Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει ακόμα τι έχει συμβεί στην Ισπανία. Η Ισπανίδα Μητσοτάκης ισοπέδωσε τον Ισπανό Τσίπρα ή μια Δεξιά Ισπανίδα Τραμπ βούτηξε τους ψηφοφόρους του αριστερού Ισπανού Τραμπ; Διότι αν έγινε το πρώτο χαιρόμαστε τα μέγιστα, αν πάλι συνέβη το δεύτερο στεκόμαστε αμήχανοι και αναρωτιόμαστε ξανά που πάει αυτός ο κόσμος. Θα μου πείτε τώρα «τι ανοησίες είναι αυτές που γράφεις;».
Εμ δεν γράφω ανοησίες εγώ, με ανοησίες έχει γεμίσει το διαδίκτυο. Διαβάζοντας «αναλύσεις» για τον ηττημένο Ιγκλέσιας και τη νικήτρια Αγιούζο, θαρρώ ότι ξαφνικά η Αθήνα μεταμορφώθηκε σε Μαδρίτη και τα Χανιά Βαρκελώνη. Άτοπο από εκατό μεριές, αυτά τα άλματα ανάλυσης από τόπο σε τόπο και από χρόνο σε χρόνο τις πιο πολλές φορές φλερτάρουν με την αστειότητα. Άλλο να βλέπεις τι γίνεται εκεί κι άλλο να πιστεύεις ότι αυτό έχει πλήρη αντιστοίχηση με το εδώ.
Όταν διαβάζω ότι η ήττα και η αποχώρηση του Ιγκλέσιας προαναγγέλλει την ήττα και την αποχώρηση Τσίπρα, μου θυμίζει μια καθηγήτρια μου στο λύκειο, που ούσα πολύ αριστερή, μας εξήγησε ότι ο Ιουστινιανός αιματοκύλησε την Κωνσταντινούπολη την Στάση του Νίκα «γιατί ήτανε φασίστας». Αυτές οι πολιτικές, προσωπικές, χρονικές και υπερτοπικές ταυτίσεις, περισσότερο υπηρετούν μύχιους πόθους παρά ερμηνεύουν την πραγματικότητα.
Το άχτι που έχουμε εδώ στην Ελλάδα με τον Ιγκλέσιας εξηγείται από το γεγονός ότι τα χρόνια της μεγάλης αναταραχής 2012-15, κουβαλούσε κάθε τόσο το κοτσιδάκι του στην Ελλάδα και αγκαλιά με τον Τσίπρα μας έδινε μαθήματα αγανάκτησης. Οπότε τον κοιτάζουμε και τρίζουμε τα δόντια, διότι αυτή την μεταφερόμενη επαναστατική αγανάκτηση εμείς την πληρώσαμε, όχι αυτός. Και τώρα που τον βλέπουμε καραβοτσακισμένο θαρρούμε πως το ίδιο θα πάθει και ο φίλος του Αλέξης.
Ενδέχεται ναι, ενδέχεται όχι. Πάντως, τύποι σαν τον Ιγκλέσιας υπάρχουν παντού γύρω μας. Ξέρει κανείς ότι στη γειτονική μας Βουλγαρία πάνε για επαναληπτικές εκλογές τον Ιούλιο, διότι σ’ αυτές που έγιναν τον Απρίλη εμφανίστηκε απ’ το πουθενά ένα απίθανος τύπος και ήρθε δεύτερος; Λέγεται Σλάβι Τριφόνοφ, έχει μπάντα που παίζει ραπ τραγούδια, είναι ένας underground τηλεπαρουσιαστής, κάτι ανάμεσα σε Φουρθιώτη και Μενεγάκη και ξεκίνησε την καριέρα του πουλώντας cd στο μετρό.
Δεν έχει ιδέα από πολιτική και αντί για προεκλογικές συγκεντρώσεις κάνει δωρεάν συναυλίες, στις οποίες δεν βγάζει καν λόγο. Έχει το κορμί του γεμάτο με σατανιστικά tattoo, έφτιαξε ένα κόμμα που το ονόμασε «δεν υπάρχει κράτος», το συνταγματικό δικαστήριο απέρριψε την ονομασία, αυτός την άλλαξε σε «υπάρχει όμως τέτοιος λαός», κατέβηκε στις εκλογές και πήρε 18% με τον πρωθυπουργό Μπορίσοφ να παίρνει μόλις 24,5% και τους σοσιαλιστές 14%. Τον Ιούλιο ο Τριφόνοφ μπορεί να βρεθεί και πρώτος.
Η Βουλγαρία είναι πολύ πιο κοντά μας από την Ισπανία με τους Podemos της, απλώς αναζητούμε τις ταυτίσεις που μας συμφέρουν. Εξάλλου, όσο φιλαράκια κι αν ήταν ο Τσίπρας με τον Ιγκλέσιας, υπάρχει κάτι στο οποίο δεν μοιάζουν διόλου. Σας φαίνεται ο Αλέξης τύπος που θα αποχωρήσει οικιοθελώς από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και από την πολιτική μετά από ήττα;
