Ο Κουφοντίνας δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι, για περισσότερο από 45 χρόνια μετά την πρώτη δολοφονία της τρομοκρατικής οργάνωσης, μια ομάδα τυχοδιωκτών εξακολουθεί να ασπάζεται τις «αρχές» της «17 Νοέμβρη» και να υπερασπίζεται το «δικαίωμα» της τρομοκρατίας να δικάζει ερήμην και να εκτελεί τα θύματά της. Η ομάδα αυτή, με πρόσχημα δήθεν τη συμπαράσταση στην απεργία του, τον ωθούν ουσιαστικά να βάλει τέλος στη ζωή του. Η δικαίωση της δράσης της «17 Νοέμβρη» την οποία επιδιώκουν, εξυπηρετείται πολύ καλύτερα από ένα νεκρό σύμβολο παρά από έναν ζωντανό δολοφόνο.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η πλειονότητα του πολιτών που αποδέχονται ότι, σε μια κοινωνία ανθρωπίνων αξιών το δικαίωμα στη ζωή είναι ιερό και πρέπει να προστατεύεται από την πολιτεία με βάση τους νόμους του κράτους δικαίου. Γι αυτό και κάνουν εκκλήσεις για να εξαντληθεί κάθε δυνατή επιείκεια και προτρέπουν τον ίδιο και το περιβάλλον του να προσφύγει στη δικαιοσύνη προκειμένου να κριθεί το αίτημά του. Την ίδια προτροπή κάνουν ακόμα και οι συγγενείς των δολοφονημένων θυμάτων επισημαίνοντας ότι «ο θάνατός του δεν θα φέρει πίσω τους δικούς μας».Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει θέμα συμψηφισμού ή εκδίκησης. Ο Κουφοντίνας δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτίει την ποινή του.
Ας μην τρέφει, ωστόσο, κανείς αυταπάτες. Το θέμα δεν είναι «δικαστικό». Τα διάφορα επιχειρήματα για τους νόμους και τα διατάγματα περί μεταγωγών φυλακισμένων δεν έχουν καμιά αξία από τη στιγμή που χαράχτηκε η τακτική του εκβιασμού. Όχι, βέβαια επειδή ο αρχιτρομοκράτης και η συνήγορος του απορρίπτουν το κράτος δικαίου από κάποια «επαναστατική» θέση αρχής. Μια χαρά δέχτηκαν την απόφαση να μεταχθεί στις Αγροτικές φυλακές της Λάρισας και μια χαρά θα κάνει σε μερικά χρόνια την αίτηση αποφυλάκισής του διεκδικώντας το δικαίωμά του στην ελευθερία. Απλώς, αυτή τη στιγμή το κράτος δικαίου δεν εξυπηρετεί τους στόχους της εγχώριας τρομοκρατίας.
Σε ένα τόσο κρίσιμο και τόσο επώδυνο για τη μεταπολιτευτική ιστορία ζήτημα, βρέθηκαν πολιτικές δυνάμεις πρόθυμες να καπηλευτούν κομματικά την απεργία πείνας του Κουφοντίνα κλείνοντας ακόμα μια φορά το μάτι σε ένα κοινό που πάντα χάιδευαν. Στο πλαίσιο αυτό, άλλωστε, η αξιωματική αντιπολίτευση αφού προετοίμασε συστηματικά την επιστροφή του Κουφοντίνα με τις απανωτές άδειες για βόλτες στα «στέκια» του στην Αθήνα, φρόντισε και για την ευμενή μεταγωγή του στις Αγροτικές φυλακές. Οι δηλώσεις στελεχών της, από τότε, ότι «οργανώσεις όπως η 17Ν είχαν ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου» άνοιξαν τον δρόμο για τη συμμετοχή της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στις διαδηλώσεις υπέρ του Κουφοντίνα με τα ντροπιαστικά εμφυλιοπολεμικά συνθήματα.
Στην αποφυγή του αδιεξόδου που διαφαίνεται, δε βοηθάει η στάση του Πόντιου Πιλάτου που κρατάνε τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης όταν προτείνουν να λυθεί το πρόβλημα «με σεβασμό στο κράτος δικαίου» αλλά δεν προτρέπουν τον Κουφοντίνα να προσφύγει στη δικαιοσύνη ή όταν λένε ότι η «δημοκρατία δεν εκβιάζεται» αλλά δεν αποδοκιμάζουν τον εκβιασμό. Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατική κοινωνία, η τρομοκρατία δεν μπορεί να είναι αντικείμενο δημαγωγίας και κομματικών αντεγκλήσεων. Η καταδίκη της επιχείρησης δικαίωσης της 17Ν και επαναφοράς της χώρας στο διχαστικό εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργούν οι εχθροί της δημοκρατίας, πρέπει να είναι ομόφωνη και καταλυτική. Η επιβαλλόμενη εξάντληση των περιθωρίων που παρέχει το κράτος δικαίου, ακόμα και οι αμετανόητοι δολοφόνοι να απολαμβάνουν ένα δικαίωμα που οι ίδιοι στέρησαν από άλλους, δεν πρέπει να οδηγήσει στην αυτοκατάργησή του.
*Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
