Υπάρχει μια κατηγορία σχολιαστών, φιλελεύθεροι οι περισσότεροι δυστυχώς, που θεωρούν ότι οι διαρκείς επικρίσεις σε βάρος του ευρύτερου προοδευτικού κόσμου, όπως αυτός επιβιώνει σε θύλακες μέσα στα μεγάλα κόμματα του παρελθόντος και του παρόντος, λειτουργούν ως τεκμήριο σοβαρότητας, κύρους και αντικειμενικότητας.\r\n\r\n

Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας που να διαφωνεί με την ανάγκη τα κόμματα εξουσίας της Μεταπολίτευσης να αλλάξουν ριζικά. Ειδικά για όσα από αυτά επέδειξαν αντοχή και επιβίωσαν των διπλών «σεισμικών εκλογών» του 2012 δηλαδή, για το εξής ένα, τη Νέα Δημοκρατία, η ανανέωση έγινε η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να διεκδικήσει ξανά την εξουσία στοχεύοντας σε μεγάλα ποσοστά.

Ο δημοσιογράφος και επί δεκαετίες διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου, Γιάννης Μαρίνος, ήταν από τους πρώτους celebrities του οικονομικού ρεπορτάζ και κατάφερε το όνομά του να γίνει συνώνυμο της αντικειμενικότητας με τρόπο που ακόμα και σήμερα που το επάγγελμα του δημοσιογράφου δεν χαίρει και ιδιαίτερης εκτίμησης, να μην έχει απολέσει την αχλύ του.

Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί εάν ο χαρακτηρισμός «Τελευταία Σοβιετία» που συνηθίζουν ν’αποδίδουν στη χώρα μας οι Φιλελεύθεροι είναι υπερβολικός. Διαβάζοντας όμως το άρθρο του Καθ.Γιώργου Παγουλάτου στην «Καθημερινή» της Κυριακής στο οποίο περιγράφει τους τρόπους που η γραφειοκρατία «σκοτώνει» την έρευνα, καταλήγουμε ότι μάλλον πρόκειται για μια επιεική κρίση.

Είναι απολύτως δικαιολογημένος ο καταιγισμός ειρωνικών σχολίων που προκάλεσε η είδηση ότι η ΕΡΤ δημιούργησε την πρώτη ομάδα fact-checking στην Ελλάδα. Η λειτουργία της κρατικής τηλεόρασης στην Ελλάδα είναι ταυτισμένη με την παροχή υπηρεσιών επικοινωνίας στην εκάστοτε πολιτική εξουσία απλώς, επί των ημερών της χειρότερης κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης, η ΕΡΤ έγινε η χειρότερη εκδοχή του εαυτού της.

Διαβάζοντας προσεκτικά την εντυπωσιακή και καλογραμμένη έκθεση του φετινού Munich Security Conference αντιλαμβανόμαστε εύκολα ότι ο βασικός κίνδυνος που διακρίνουν όλοι οι ειδικοί για θέματα ασφάλειας είναι η περαιτέρω αποδυνάμωση των φιλελεύθερων δημοκρατιών. Με μια κουβέντα από την έκθεση καταλάβαμε ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο.

Από τους δεκάδες χιλιάδες πολίτες που προσήλθαν στις κάλπες των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας το 2016, αρκετοί δεν είχαν οποιαδήποτε εμπλοκή με τα κόμματα ενώ άλλοι ανήκαν στον ευρύτερο κεντρώο χώρο και δεν ήταν, μέχρι εκείνη την ημέρα, ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας.\r\n

Ξεκινήσαμε να παρακολουθούμε τον ΣΥΡΙΖΑ αρκετά πριν γίνει «της μόδας». Από το 2007 ακόμα, από την εποχή που υπήρχε η «ΑΝΑΣΑ», ξεκινήσαμε να διαβάζουμε κάθε ανακοίνωση ή απόφαση συλλογικού οργάνου που εξέδιδαν. Αυτό που μας είχε κάνει εντύπωση από τότε ήταν ότι εχθρεύονταν ανοιχτά τον κοινοβουλευτισμό. «Οι νόμοι ψηφίζονται από τη Βουλή και τα δημοψηφίσματα» υπενθύμιζαν σε κάθε ευκαιρία.

Δεν ξέρουμε αν ο κ. Τσίπρας πάρει το Νόμπελ αλλά ο κ. Καμμένος χτυπάει «στα ίσα» το Όσκαρ. Στη Βουλή την Παρασκευή και στο «Πρώτο Θέμα» έδωσε πάλι ρεσιτάλ ηθοποιίας στο έργο που ανεβάζουν από κοινού ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, σταθερά μαζί και αδιαίρετα. Είναι ζωτικό για τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, για τον κ. Τσίπρα προσωπικά, να μας πείσει ότι η ανίερη συνεργασία με την Ακροδεξιά έληξε.

Υπάρχει μια κατηγορία φερέλπιδων βουλευτών που αποτελείται από επώνυμους, δημοσιογράφους κυρίως αλλά και περσόνες που έγιναν γνωστές μέσω των σόσιαλ μήντια, που εισέβαλαν στην πολιτική προκλητικά. Το μόνο που παράγουν είναι αντισύριζα υστερία, ύβρεις άλλοτε κακότεχνες και άλλοτε καλλιεπείς, τσακώνονται και δημιουργούν κάθε τρεις και λίγο θέμα με εμπρηστικές, κενές πολιτικού νοήματος, δηλώσεις τους.

Σχεδόν όλοι, καπνιστές ή μη, έχουν κι από μία ιστορία που εξηγεί τη στάση τους απέναντι στο κάπνισμα, τι τους προέτρεψε να το σταματήσουν ή να μην το αρχίσουν ποτέ. Το γεγονός όμως ότι όλοι, αισθανόμαστε την ανάγκη να κάνουμε μια δήλωση για τη σχέση μας με το τσιγάρο πριν τοποθετηθούμε για το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, δηλώνει από μόνο του πόσο προβληματική είναι πλέον η συζήτηση.

Το έγκριτο διπλωματικό ρεπορτάζ θέλει την κυβέρνηση να έχει επιλέξει την τακτική των συχνών επαφών Τσίπρα-Ερντογάν ως ένα ανάχωμα στην τουρκική επιθετικότητα που εντείνεται από το γεγονός ότι ο Τούρκος πρόεδρος έχει εξελιχθεί σ’έναν απρόβλεπτο παράγοντα, ακόμα και για τους στενούς του συνεργάτες.

Δεν είχαμε σκοπό να ασχοληθούμε με το συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που θα γίνει τις επόμενες ημέρες στην Αθήνα. Άλλωστε, έχουμε αφιερώσει αρκετά σημειώματα στο ρόλο που πιστεύουμε ότι η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει να παίξει μέσα στην ευρωπαϊκή της οικογένεια. Όμως, δεν μας αφήνουν να... αγιάσουμε.\r\n\r\n

Βρίσκουμε βαρύ το τίμημα της δημοφιλίας που πρέπει να πληρώσουν οι πιο γνωστοί από τους Έλληνες γελοιογράφους. Κάθε τόσο, διάφοροι επιτήδειοι στη διαχείριση του πλήθους, κάνοντας χρήση της δημοφιλίας τους και κολακεύοντας το κατώτερο εγώ των αναγνωστών τους, “βάζουν στο μενού ημέρας” κάποιον γελοιογράφο, καλώντας τον κόσμο να τους κατασπαράξει ψηφιακά.\r\n\r\n

Στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυσή του που συνοδεύει την έρευνα της Metron Analysis για το «BHMA της Κυριακής», ο Στράτος Φαναράς κάνει κάποιες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και καίριες επισημάνσεις. Συγκρατούμε αυτή για τον δυνητικό ρόλο του Κέντρου στις πολιτικές εξελίξεις, ενός πολιτικού Κέντρου που συμπιέζεται μέσα σ’ενα περιβάλλον πόλωσης πάνω στην αντίθεση «Δεξιά-Αριστερά» που επανέφερε στο προσκήνιο η Συμφωνία των Πρεσπών.

Συνηθίζουμε να επιχειρηματολογούμε πάνω στην ιδέα ότι δεν αρκεί να ηττηθεί η κυβέρνηση των εθνολαϊκιστών στην κάλπη αλλά να αντικατασταθεί από μία καλύτερη που δεν θα διοικήσει απλώς καλύτερα αλλά θα καταφέρει να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς της δημοκρατίας και το ίδιο το αντιπροσωπευτικό πολίτευμα.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει όποιος θέλει να σχολιάζει συστηματικά τα πολιτικά πράγματα της χώρας είναι να παραμένει ψύχραιμος και ευπρεπής. Η επίδειξη ευπρέπειας, όταν τα σχόλια αφορούν την κυβέρνηση, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Κι αυτό γιατί 9 στις 10 φορές υπάρχουν μόλις δύο τρόποι να χαρακτηρίσεις τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: είτε αυταρχικούς είτε παντελώς αδαείς και χωρίς κοινωνικές δεξιότητες.\r\n

Συνηθίζουμε να αναφέρουμε την Κύπρο ως ένα από τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα εμπλοκής και γρήγορης απεμπλοκής από τις δανειακές συμβάσεις, λέγοντας πάντα τη μισή ιστορία. Πράγματι η Κύπρος βγήκε γρήγορα από τη μέγγενη των δανειστών επειδή προχώρησε πολύ γρήγορα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις εφαρμόζοντας το μνημόνιο όμως, γιατί κατάφερε να προχωρήσει γρήγορα προς αυτή την κατεύθυνση;

Αντίθετα απ’ό,τι πιστεύουν αρκετοί, «τα χρόνια της κρίσης» έχουν γίνει άλματα στο branding των ελληνικών προϊόντων, δηλαδή στη δημιουργία της εμπορικής τους ταυτότητας. Μέχρι χθες οι αγορές του κόσμου γνώριζαν τον Κρόκο Κοζάνης, τον Μακεδονικό Χαλβά, το Αβγοτάραχο Μεσολογγίου, το ούζο.

Τώρα που ολοκληρώθηκε η διαδικασία της κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών από την Βουλή των Ελλήνων, μπορούμε να σχολιάσουμε το θέμα που δημιούργησε η δημοσίευση κινητών τηλεφώνων βουλευτών με την προτροπή να χρησιμοποιηθούν ως μέσω άσκησης πίεσης για την καταψήφιση της Συμφωνίας.

Θα το είχαμε διασκεδάσει περισσότερο το χθεσινό άρθρο της Kerin Hope στους Financial Times, αν δεν ήταν το πρώτο που διαβάσαμε μόλις ανοίξαμε τον υπολογιστή. Με τον πρώτο καφέ πέφτει λίγο βαρύ να διαβάζεις αναλύσεις-λιβανίσματα για τον επίδοξο νομπελίστα Αλέξη Τσίπρα, ενώ οι σοβαρές κριτικές για τον τρόπο που κυβερνά τη χώρα αλλά και για τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη να προσπερνιούνται από την αρθρογράφο με νάζι.

Αυτή τη στιγμή κι ενώ πληκτρολογούμε αυτές τις γραμμές, δεν γνωρίζουμε αν η Νέα Δημοκρατία θα καταθέσει πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν έχει όμως τόση σημασία αφού σ’ αυτό το σημείωμα μας ενδιαφέρει να «κάνουμε ταμείο» μετά απ’όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες.

Η διαρκής παρουσία της χώρας στη διεθνή ειδησεογραφία τα τελευταία χρόνια, έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή όμως που διαβάζουμε τα ρεπορτάζ για όσα συζητούνται σε συναντήσεις όπως το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας, η απόσταση που μας χωρίζει από το κέντρο των πραγματικών εξελίξεων δείχνει όλο και μεγαλύτερη.

Το μέτρο της αποτυχίας του Ποταμιού δεν είναι η διάλυσή του αυτή καθαυτή όσο το ότι δεν αφήνει κανένα κενό στην πολιτική ζωή του τόπου. Βέβαια, αυτή δεν είναι μια καινούργια διαπίστωση. Ήδη από την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας είχε γίνει σαφές πως το Ποτάμι είχε στερέψει.