Δεν ξερουμε αν ο κ.Τσίπρας πάρει το Νόμπελ αλλά ο κ.Καμμένος χτυπάει «στα ίσα» το Όσκαρ. Στη Βουλή την προηγούμενη Παρασκευή και στο «Πρώτο Θέμα» την Κυριακή έδωσε πάλι ρεσιτάλ ηθοποιίας στο έργο που ανεβάζουν απο κοινού ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, σταθερά μαζί και αδιαίρετα.
Είναι ζωτικό για τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, για τον κ.Τσίπρα προσωπικά, να μας πείσει ότι η ανίερη συνεργασία με την Ακροδεξιά έληξε και κυρίως ότι την υπαγόρευσε η ανάγκη της συγκυρίας και όχι μια υπόρρητη ιδεολογική ή πολιτική συνάφεια.
Γιαυτό, άλλωστε, προσπαθούν να αποδείξουν ότι η τετραετής τους συνεργασία είχε πολλά προβλήματα που πήγαζαν από τις ιδεολογικές τους διαφορές.
Για ποιον,όμως ανεβαίνει η παράσταση αυτή; Ποιον θέλουν να πείσουν;
Έχουμε αναλύσει πολλάκις την εκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Ο παράγοντας που θα κρίνει την έκταση της ήττας είναι οι εξαπατημένοι ψηφοφόροι του 2015, αυτοί που δεν θέλουν να ψηφίσουν ΝΔ γιατί αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί και έχουν θυμώσει τόσο πολύ με τον κ.Τσίπρα που την ημέρα των εκλογών θα καθίσουν στο σπίτι τους. Από αυτό, το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό, ο κ.Τσιπρας θέλει ιδανικά ένα 2% να τον συγχωρέσει και να μην τον αφήσει να συντριβεί. Γι'' αυτούς πολιτεύεται εδώ και μήνες και για κανέναν άλλον.
Κι αν η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανής ποια είναι η στρατηγική του Πάνου Καμμένου.
Ο Πάνος Καμμένος είναι πολύ καλός στο παιχνίδι της πολιτικής και είναι σε πολλαπλώς καλύτερη θέση από τον Αλέξη Τσίπρα, ειδικά τώρα που γλύτωσε από τα βαρίδια, «τα παρατράγουδα» που τον φόρτωσαν οι πολίτες εκλέγοντας τους ως βουλευτές του, τα οποία τις τελευταίες εβδομάδες και πριν τα μαζέψει ο κ.Τσιπρας (ωσάν το κόμμα του να είναι μια πολιτική χωματερή) μετέτρεψαν την πολιτική ζωή της χώρας σε τσίρκο. Τώρα, ελεύθερος από τα βάρη, με τον κ.Τσιπρα να έχει να αντιμετωπίσει εκείνος τις συνέπειες της συνεργασίας του με την Ακροδεξιά, θέλει να τοποθετηθεί ξανά με αξιώσεις πάνω στην πολιτική σκακιέρα.
Ξέρει το κοινό του, ξέρει το περιβάλλον στο οποίο πολιτεύεται αλλά πάνω απ/όλα γνωρίζει ότι το εκλογικό σώμα και ο κόσμος της Δεξιάς έχει «μνήμη χρυσόψαρου», υπό το πρόσχημα της πολυσυλλεκτικότητας όπως αρέσκεται να την ορίζει η δεξιά πανευρωπαϊκά (οι Γάλλοι την αποκαλούν χαρακτηριστικά «droite plurielle»). Όταν κορυφαίες προσωπικότητες της δεξιάς δεν δείχνουν προσβεβλημένες και κυρίως απειλούμενες από τον ίδιο τον πολιτικό τους φορέα, όταν τους βάζουν στο ίδιο κάδρο με τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να μην αισθάνεται αισιόδοξος για το πολιτικό του μέλλον ο κ.Καμμένος;
Πολιτικοί του είδους του Πάνου Καμμένου επιβιώνουν όταν έχουν πεδίο δράσης, όταν Βρίσκουν χώρο στη σκηνή του πολιτικού θεάτρου για να ανεβάσουν την παράστασή τους. Αν ο Πάνος Καμμένος δεν υποστεί πολιτική ασφυξία, θα επιβιώσει και μάλιστα με όρους που θα μας εκπλήξουν. Οι ενδιαφερόμενοι να το σκεφτούν.
