στο twitter αν είσαι πιτσιρικάς και στο καφενείο αν είσαι γέρος. Ποτέ οι ιδεοληψίες και η μονομερής θεώρηση των πραγμάτων δεν βοήθησαν στη διαλεύκανση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ενίοτε, μέσα στην ιστορία έφτιαξαν και τέρατα.

Μαθαίνω από έγκυρες πηγές της Κουμουνδούρου, ότι ο Αλέξης έχει μεταθέσει ξανά το χρονικό όριο της δημοσκοπικής μεταστροφής του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άνοιξη του 2021 (που το είχε τοποθετήσει και δεν του 'κατσε) τώρα το πάει στο τέλος του καλοκαιριού του 2021. Αφού δεν απέδωσε το σχέδιο για ισοπέδωση του Μητσοτάκη μέσω πανδημίας, έφτιαξε ένα καινούργιο, σύμφωνα με το οποίο θα τον συντρίψει σε λίγους μήνες λόγω …νομοσχεδίου Χατζηδάκη.

Η πιάτσα διψά για δράση, για επένδυση, για έφοδο προς τα εμπρός. Από τον τελευταίο εργάτη μέχρι τον μεγαλύτερο επιχειρηματία και τον πιο πολυάσχολο μάνατζερ. Θέλουν να δουν επενδύσεις, χρήμα να πέφτει στην οικονομία, σχέδια που από τα χαρτιά γίνονται πράξη, προσλήψεις κόσμου, δημιουργία πλούτου.

Συγνώμη, έπρεπε να το πει η Αχτσιόγλου στην κομματική τους εκδήλωση για να καταλάβουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει την πανδημία ως πολιτική ευκαιρία; Ή μάλλον την έβλεπε, διότι μήνα με τον μήνα εξατμίζεται η ευκαιρία κι απομένει ο Αλέξης με μια ακόμα ήττα στο χέρι. Μεταξύ μας, αν για κάτι πρέπει να φάει κριτική η Εφη και μάλιστα από τους δικούς της, είναι για λογοδιάρροια και για αφέλεια. «Αυτά κυρία μου τα κάνουμε, δεν τα λέμε» θα της ψιθύριζε κάποια παλιά καραβάνα της αριστεράς.

Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει ακόμα τι έχει συμβεί στην Ισπανία. Η Ισπανίδα Μητσοτάκης ισοπέδωσε τον Ισπανό Τσίπρα ή μια Δεξιά Ισπανίδα Τραμπ βούτηξε τους ψηφοφόρους του αριστερού Ισπανού Τραμπ; Διότι αν έγινε το πρώτο χαιρόμαστε τα μέγιστα, αν πάλι συνέβη το δεύτερο στεκόμαστε αμήχανοι και αναρωτιόμαστε ξανά που πάει αυτός ο κόσμος.

Στο τελευταίο μου κείμενο δεν την «έπεσα» στην ηγεσία του υπουργείου Γεωργίας, όταν ξέρω πολύ καλά τα τεράστια θέματα που έχει να διαχειριστεί. Εξάλλου, τα δύο αυτά εκατομμύρια στρέμματα δημόσιας γης που κανείς δεν ξέρει την τύχη τους, μόνο κατά μικρό μέρος ανήκουν στο υπουργείο Aγροτικής Aνάπτυξης. Χαίρομαι που υπάρχει μεταρρυθμιστική διάθεση εκεί για ένα μπερδεμένο σαν κουβάρι πρόβλημα, η οποία όμως καλό θα είναι να επεκταθεί και αλλού διότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, όσο αγροτικό κι αν είναι το πουλί.

Προσωπικά, όταν ένας υπουργός μου πει «μίλα με τον τάδε στο γραφείο μου, είναι σα να μιλάς με μένα γιατί είναι ξάδερφος μου ή μπατζανάκης μου», κατ' ευθείαν κουμπώνομαι. Οι μπατζανάκηδες και τα δευτεροξάδερφα είναι για τα πασχαλινά τραπέζια, όχι για την επαγγελματική διεκπεραίωση μιας εξαιρετικά απαιτητικής δουλειάς σαν τα projects των υπουργών.

Ξέρω έναν άνθρωπο που εδώ και πέντε χρόνια ψάχνει να νοικιάσει χωράφια. Έχει φέρει ο χριστιανός τεχνογνωσία από την Ευρώπη και την Άπω Ανατολή για ένα είδος καλλιέργειας που η απόδοση της είναι τέσσερις και πέντε φορές πάνω από κάθε ελληνική παραδοσιακή αγροτική δραστηριότητα. Δεν έχει σημασία το είδος, πάντως βαμβάκια, τριφύλλια, κηπευτικά, ελιές, ρύζια, στάρια, καπνοί και άλλα γνωστά, μοιάζουν με φτωχούς συγγενείς μπροστά στο δικό του business plan.

Ξέρετε πόσοι σημερινοί υπουργοί έχουν πει εκατό φορές αυτό που εκστόμισε προχθές ο Τζανακόπουλος; Το λένε κάθε φορά που ένα σχέδιο υπουργικής απόφασης επιστρέφεται ανυπόγραφο από την διοικητική ιεραρχία ή με τις αντιρρήσεις του διευθυντή έγραφες από κάτω. Και τρελαίνεται ο υπουργός και ρωτά «ποιος είναι ρε συ τούτος που αρνείται» και στο τέλος της ημέρας καταλήγει να αναφωνεί ως άλλος Κωνσταντίνος Καραμανλής του '60 «μα ποιος κυβερνά τέλος πάντων εδώ μέσα, εγώ ή ο διευθυντάκος;».

Δεν θέλω να στεναχωρήσω τον Αλέξη, αλλά αν ήμουν εγώ στη θέση του κι έβλεπα τις δημοσκοπήσεις αυτής της εβδομάδας, κατ' ευθείαν θα έψαχνα για μαγαζί που πουλάει βαλίτσες για να κλείσω ραντεβού με click away. Καθ' ότι όποιος μαζεύει τα μπαγκάζια του και ετοιμάζεται για μετοίκηση, τη χρειάζεται την καλή τη βαλίτσα για να τη γεμίσει με τα απαραίτητα προς το ζην και με τις αναμνήσεις της περασμένης του προεδρικής ζωής.

Αφήστε τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ που όλο φωνάζουν ότι η οικονομία έχει καταστραφεί και ότι αυτά που δίνει η κυβέρνηση είναι ψίχουλα. Τον ουρανό με τ' άστρα να είχε κατεβάσει ο Μητσοτάκης και να τον είχε κάνει δώρο σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους, πάλι τα ίδια θα έλεγαν. Οι κανονικοί άνθρωποι με την κοινή λογική στο κεφάλι βλέπουν την πραγματικότητα, αλλά κατατρύχονται κι από μια μεγάλη απορία. Πού διάολο βρίσκονται τόσα λεφτά;

Συμφωνώ απολύτως με την άποψη ότι σε μια κανονική χώρα το ακαταδίωκτο των επιτροπών που διαχειρίζονται την πανδημία δεν θα 'πρεπε να υπάρχει. Πλην δεν είμαστε κανονική, οπότε καλώς θεσπίστηκε κι ας εξανίστανται σήμερα αυτοί που αύριο-μεθαύριο θα πάνε να καταθέσουν μήνυση εναντίον του Τσιόδρα επειδή πρότεινε την υποχρεωτικότητα της μάσκας και εναντίον της Παγώνη επειδή βγαίνει στην τηλεόραση και μιλά υπέρ των εμβολιασμών.

Εντάξει, τα εμβολιαστικά κέντρα θα μείνουν τελικά ανοικτά το τετραήμερο του Πάσχα, αλλά σας εξομολογούμαι ότι για μια ακόμα φορά διαπίστωσα πόσο φοβεροί τύποι είμαστε όλοι μας. Όταν η κυβέρνηση σχεδίαζε το εμβολιαστικό πρόγραμμα λέγαμε ότι «πουλούν ελπίδα για κάτι που δεν υπάρχει», όταν το υλοποίησαν είπαμε «σιγά τα λάχανα», όταν οι γιατροί μας λένε «προσέχετε» απαντούμε «κάνε δουλειά σου» κι όταν πάνε να τους δίνουν δυο μέρες άδεια φωνάζουμε «αίσχος».