Σε άρθρο του εδώ στο Liberal.gr ο Στέφανος Μάνος υποστήριξε ότι ένας αδιάβλητος και εύκολος τρόπος για να γίνει μια πρώτη αξιολόγηση των Λυκείων είναι το Υπουργείο Παιδείας να δημοσιοποιήσει το μέσο όρο των αποτελεσμάτων στις πανελλαδικές κάθε Λυκείου για τα τελευταία πέντε χρόνια. Η πρόταση του κ. Μάνου μπορεί να υλοποιηθεί πανεύκολα και τα αποτελέσματα δε θα επιδέχονται και αμφισβήτησης και είναι ο τρόπος για την κοινή γνώμη.

Η απεργία πείνας και δίψας του κ. Κουφοντίνα που συμπληρώνει την 55η ημέρα λόγω της επιδείνωσης της υγείας του και της άρνησης του να διατραφεί αναγκαστικά έφθασε στο κρίσιμο σημείο της σύγκρουσης, στην οποία πρέπει να δοθεί άμεσα οριστική λύση με την υποχώρηση του ενός από τα δύο μέρη από τη δηλωμένη θέση τους.

Η αναφορά σε «νέο ΕΣΥ» από τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια θετική αναγνώριση ότι το σημερινό ΕΣΥ έχει κλείσει τον κύκλο του. Αυτό, όμως, συνέβη κυρίως λόγω του κρατισμού, του συγκεντρωτισμού και της κομματοκρατίας που αποτελούν χρόνιες παθογένειες του συστήματος και που οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τις καταπολεμούν, αλλά τις ενισχύουν ακόμα περισσότερο.

Δεν ξέρω αν ο χαρακτηρισμός του Γιούνκερ ως απόστρατου είναι ακριβής για έναν πρώην κορυφαίο αξιωματούχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εξακολουθεί να παραμένει μάχιμος υπερασπιστής της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ξέρω όμως ότι οι αλήθειες που λέει είναι αποκαλυπτικές του βάθους των προβλημάτων που εμποδίζουν την ολοκλήρωση του χωρίς ιστορικό προηγούμενο ευρωπαϊκού εγχειρήματος εβδομήντα χρόνια μετά την έναρξή του. 

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο κ. Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία διατηρούν ισχυρό προβάδισμα στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, παρά την τεράστια κοινωνική και οικονομική κρίση που όλοι βιώνουμε. Ας μη γελιόμαστε όμως, η χώρα έχει άμεση ανάγκη από μία σοβαρή και αξιόπιστη αντιπολίτευση που να δρα εντός του πλαισίου της φιλελεύθερης δημοκρατίας. 

Για να μη χανόμαστε στη δύναμη των εικόνων. Σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες υπάρχουν νέοι που επιθυμούν την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος με τα όπλα. Επιθυμούν δηλαδή τον ένοπλο αγώνα. Διαδηλώνουν, καταστρέφουν, συμπλέκονται με την Αστυνομία. Η τρομοκρατία της Αριστεράς στον ευρωπαϊκό χώρο έχει πεθάνει. Έχει πεθάνει πολιτικά, οργανωτικά και κυρίως κοινωνικά. Δεν υπάρχουν στις κοινωνίες ευήκοα ώτα όπως υπήρχαν στις δεκαετίες του 70 και του 80. 

Στην Κρήτη έχουμε μια παροιμία που λέει «πηδάει ο νους σου σαν την αγριμούτσα». Σημαίνει «είναι αδύνατο να παρακολουθήσω τη σκέψη σου». Για τους μη κρητικούς, αγριμούτσα είναι η ακρίδα. Και για τους μη έχοντες εμπειρία από την φύση, η ακρίδα δεν πετάει ποτέ ευθεία σαν τα πουλιά. Κάνει τις πιο μυστήριες και απρόσμενες πτήσεις από δέντρο σε δέντρο, είναι εντελώς αδύνατο να προβλέψει κανείς την κατεύθυνση της. Σαν τον ΣΥΡΙΖΑ ένα πράμα.

Στον αντίποδα των παιδιών που ετοιμάζονται για τον κόσμο του 2050, υπάρχουν και τα παιδιά που ονειρεύονται να ζήσουν στο 1949. Τα βλέπουμε αυτά τα παιδιά κάθε λίγο και λιγάκι να διαδηλώνουν en bloc ενάντια σε κάθε είδους μεταρρύθμιση. Τα είδαμε και χθες να παρελαύνουν ομαδικά εκφράζοντας αλληλεγγύη στον αμετανόητο δολοφόνο Κουφοντίνα.

Κάθε βράδυ είναι διαθέσιμα στο διαδίκτυο τα στοιχεία του εμβολιασμού για τον covid-19. Είναι μερικοί αριθμοί, που για κάποιους από εμάς ήδη συμβολίζουν τη σιγουριά, την ασφάλεια και την ελευθερία που κατακτήσαμε. Για κάποιους άλλους, συμβολίζουν την ελπίδα που έρχεται, την ελευθερία που πλησιάζει και τον μονόδρομο της επαναφοράς μας στην κανονική ζωή.

Ήταν το ελπιδοφόρο για όλη τη μεταπολεμική Ευρώπη 1947 όταν ο καταγόμενος από τη Λευκορωσία Μιχαήλ Μονίτ, ράφτης στη Γαλλία, πίστεψε στη σταλινική προπαγάνδα κι αποφάσισε να επιστρέψει μαζί με τη σύζυγο και τα τρία του παιδιά, από τη Βουργουνδία στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Αντί, όμως, για τον «σοβιετικό παράδεισο» βρέθηκε τα γκουλάγκ. 

Τον Δεκέμβριο του 2020 ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις για την πολυαναμενόμενη Συνολική Συμφωνία για τις Επενδύσεις ΕΕ-Κίνας (CAI). Από οικονομικής σκοπιάς, οι στόχοι και τα επιτεύγματα της CAI ήταν πολύ φιλόδοξα. Από πολιτικής σκοπιάς, η συμφωνία επιδιώκει επίσης να διασφαλίσει βιώσιμη ανάπτυξη, δεσμεύοντας τις δύο πλευρές έναντι ελάχιστων προδιαγραφών σε ό,τι αφορά το περιβάλλον, την εργασία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. <b>Γράφει ο Ashley Tan.</b>

Με χαρά είδα το κείμενο 223 πανεπιστημιακών καθηγητών με τον οποίο εκφράζουν την στήριξή τους στον πρύτανη του Αριστοτελείου Νίκο Παπαϊωάννου, ο οποίος - όπως όφειλε - εφάρμοσε τον νόμο και ζήτησε τη βοήθεια της εισαγγελίας και της αστυνομίας όταν εξωπανεπιστημιακοί και φοιτητές κατέλαβαν με λοστούς και άλλα παρόμοια το κτήριο της διοίκησης του πανεπιστημίου. 

Η φράση του τίτλου είναι αντιγραφή οργισμένου μηνύματος που έλαβα κατά την διάρκεια της ραδιοφωνικής μου εκπομπής. Ο ακροατής εξανέστη όταν αφιέρωσα πέντε λεπτά εκπομπής στο μέγα θέμα του πιστοποιητικού εμβολιασμού, διότι θεώρησε ότι υπεκφεύγω τεχνηέντως από ένα θέμα που «στριμώχνει» την κυβέρνηση σαν αυτό του Λιγνάδη και μεταφέρομαι επίτηδες σ&apos; ένα άλλο ανόητο και επουσιώδες ζήτημα για να αποπροσανατολίσω τον ακροατή.

Πολλοί, εσφαλμένως, αναφέρονται στη «Συμφωνία της Γιάλτας» όσον αφορά στην μεταπολεμική διευθέτηση των σφαιρών επιρροής μεταξύ των νικητών του Β&apos; Παγκοσμίου πολέμου. 

Χωρίς αξιολόγηση δεν μπορείς να έχεις ανταγωνισμό και κατ&apos; επέκταση αξιοκρατία. Χωρίς θεσμικά κατοχυρωμένη αξιοκρατία δεν μπορείς να ελπίζεις πολλά σαν χώρα σε κανένα τομέα. Πόσο μάλλον όταν η αξιολόγηση απουσιάζει από την ελληνική εκπαίδευση.

Ο Κουφοντίνας δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι, για περισσότερο από 45 χρόνια μετά την πρώτη δολοφονία της τρομοκρατικής οργάνωσης, μια ομάδα τυχοδιωκτών εξακολουθεί να ασπάζεται τις «αρχές» της «17 Νοέμβρη» και να υπερασπίζεται το «δικαίωμα» της τρομοκρατίας να δικάζει ερήμην και να εκτελεί τα θύματά της.

Οι κραυγές της αντιπολίτευσης, που καταψήφισε το νόμο για τη αστυνόμευση στα Πανεπιστήμια και σήμερα κατηγορεί τον πρύτανη του ΑΠΘ για την πρόσκληση της Αστυνομίας, έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο. Την συνέχιση της ανομίας στα πανεπιστήμια, τη δράση των «κινημάτων», όπως γράφει και το προσφάτως δημοσιευμένο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να συνεχίζεται η στρατολόγηση κομματικών στελεχών.

Αριστερόστροφοι σχολιαστές επισημαίνουν πως η κυβέρνηση παγιδεύτηκε με την απεργία πείνας του Κουφοντίνα. Ό,τι και να γίνει θα είναι χαμένη. Αυτό υποστηρίζουν. Ας δούμε, είναι όντως έτσι τα πράγματα; Η κυβέρνηση τηρεί απαρέγκλιτα μια γραμμή που εκφράζει και την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και σχεδόν το 100% των ψηφοφόρων της.

Έγραφα χθες για τη διπλωματική πλάνη της ευρωατλαντικής συμμαχίας, και ειδικότερα της Γερμανίας, που εμπεριέχει η επιχειρηματολογία σύμφωνα με την οποία η Τουρκία του Ερντογάν δεν θα πρέπει να "τιμωρηθεί" για την επιθετικότητα του νεο-οθωμανικού ηγεμονισμού της για να μην στραφεί εναντίον της Δύσης, όπως μέχρι στιγμής το κάνει συστηματικά αλλά μόνον ρητορικά η ηγεσία της γείτονος.

Στη Μιανμάρ, την περασμένη Κυριακή, 18 άνθρωποι που διαδήλωναν κατά της χούντας σκοτώθηκαν από πυρά των δυνάμεων ασφαλείας της χώρας. Στο Χονγκ Κονγκ έχουν πλέον συλληφθεί από το κινεζικό καθεστώς όλοι όσοι ηγούνται των επίμονων διαδηλώσεων για τη δημοκρατία. Στην Ελλάδα, στο καταυλισμό Καρά Τεπέ, 2.000 παιδιά ζουν χωρίς φως και τρεχούμενο νερό. Κι όμως, στα ελληνικά ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, συζητάμε μανιακά μια ακόμα απεργία πείνας του τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα.

Θα ήταν διασκεδαστική, αν δεν ήταν βαρετή και κυρίως επικίνδυνη, η μονότονη αναφορά των οικονομικών κύκλων του ΣΥΡΙΖΑ, στον μοναδικό τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων, που γνωρίζει και δεν είναι άλλος από τη διαγραφή των χρεών. Η διαγραφή των χρεών πάει με όλα, όπως έλεγε και η παλαιότερη διαφήμιση της Coca Cola.

Όταν τα μέσα ενημέρωσης μιλούν για ελλείψεις σε μικροτσίπ, όπως κάνουν συχνά από την αρχή του έτους, οι οικονομολόγοι δεν πείθονται αμέσως. Πώς μπορεί να υπάρχει έλλειψη εφόσον οι τιμές στην αγορά μπορούν να προσαρμοστούν ελεύθερα; Μια έλλειψη δεν είναι απλώς μια υψηλή τιμή - άλλωστε, πόσο χρήσιμο θα ήταν να είχαμε μια ειδική λέξη που θα σημαίνει ακριβώς το ίδιο με την «υψηλή τιμή»; <b>Γράφει ο Pierre Lemieux.</b>

«Όλα τα βιβλία μου έχουν κάποια αλλόκοτη έναρξη, είτε επειδή είμαι εγώ σε μια περίεργη φάση εκείνη την εποχή, είτε επειδή η ίδια τους η ιδέα είναι αλλόκοτη. Ίσως να έλεγα την «Συμμορία της Τήλας» (εκδόσεις Πάπυρος), που γεννήθηκε σαν εικόνα μιας συμμορίας μαυροντυμένων γιαγιάδων να τριγυρνάνε με καλάζνικωφ στην Ομόνοια και να επιδίδονται σε παράνομο εμπόριο σεμέν».

Πόσοι ρε παιδιά είναι οι «Κουφοντίνες»; Αυτοί που βάζουν γκαζάκια, πετάνε μπογιές, κάνουν καταδρομικές επιχειρήσεις σε πολιτικά γραφεία ή συγκεντρώνονται κάθε τόσο στο κέντρο και συγκρούονται με την αστυνομία; Είναι χίλιοι; Δυο χιλιάδες; Τρεις, πέντε; Θα μου πείτε ότι δεν πάει έτσι. Όσο λίγοι κι αν είναι σε σύγκριση με τον συνολικό πληθυσμό της χώρας, δεν παύουν να είναι δυνάμεις κρούσης που προκαλούν ζημιά δυσανάλογη με τον αριθμό τους.