Δεν έχω ξεχάσει τις άναρθρες κραυγές του νυν προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας όταν το 2019 ο και τότε και σήμερα πρωθυπουργός εξήγγειλε την πρόθεση τής και τότε και σήμερα πλειοψηφίας να περιορίσει τη λιγνιτική παραγωγή ηλεκτρισμού και να αναπτύξει «με τα χίλια» τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, δηλαδή τον αέρα, τον ήλιο και το νερό, στον ορίζοντα του 2030. Και τι δεν άκουσε ο Μητσοτάκης - όχι ότι τους έδωσε και ιδιαίτερη σημασία - από τον αδελφό Φάμελλο.

Όλοι θυμούνται ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής χόρευε σπανίως και αυστηρά παραδοσιακά και του πρωτοκόλλου. Ήρθε όμως ο «Αντρέας» και άρχισε να ρίχνει ζεϊμπεκιές. Υπήρχε βεβαίως δικαιολογία, αφού είχε τη Μελίνα να του χτυπάει παλαμάκια, άσε που έπρεπε να αναδειχτεί το λαϊκό επάγγελμα της λουλουδούς. Υποθέτω ότι το ίδιο θα έκαναν στα πολλά επόμενα χρόνια και δεξιοί πολιτευτές: η γυροβολιά έφερνε σταυρούς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν χορεύει. Σίγουρα δεν το έχει κάνει ποτέ για τον «σταυρό» ακόμη κι αν έτυχε να τον σταυρώσουν για να σηκωθεί.

Ο καλύτερος τρόπος για να μετρά κανείς τις αμοιβές, τις δικές του, των άλλων και όσες πρέπει να πληρώσει είναι το ωρομίσθιο. Καλύτερα κι από το «μεροκάματο» γιατί αποδίδει το πραγματικό κόστος και το πραγματικό εισόδημα. Σε άλλες, περισσότερο αναπτυγμένες, οικονομίες υπάρχει παράδοση μέτρησης «με την ώρα». Σε μας, για όσες δουλειές χαρακτηρίζονται «χειρωνακτικές» πάμε κατά κανόνα με το μεροκάματο, με αποτέλεσμα ακόμη και η ευρωπαϊκή στατιστική να μη διαθέτει επαρκή στοιχεία για την Ελλάδα. Αλλά, ήδη, στις υπηρεσίες προκρίνεται σταδιακά η ωριαία αμοιβή.

O τουρισμός αναδεικνύει τις ανισότητες. Κακώς αλλά έτσι είναι, πλέον. Από την άλλη είναι δύσκολο να πει κανείς στους συντελεστές του τουρισμού να μην τιμολογούν προϊόντα και υπηρεσίες με ένα κάποιον ενιαίο τρόπο προς τους πελάτες τους. Αυτό που είναι κανονικό ή φθηνό για έναν αμερικανό των ΗΠΑ, είναι ακριβό για τον Ιταλό, ακριβότερο για τον Έλληνα και πολύ ακριβό για πρώην ανατολικούς. Πλην όμως, ο τουρισμός δεν είναι άσκηση δημοκρατίας και ισότητας.

Εξήντα δύο χιλιάδες νέοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν το επόμενο βήμα και να ζητήσουν από το κράτος να αναλάβει τον τρίτο βαθμό εκπαίδευσής τους. Βεβαίως, οι διαφημίσεις, που αμέσως έσκασαν κάτω από τις πρώτες αναρτήσεις με τα νεότερα για τις βάσεις εισαγωγής, προσκαλούν όσους δεν τα κατάφεραν να μπουν σε κάποια από τις ελλαδικές σχολές ιατρικής να πάνε στην αδελφική κυπριακή Γη, προφανώς σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Και είναι πολλοί και πολλές που πηγαίνουν.

Ο εμπρησμός είναι ο συνήθης λόγος των πυρκαγιών. Το ξέρουν καλά οι δήμαρχοι (και οι κάτοικοι). Δεν είναι δουλειά των Πολιτών να διαλέξουν το «μοντέλο» προφύλαξης, πρόληψης και πυρόσβεσης. Όλα αυτά είναι άκρως Πολιτικά, για να μην κάνουν κάτι οι Πολιτικοί, χρησιμοποιώντας την Πολιτική. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά τους. Αυτή είναι και η ευθύνη τους. Πρέπει να απομακρύνουμε τους πολιτικούς από τις φωτιές και να τους ρίξουμε στη μόνη φωτιά που μπορούν να φανούν χρησιμότεροι. Να συμφωνήσουν σε ένα Σχέδιο Προστασίας και Πυρόσβεσης.

Κάπου χάθηκε ο Τσίπρας. Σύμφωνα με πληροφορίες που διέδωσε το περιβάλλον του, προτού εξαφανιστεί οικογενειακώς, κυκλοφορεί κάπου στη δυτική ακτή (west coast, για να διορθώσω το χθεσινό μου λάθος). Επειδή τον ζηλεύω – πάντα ήθελα να κάνω με τα παιδιά τη διαδρομή του Big Sure – αλλά είτε έλειπε ο χρόνος, είτε το χρήμα κι έτσι το άφησα για τα γεράματα, και δεν είναι το ίδιο. Κάποιοι έγραψαν ότι ο Τσίπρας και η σύζυγός του πήγαν να δουν από κοντά τον καπιταλισμό στα καλύτερά του.

Ο πιο απλός τρόπος για να μετρήσουμε την ακρίβεια είναι να δούμε πόσο έκανε ένα προϊόν πριν κάποιο καιρό και που έφτασε να πωλείται σήμερα. Η στατιστική μας βοηθά με τους ειδικούς δείκτες που κατασκευάζει με βάση κάποιο συγκεκριμένο έτος. Σας δίνω μερικά παραδείγματα, ξεκινώντας από το έτος 2020. Από τότε λοιπόν και μέχρι σήμερα τα ζυμαρικά αυξήθηκαν κατά 15% άρα είναι ακριβότερα κατά το ίδιο αυτό ποσοστό.

Διαβάζουμε, κάθε φορά που έχουμε μεγάλες πυρκαγιές δασών, τις αναλύσεις διακεκριμένων δασολόγων που περιέχουν ενδιαφέροντα στοιχεία, αν και είναι πάντοτε, λίγο-πολύ, τα ίδια. Έχει πλέον καταντήσει επετειακό ανάγνωσμα. Έχουμε περισσότερα αεροπλάνα και γενικότερα μηχανικά μέσα, συγκριτικά με άλλα κράτη. Έχουμε περισσότερα μέσα από όσα θα χρειαζόταν μια (πιο) αποτελεσματική πυρόσβεση. Τι δεν έχουμε; Δασική πολιτική, λένε οι δασολόγοι. Μου προξενεί εντύπωση.

Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι γνωστή που είχε τη φιλοδοξία να ανοίξει φαρμακείο σε πολυσύχναστο δρόμο του Παγκρατίου θα υποχρεωνόταν να ψάξει αλλού, όταν την ειδοποίησαν ότι θα πληρώνει κι αυτή «φύλακτρα». Νάτη λοιπόν και η κατάμαυρη παραοικονομία. Δεν περίμενα όμως ότι όσοι κάνουν αυτές τις δουλειές θα συμμετείχαν στις δημοκρατικές διαδικασίες. Τι περιμένετε όμως σε μια χώρα που ο πρώην Εξωτερικών, διαδίδει μαλ.....ς για τις «ανεμογεννήτριες που βάζουν τις φωτιές στα δασικά». Δεν σωζόμαστε σας λέω, ούτε ως φορολογούμενοι, ούτε ως πολίτες-φυγάδες στον τόπο μας. 

Αν είχαμε μακρά εμπειρία ασφάλισης οι κίνδυνοι θα ήσαν ήδη λιγότεροι. Για έναν απλό λόγο: για να ασφαλιστεί κάτι, πρέπει να γίνουν δύο ενέργειες. Η πρώτη, αναμενόμενη, να εκτιμηθεί η αξία του, ώστε να γνωρίζει η μεσολαβούσα ασφαλιστική εταιρεία τι θα χρειαστεί να πληρώσει αν πραγματοποιηθεί ο κίνδυνος. Η δεύτερη, πιο άγνωστη, είναι ότι οι ασφαλιστικές θέτουν προϋποθέσεις για να συνάψουν συμβόλαιο. Το κράτος πρέπει να δώσει το παράδειγμα. Να ασφαλιστεί πρώτα το ίδιο, επειδή δεν ξοδεύει πρακτικά τίποτε για την ασφάλεια της περιουσίας που διαχειρίζεται.

Αν καλά καταλαβαίνω, οι εθνικιστές μεταξύ μας πιστεύουν ότι η ένταση με την Άγκυρα θα μειωθεί αν πάμε σε …πόλεμο με την Τουρκία. Ευτυχώς, υπάρχουμε και οι υπόλοιποι εμείς, οι ρεπουμπικάνοι πατριώτες, που απαντούμε θετικά στο ερώτημα που έθεσε ο πρωθυπουργός: «θα μείνουμε με τη διαφορά αυτή ανεπίλυτη αν η ιστορία μας προσφέρει μία ευκαιρία να τη λύσουμε;».

Η ακρίβεια δεν χρειάζεται πληθωρισμό για να υπάρχει. Ένα ακριβό εστιατόριο ή ένα ακριβό σπίτι ή ένα ακριβό αυτοκίνητο, ακόμη κι αν οι τιμές τους παραμείνουν ίδιες για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα είναι πάντοτε ακριβά για τους πολλούς. Ο πληθωρισμός όμως κάνει τα πάντα ακριβότερα επειδή το χρήμα χάνει την αξία του. Το μπέρδεμα με όλα αυτά μεγαλώνει όταν αναλυτές επιστρατεύουν την αισχροκέρδεια, «φταίνε οι κερδοσκόποι» δηλαδή οι γνωστοί κακοί καπιταλιστές, μην το ψάχνετε.

Υποψιάζομαι ότι οι δολιχοδρομίες των υποψηφίων προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ εξυπηρετούν τον ίδιο απηρχαιωμένο προβληματισμό: Πού είναι ο Λαός; Γιατί δεν είναι Αριστερά; Τι δουλειά έχει στο αστικό Κέντρο; Τι ψεματούκλες πρέπει να του πω για να σαγηνεύσω; Πώς θα πείσω ότι μπορώ να ξαναγίνω εξουσία ώστε να έχω ξανά εκλογικές ελπίδες; Αν υιοθετήσετε κι εσείς αυτού του τύπου την «απεύθυνση» τότε μπορεί να συμφωνήσετε με τα κάτωθι σε ότι αφορά τις προσεγγίσεις των δύο υποψηφίων για τους οποίους αξίζει να κουβεντιάσουμε.